Al meer dan twintig jaar zijn de ouders van Loes gescheiden en toch komen ze op geen enkel vlak overeen. Na jaren van ruziën en koude oorlog lijdt Loes nog altijd onder hun vechtscheiding, al hoopt ze dat daar binnenkort eindelijk verandering in komt.

Loes (29): “Mijn ouders zijn gescheiden toen ik acht jaar was; ik ben hun enige kind. Veel herinner ik me niet meer van de periode dat ze nog bij elkaar waren. Enkel wat flarden: de gang van het huis waar we toen woonden, de tuin met de trampoline, de achterbank van de auto waar ik naar muziek luisterde op mijn walkman. Van papa en mama samen heb ik amper beelden.

En aan de weinige die ik heb, denk ik niet graag terug: mijn ouders maakten veel ruzie. Dat van die walkman herinner ik me vooral omdat ik die extra luid zette als ze begonnen te roepen. Soms kon ik ’s avonds niet slapen omdat ze beneden zo tekeergingen. Toen ze gingen scheiden, voelde dat aan als een opluchting. Oef, er kwam een einde aan het geruzie.

Maar ook toen ze niet meer onder hetzelfde dak woonden, bleven ze ruziën. Over de organisatie van het co-ouderschap, over wie wat betaalde, over de verdeling van de schoolvakanties. Als een van hen een afspraak niet nakwam, was het meteen ‘ambras’. Mijn moeder en vader zijn allebei koppig, licht ontvlambaar én overtuigd van hun eigen gelijk.

Resultaat: ik was meer dan eens de speelbal van hun meningsverschillen. Het gekke is: ik was er altijd zeker van dat mijn ouders veel van me hielden en het allerbeste met me voorhadden. Aan hun liefde voor mij heb ik nooit getwijfeld. Maar in het heetst van de strijd hielden ze niet altijd rekening met ‘het belang van het kind’, zoals dat heet.

Mentale boekhouding

Een paar jaar na hun scheiding maakten de ruzies en scheldpartijen plaats voor een soort koude oorlog, zonder enige vorm van communicatie. Als ze elkaar tegen het lijf liepen, negeerden ze elkaar volkomen. Kwamen ze voor mij naar een schoolfeest, een toneeltje of een diploma-uitreiking, dan zaten ze elk aan een andere kant van de zaal. Na afloop rende ik dan van de een naar de ander om dag te zeggen, erover wakend dat ik aan beiden ongeveer evenveel tijd besteedde.

Die ‘mentale boekhouding’ zit er trouwens nog altijd ingebakken: ga ik het ene weekend op bezoek bij papa, dan is de week erop mama aan de beurt. Dit jaar vier ik kerst bij mama en nieuwjaar bij papa, volgend jaar is het omgekeerd. Ik doe het haast automatisch, om toch maar niemand voor het hoofd te stoten, maar het is vermoeiend én frustrerend. Want wat ik ook doe, het is nooit goed. Kiezen voor de een, is de ander tekortdoen. Dat besef ik al sinds mijn kindertijd. Als mama vond dat ik wat té loyaal was aan papa, werd ze verdrietig en ging ze huilen. Papa reageerde eerder boos en ontstemd als hij zich tekortgedaan voelde.

Ik ben opgegroeid in twee werelden. Bij mama ging ik op zondag naar de scouts, bij papa niet, want hij was geen voorstander van jeugdbewegingen. Wél van sport, dus schreef hij me in bij een judo-club, maar in mijn mama-weken ging ik nooit naar de trainingen en de wedstrijden. Ik had in elk huis andere kleren: bij papa eerder klassiek, bij mama wat meer trendy. Met mijn moeder ging ik naar een homeopaat, die me druppeltjes voorschreef die ik van mijn vader niet mocht nemen. Bij papa heb ik mijn plechtige communie gedaan, bij mama niet.

Dat ik twee levens leidde, was op zich al moeilijk, maar nog moeilijker was de onbespreekbaarheid ervan. Mijn ouders hebben nooit openlijk slecht over elkaar gesproken; ze zwegen elkaar dood. En ze verwachtten van mij hetzelfde. Was ik bij mama, dan repte ik met geen woord over papa, en omgekeerd. Op wisseldagen werd nooit zomaar aan me gevraagd hoe de voorbije week was geweest. Zelfs over vakanties of grote gebeurtenissen in mijn kinderleven kon amper gepraat worden.

Natuurlijk heeft die schizofrene situatie een impact gehad op wie ik ben geworden: iemand die voortdurend schippert en extreem conflictvermijdend is. Het is mijn tweede natuur geworden om spanningen zoveel mogelijk uit de weg te gaan. Komt het toch tot een confrontatie, dan klap ik dicht.

Gedane zaken nemen geen keer. Maar nu ik bijna dertig ben, wil ik het achter me laten. Ik ben het beu om me voortdurend in bochten te wringen, om bij elke stap in mijn leven rekening te moeten houden met mijn ouders en het gevoel te hebben dat ik tussen twee vuren sta. Voor mijn dertigste verjaardag wil ik een feest geven waarop ik hen allebei uitnodig, en deze keer wil ik níét nadenken over wie waar zit. Als ik op een dag trouw, wil ik dat zowel mijn moeder als mijn vader naast me staat en betrokken is bij de ceremonie. En als ik een kind krijg, wil ik niet in hun plaats regelen wie wanneer op kraambezoek komt of oppast op hun kleinkind.

Ze zijn intussen meer dan twintig jaar uit elkaar, het moet toch mogelijk zijn om eindelijk als twee volwassenen overeen te komen!? Dat zal niet vanzelf gebeuren, vrees ik, dus wil ik binnenkort het gesprek aangaan met elk van hen. Kordaat, maar met knikkende knieën. Want diep vanbinnen ben ik ook nog altijd dat kleine meisje dat mama niet verdrietig en papa niet boos wil maken.“

Meer openhartige verhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!