In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je elke week haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? Bijna 40, getrouwd met Phil en mama van 2 karaktervolle kids, Elias (11) en Stina (8). Vorige zomer ruilden ze hun stadswoning in Hasselt in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Op een bepaald moment moet je ‘t gewoon doen. De sprong wagen, de dieperik in, het onbekende tegemoet. Ja, het is best akelig, maar het kan niet anders. Ik wil me niet m’n hele verdere leven afvragen hoe onze toekomst ginds had kunnen zijn.
Ginds, dat is Zweden. Het land van IKEA, Pippi Langkous, interessante koffiepauzes die ze fika noemen en het lagom leven – een leven in balans. Waar de natuur nog mooi is en iedereen gelukkig lijkt te zijn. Althans, dat lees je in verslagen van dure onderzoeken of in de typische ‘beste landen’-lijstjes. Voor ons is Zweden gewoon het land waar we met het gezin al enkele jaren op vakantie gingen en we ons steeds meer thuis voelden.
Zweden zat in ons hart en in ons hoofd. Er was die drang en het verlangen om er te zijn. En het gemis eens we terug ‘thuis’ waren. Het was onvermijdelijk, het leek de noodzakelijke volgende stap in ons leven als gezin. Voilà, het hoge woord is eruit. Gezin: dat is mama, papa én kinderen. In dit geval Elias van 10 en Stina van 7. De eerder Scandinavisch georiënteerde namen hadden ze al, alsof we het jaren geleden al wisten. En met hun blonde kopjes zouden ze vast niet al te erg opvallen in de nieuwe klas.
“Ze trokken naar een nieuw land en een nieuwe school met een juf of meester die ze niet zouden begrijpen. Zonder de vertrouwde bezoekjes aan oma of opa, en zonder het urenlange speelplezier met het buurmeisje”
Humor. Er stilletjes mee lachen, dat was mijn manier om met mijn grootste angst om te gaan: zullen de kinderen er wel gelukkig zijn? Het zijn geen baby’tjes meer die je in een wiegje in een andere kamer legt. Het zijn kleine zelfstandige wezens met een eigen mening en gevoelens. Die naar een ander land zouden trekken. Naar een nieuw huis, een nieuwe school met een juf of meester die ze niet zouden begrijpen. Zonder de vertrouwde bezoekjes aan oma of opa in het weekend en zonder urenlang speelplezier met het buurmeisje. Welke weldenkende moeder haalt haar kinderen zonder aanleiding en helemaal vrijwillig uit hun vertrouwde omgeving? Hoe ongelooflijk egoïstisch was dit idee toch?
Aan het piekeren leek geen eind te komen, tot ik mezelf een halt toeriep. Denk eens aan de kansen die ze zullen krijgen, zei ik tegen mezelf. Zweden is een héérlijk land om kinderen in groot te brengen. Het bos is je achtertuin, het nabijgelegen meer je zwembad. Contact met de ongerepte natuur is oh zo belangrijk, wil je je goed voelen in je vel. Ginds heb je geen dokter nodig die je in plaats van een pilletje een wandeling in het bos voorschrijft. De Zweden leven en ademen natuur, van kindsbeen af.
Maar wat zeggen ze zelf? Want meningen hebben die jongeren van tegenwoordig genoeg. Te pas en te onpas. Over de ideale leeftijd voor een eerste smartphone, hoeveel zakgeld ze horen te krijgen of welke outfit ze nodig hebben. Nu bleef het echter akelig stil. Of waren de meningen verdeeld en de dag nadien alweer 180 graden gedraaid. Alle hoop op een duidelijk argument voor of tegen bleek een illusie.
Krijg je een kans, grijp ze. Wacht niet tot morgen, maar volg je dromen. Die van ons ligt hier, in ons Zweeds huisje aan het bos.
We zouden het moeten ondervinden, met vallen en opstaan, en vooral met z’n allen. Een richting kiezen en bijsturen waar nodig. Er zijn voor elkaar en praten, veel praten. Daar gaat het tenslotte om als ouder. Een coach zijn die op weg helpt, de tools aanreikt en motiveert. Maar op een bepaald moment ook dat handje durft los te laten.
Dat doen we intussen een jaar hier in Zweden. Mijn hart maakt een sprongetje als ik Stina enthousiast hoor vertellen over hoe ze met de klas naar het bos om de hoek gingen en ze zelf brood op een stokje boven het vuur mocht maken. Als ik haar in de regen moddertaartjes zie maken op de speelplaats, met haar speciale regenpak en hippe botjes aan. Als ik haar dat sappige Zweeds hoor praten met haar nieuwe vriendinnen. Mijn moederhart lacht en is trots als Elias thuiskomt met een zelfgemaakt houten kistje of tijdens de naailes een katoenen boodschappentasje in elkaar stak. Ik kan alleen maar genieten met een brede glimlach op m’n gezicht, beide handen kussen en hopen dat ze beseffen wat een ongelooflijke ervaring dit is. Want één ding weet ik zeker: het is nu dat je ‘t moet doen. Krijg je een kans, grijp ze. Wacht niet tot morgen, maar volg je dromen. Die van ons ligt hier, in ons Zweeds huisje aan het bos.
Liefs, Sara
Lees ook:
- Een fietsvakantie met kinderen: redactrice Leila is fan!
- Deze moeder reist de wereld rond met haar 6-jarige dochter
- Dit zijn de beste steden om te wonen met kinderen
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!