Koen Strobbe (57) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Op het Franse platteland verplaatsten de bits & bytes zich nog met paard en kar. Snel en krachtig internet was dus een van de dingen waar we het meest naar uitkeken toen we naar hier verhuisden. Dat snelle net hebben we gevonden, maar deels valt die speed echter ook een beetje tegen. Het dataverkeer zou voor Ilse en mij soms wat trager mogen gaan.
“Nu zitten Ilse en ik meestal met z’n tweetjes voor de televisie, terwijl Kwinten naar iets anders kijkt op zijn pc”
Dat zit zo. Nog niet zo lang geleden eindigde een gemiddelde dag ermee dat we gezellig met z’n drietjes op de sofa zaten en naar een of andere film keken. Nu zitten Ilse en ik meestal met z’n tweetjes voor de televisie, terwijl Kwinten naar iets anders kijkt op zijn pc. Vroeger had hij ook weleens zijn bedenkingen bij de ‘oude brol’ die mama en papa wilden bekijken, maar hij had geen alternatief. Hij kon kiezen tussen lezen, of zich naast ons in de zetel vlijen, want de streamingsnelheid was in Frankrijk veel te traag om op zijn pc naar een film te kijken.
Maar hier in België houdt niets hem nog tegen en de tv-avonden verlopen vooral gescheiden. En dat vinden we jammer, maar we proberen het te begrijpen, het maakt ongetwijfeld deel uit van het opgroeien. Ik herinner me zelf nog heel goed hoe frustrerend het was om als jonge gast mee te moeten kijken naar de ouderlijke programmakeuze.
Toen Kwinten zo’n anderhalf jaar geleden voor het eerst begon te morren dat hij zich bij ons voor de televisie verveelde, lachten we nog samen om de verhalen die hij al zo vaak had gehoord over mijn eigen kindertijd. “Wees blij dat er tegenwoordig zappers bestaan,” lachte ik dan, “vroeger was ík, als jongste kind, vaak zelf de zapper. Televisie werkte nog met drukknoppen, en ik mocht opstaan om op die knoppen te gaan drukken als er van programma werd gewisseld.”
Pas als je zulke dingen vertelt, merk je in welke oertijden je zelf nog kind bent geweest. Doodnormale dingen als een microgolf, pc’s, spelcomputers, fastfoodrestaurants of de euro: tot mijn ontzetting moet ik toegeven dat ik het tijdperk nog heb gekend dat ze niet bestonden. Net zoals Kwinten het tijdperk nog heeft gekend dat hij met zijn ouders gezellig voor televisie naar een film zat te kijken, iets waar hij later met zijn eigen kinderen ongetwijfeld hartelijk om zal moeten lachen.
“We moeten het loslaten”, zucht Ilse weleens wanneer we toevallig allebei tegelijk opkijken als Kwinten voor zijn pc weer eens in een lachsalvo uitbarst en we instant heimwee voelen naar die gezelligheid van met z’n drietjes sámen te lachen. “Misschien moeten we ons zo’n overmaatse giga-tv aanschaffen om hem weer naast ons in de sofa te krijgen”, grap ik soms, maar ik besef tegelijk dat zo’n stunt hoop en al tijdelijk voor soelaas zou zorgen.
Kwintens ‘onafhankelijkheidsstrijd’ om op zijn pc naar z’n eigen films en shows te kijken, verandert voor de rest ook niks aan hem. Integendeel. Vaker en vaker springt hij spontaan op als er bijvoorbeeld iets zwaars getild moet worden, of als Ilse hulp kan gebruiken. En natuurlijk moeten we het ook niet overdrijven, want er blijven nog genoeg dagelijkse familiemomenten over.
‘Grappig genoeg is er bij Kwinten géén weerstand tegen gezellig samen aan tafel eten”
Eén daarvan is samen eten. In de flow van de drukke maanden vlak na onze verhuis hebben we ons wel vaker laten verleiden om voor de televisie te eten, maar daar hebben we enkele maanden geleden een streep door getrokken. Nu eten we weer gezellig aan tafel en praten over onze dag, of over ogenschijnlijk onnozele dingen, waarvan het wel belangrijk is dat we ze van elkaar weten. En grappig genoeg is daartegen géén weerstand bij Kwinten.
Integendeel, als de verleiding toch weer eens opsteekt om een snelle hap voor tv te nuttigen, omdat pakweg het nieuws begint, is hij de eerste om te zeggen: “Geen sprake van. Druk gewoon even op stop en kijk straks uitgesteld.” Als argument gebruikt hij steevast dat hij eten voor de tv zo onhandig vindt en dat hij bang is om te morsen, maar stiekem hopen we dat hij het voor de gezelligheid doet.
LEES MEER VAN KOEN STROBBE:
- Koens column: “Dit kindje wil vast weten hoe ver zijn ballon gevlogen is”
- Koens column: “Het bangst waren we voor Kwinten, maar hij vindt het keileuk hier”
- Koens column: “Als Ilse de naam ‘Bébé’ uitspreekt, houdt de hond z’n kop scheef en kijkt me aan zoals alleen een hond kan kijken”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!