De busramp in Sierre: een pakkende terugblik

Gisteren was het zeven jaar geleden dat de busramp in het Zwitserse Sierre gebeurde. Op 13 maart 2012 crashte een bus vol schoolkinderen uit Lommel en Heverlee op de terugweg van hun skiklassen. Er vielen daarbij 28 slachtoffers. Lies Scaut, partner van traumapsycholoog Erik De Soir en therapeute van de getroffen basisschool ’t Stekske, vertelt hoe zij die dag beleefde.

Lies Scaut: “Erik en ik werden wakker gebeld door de directrice van de Lommelse basisschool ’t Stekske. Dat er een busramp gebeurd was in Zwitserland, waar leerlingen van het zesde leerjaar bij betrokken waren. Dat er doden waren, maar dat ze nog niet wisten hoeveel. En of we naar de school wilden komen om te helpen. Erik vertrok onmiddellijk, ik zette eerst mijn twee kinderen van 6 en 8 jaar af bij een vriendin.

Als moeder was deze ramp extra zwaar. Die eerste zes maanden erna waren ongelooflijk intensief, voor iedereen. Voor de 15 ouders die hun kind verloren in de busramp drong de omvang van hun verlies druppelsgewijs door. De weken na het ongeval kwamen ze terug naar de school, op zoek naar iets waar ze hun overleden kind konden in terugvinden. Tekeningen, briefjes: alles was goed. We hebben in die maanden pakkende en mooie momenten meegemaakt. Zo ontdekten de ouders dingen over hun kind die ze nog niet wisten: liefdesbriefjes naar elkaar bijvoorbeeld. Dat hun kind vlinders had waar ze niets van wisten, was tegelijk ontroerend en intriest. Na een tijdje bleven sommige ouders ook weg van de school, omdat ze de confrontatie met andere ouders en overlevende kinderen niet aankonden. Anderen putten daar dan weer kracht uit. Iedereen verwerkte het op zijn eigen manier.

Het kerkhof van Lommel lag op 50 meter van de school. De klassen keken er op uit. Ouders kwamen soms hun ene kind afzetten op school om dan een hele schooldag aan het graf van hun andere kind te zitten. 7 leerlingen van het vierde leerjaar verloren een grote broer of zus in de busramp. Ook voor hen was het zwaar: ze zagen hun ouders naar het kerkhof stappen en wisten dat ze pijn hadden, maar moesten zich wel in de klas proberen te concentreren…

Ook ik ben veranderd door de ramp. Ik weet nog dat mijn twee kinderen daarna voor het eerst op hoeveklassen gingen, twee daagjes weg van huis. En onbewust flitste er door mijn hoofd: ‘wat als’. De ouders vertelden me achteraf ook allemaal hoeveel spijt ze hadden dat ze de geur van hun kind kwijt waren. Doordat ze grote kuis hadden gehouden of hun kind een nieuwe slaapkamer hadden gegeven, en daardoor de geur van hun kind niet meer konden terugvinden. Ik heb geleerd pas op te ruimen als ik mijn kinderen terug in mijn armen kan sluiten.”

Tekst: Lisa Gabriëls. Foto: Getty Images

Lees meer:

• Verhuizen naar het rusthuis: de financiële en emotionele zorgen
• Leesbrillen uit de supermarkt: goed of slecht?
• Tijgermug in België: dit moet je erover weten

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!