“De dag nadat ik eindelijk inzag dat ik samen ben met een narcist”: het verhaal van Kristien

De dag na een ingrijpende gebeurtenis, een grote verandering of een belangrijk inzicht, is er vaak één vol emotie… Kristien vertelt over de dag dat ze besefte dat ze samenleefde met een narcist.

Kristien (65): “Ik leg het boek weg, ik weet genoeg. Ik had van mijn therapeut twee weken gekregen om ‘Liefdesbang’ van Hannah Cuppen uit te lezen, maar gisteren heb ik het in één ruk uitgelezen. Elk woord op elke pagina was zo herkenbaar, elk verhaal in dit boek had over mij kunnen gaan. Tranen vallen op het papier. Toen ik zat te lezen, vielen de puzzelstukjes in mijn hoofd eindelijk op hun plaats: al die tijd had ik verstrikt gezeten in het web van een narcist, had ik een latrelatie met een man die niet goed voor me was, terwijl ik jarenlang dacht dat ík tekortschoot, dat ík dom of niet spannend genoeg was en dat alles wat er misliep míjn schuld was.

“Deze toxische relatie heeft me naar een dieptepunt in mijn leven geleid, en pas nu begrijp ik hoe dat komt”

Dat inzicht benauwt me nu: hoe kan het dat ik, ooit een intelligente, sterke en levenslustige vrouw, twaalf jaar lang klein werd gehouden en bijna ten onder ging aan die destructieve relatie? Ik kan mezelf amper nog aankijken in de spiegel, zo laag is mijn zelfbeeld. En ik voel me niet goed, ik kamp met depressieve en allerlei fysieke klachten. Op het werk ben ik prikkelbaar, waardoor ik ook daar steeds meer problemen krijg. Mijn collega’s kunnen mijn gedrag niet plaatsen. Deze toxische relatie heeft me naar een dieptepunt in mijn leven geleid, en pas nu begrijp ik hoe dat komt.

Ik bel mijn beste vriendin op en daarna mijn volwassen kinderen. “Eindelijk zie ik in wat jullie me al die tijd duidelijk hebben proberen te maken”, zeg ik. Ik hoor opluchting aan de andere kant van de lijn. En ik denk met afschuw terug aan mijn ex, die alles in onze relatie – of wat een relatie moest voorstellen – bepaalde en naar zijn hand zette.

Ik ga in gedachten jaren terug, naar het begin van onze relatie. Ik had toen al beter moeten weten, want kort nadat we een stel werden, ontdekte ik dat hij eigenlijk nog met een andere vrouw samenwoonde. Ik geloofde al zijn smoesjes, ‘Ik ben op reis met mijn zoon’, en dat terwijl hij weg was met een andere vrouw… Liefde is blind, zeker? En ik was hopeloos verliefd. Eigenlijk deed hij dat wel vaker, zo onverwacht vertrekken. Af en toe had hij overal genoeg van en verdween hij met de noorderzon.

Tijdens die ‘pauzes’, zo kwam ik achteraf te weten, deed hij dan met andere vrouwen precies hetzelfde als met mij. En als hij dan een tijdje later opnieuw opdook in mijn leven, overlaadde hij me met zoveel complimentjes, dat ik weer in een valse droom belandde. Om kort erna weer van mijn wolk te tuimelen. Ik besef: zonder hulp zal ik nooit verlost raken van deze man die nooit genoeg heeft aan één vrouw… want telkens weer word ik door hem aangetrokken.

Binnenkort heb ik een nieuwe afspraak met mijn therapeute, en dan werken we samen toe naar de volgende stap: een zelfgeschreven brief die ik hem zal bezorgen. Alleen al schrijvend kan ik al de woorden en zinnen die ik zo lang voor me heb gehouden, eerlijk en ongeremd uiten, en kan ik me sterk genoeg uitdrukken om een definitief punt achter deze ‘relatie’ te zetten. Een gesprek met hem aangaan zou geen zin hebben, want hij kan me met één blik de mond snoeren. Dat heeft hij altijd al gekund.

“Eindelijk ben ik op het punt gekomen dat ik er alles voor overheb om weer de oude Kristien te worden”

Ik heb altijd tegen hem gezwegen uit een vreemde soort angst dat ik zonder hem voor altijd alleen zou blijven. Daar ben ik nog steeds bang voor, trouwens. Het gaat ontzettend spannend zijn om die brief te schrijven en ik zal meerdere A4-tjes nodig hebben, maar ik ga het doen… 

Al voelt het erg dubbel: dit is echt een momentum. Eindelijk ben ik op het punt gekomen dat ik er alles voor over heb om weer de oude Kristien te worden, en dat is een opluchting. Maar als ik ‘s avonds mijn tanden sta te poetsen, overvalt me toch weer die onzekerheid: zal het me deze keer écht lukken om los te komen van deze man?”

Zo ging het verder

“Ik heb het gedaan. Ik heb afgesproken met mijn ex en heb hem geconfronteerd met mijn tekst. Daarin schreef ik zwart op wit, en zonder remmingen hoe ik over ons, over mezelf en vooral over hem dacht. En hij werd onherkenbaar stil, had tijd nodig om de vele A4’tjes te lezen. Uiteindelijk keek hij me aan en zei: ‘Als dit is hoe jij over mij denkt, dan heb ik een probleem’, om af te sluiten met: ‘Hier moet ik over nadenken’. Ik heb hem sindsdien niet meer gehoord of gezien.

Ik ben die avond thuisgekomen, heb een zak chips opgegeten, me een goed glas wijn uitgeschonken en ben met een opgelucht hart in de zetel gaan liggen. Die nacht heb ik heerlijk geslapen, en dat was jaren geleden. Ik was zo trots op mezelf, ik was erin geslaagd dit giftige en negatieve hoofdstuk af te sluiten en ik was klaar om weer voor mezelf te zorgen, mezelf weer graag te zien, opnieuw de oude, échte Kristien te zijn.

“Hij luistert naar me en respecteert me, zoals het in een gezonde relatie hoort te gaan. We verrassen elkaar met een etentje, een trip, of een boeket bloemen. Hoe heerlijk is dat?”

Uit de Tinder-account die ik had aangemaakt, kwam een heel fijne ontmoeting met een iets oudere man. Ik hou heel veel van hem, en hij houdt ook onvoorwaardelijk van mij. Dat is nieuw voor me. Bij hem hoef ik me niet te verontschuldigen als ik het over mijn werkdag wil hebben. Hij luistert naar me en respecteert me, zoals het in een gezonde relatie hoort te gaan. We verrassen elkaar met een etentje, een trip, of een boeket bloemen. Hoe heerlijk is dat? Hij was erbij toen mijn dochter haar verloving aankondigde: dat ik de liefde tussen die twee mensen kon vieren en delen met de man die mij ook liefde geeft, vond ik van het allermooiste.

Ik ben nog steeds in therapie. Om mijn huidige relatie onder de loep te houden en om me te wapenen als mijn ex me opnieuw zou opzoeken. Tegen dan moet ik sterk genoeg zijn en duidelijk neen kunnen zeggen. Anders herhaalt de geschiedenis zich en de echte, pure, wederzijdse liefde die ik nu ken, dat is iets wat ik nooit op het spel wil zetten.”

Uit: Libelle 35/2022

MEER LEZEN:

• De dag nadat … ik me liet opnemen voor mijn eetstoornis
• De dag nadat … ik België achterliet en naar Oostenrijk vertrok
• Narcisme: zo ga je om met een narcistische relatie

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!