Mijn verhaal: Christine (59) moest na haar scheiding opnieuw gaan werken om een minimumpensioen bijeen te sparen
Toen Christine en haar man uit elkaar gingen, besefte ze pas hoe slecht ze er financieel voor stond. Er zat niets anders op dan te beginnen solliciteren om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen.
Christine: “Misschien was ik naïef, maar ik had er voordien nooit bij stilgestaan dat ik er financieel slechter zou voorstaan dan mijn man. Vorig jaar was hij het die na meer dan 35 jaar een einde maakte aan onze relatie, maar ons huwelijk was al lang op sterven na dood. We bleven bij elkaar uit gewoonte, en voor de kinderen natuurlijk. Ik was niet gelukkig in mijn relatie, maar wel met het leven dat ik had. Ik zou er waarschijnlijk zelf nooit de stekker uit getrokken hebben. Toen mijn man dat wel deed, heb ik niet geprotesteerd.
We deden een beroep op een scheidingsbemiddelaar, zodat alles eerlijk werd afgehandeld. Ik ben haar heel erg dankbaar, want het is dankzij haar hulp dat ik nu correcte alimentatie krijg en nog vijf jaar in ons huis kan blijven wonen. De eerste weken na de scheiding werd ik overvallen door een gigantische paniek toen ik besefte hoe slecht ik er financieel voor stond. De alimentatie was lang niet genoeg om mee rond te komen, en doordat ik jaren niet gewerkt had, had ik amper pensioen opgebouwd. Ik lag ’s nachts wakker van de angst over hoe ik later de eindjes aan elkaar zou kunnen knopen.
“Ik werd overvallen door paniek toen ik zag hoe slecht ik er financieel voor stond”
Meer dan 25 jaar geleden heb ik mijn job opgegeven toen ik zwanger was van ons derde kind. Daarvoor werkte ik in de gezondheidssector. De beslissing om thuis te blijven voor het gezin was een gezamenlijke keuze van mijn man en mij. Hij verdiende meer dan ik, en we hadden alles goed uitgerekend. Daarna kregen we nog een vierde kind, dus ik had mijn handen meer dan vol. Het zou niet realistisch geweest zijn om dat te combineren met een job als verpleegkundige. Ik heb nooit spijt gehad van die keuze, want ik heb al die jaren met veel plezier voor mijn kinderen gezorgd. De jongste is nog maar net afgestudeerd, maar de rest is al een tijdje het huis uit. Daardoor had ik de laatste jaren meer tijd voor mezelf en heb ik een uitgebreid sociaal leven opgebouwd. Ik was ook heel actief als vrijwilliger, maar al die activiteiten heb ik een jaar geleden moeten laten vallen om weer aan het werk te gaan.
Mijn loopbaan als verpleegkundige, die maar tien jaar heeft geduurd, zou mij een pensioen van amper 200 euro opleveren. Gelukkig is er ook een pensioenregeling voor gescheiden partners. Daardoor heb ik recht op een klein pensioen, gebaseerd op een percentage van de verdienste van mijn ex. Maar zelfs daarmee zou ik niet aan een minimumuitkering geraken. Er zat dus niets anders op dan te beginnen solliciteren. Dat was heel confronterend, want ondanks de vele sollicitatiebrieven die ik verstuurde, mocht ik nergens op gesprek komen. Blijkbaar zit er niemand te wachten op een vrouw van mijn leeftijd, met een gat van 25 jaar in haar cv. Ik was bang dat ik nooit nog een geschikte job zou vinden, maar ik weigerde bij de pakken te blijven neerzitten. Ik wilde verder met mijn leven, dus begon ik te werken als seizoenarbeider in een tuinbouwbedrijf. Ondertussen bleef ik verder solliciteren in de zorgsector. Gezien mijn leeftijd zag ik mezelf niet meer als verpleegkundige werken, dus solliciteerde ik in de gehandicaptenzorg en kinderverzorging voor jobs met een lagere loon. In mijn sollicitatiebrieven benadrukte ik vooral mijn maturiteit en het feit dat ik weinig anciënniteit had, maar dan nog kreeg ik weinig reacties.
Uiteindelijk ben ik op gesprek mogen gaan in een kinderdagverblijf. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat zij mij een kans hebben gegeven op basis van mijn persoonlijkheid in plaats van mijn ervaring. De job die ik nu doe, is mij op het lijf geschreven. Gelukkig maar, want de minimumpensioenleeftijd is 66 jaar, maar ik hoop nog langer te blijven werken om zoveel mogelijk extra pensioen op te bouwen. Op die manier kom ik misschien toch nog aan het minimumbedrag van 1250 euro, terwijl mijn ex bijna 2000 euro zal krijgen. De bemiddelaar heeft erop aangedrongen dat hij zal bijpassen als ik het minimumbedrag niet haal, en daar is hij mee akkoord gegaan. Dat geeft wel wat gemoedsrust. Ik weet dat ik nooit in de armoede zal belanden. Ik heb ook vier kinderen die mij heel erg gesteund hebben en die mij nooit in de steek zullen laten. Maar ik zou het als moeder verschrikkelijk vinden om bij hen te moeten gaan aankloppen. Zover zal ik het nooit laten komen.
Ik heb het geluk gehad een job te vinden die bij mij past, al heb ik nu spijt dat ik niet op de scheiding heb geanticipeerd. Tien jaar geleden had ik nog een opleiding of een cursus kunnen volgen en was ik misschien eerder de creatieve richting uitgegaan. Daar is het nu te laat voor. Mijn job als kinderverzorgster vergt vooral een fysieke aanpassing, maar ik haal er heel veel voldoening uit. Het moeilijkste vond ik om mijn engagementen als vrijwilliger af te bouwen. Er waren mensen die op mij rekenden, en ik vind het jammer dat ik hen moest teleurstellen. Een jaar na de scheiding is de paniek gaan liggen en heb ik weer rust gevonden. Ik ben er sterker uitgekomen, maar ik besef dat er veel lotgenoten zijn die niet zoveel geluk hebben. Er zou vanuit de overheid meer wettelijke bescherming moeten komen voor vrouwen in onze positie.”
Uit: Libelle 15/2020 – Tekst: Ans Vroom
Meer openhartige verhalen:
- Aflevering 1 van ‘Mijn Verhaal’: Als je man je man niet meer is
- Openhartig: “Je pensioen, dat is de tijd van je leven… toch?”
- Openhartig: een nakend ontslag, wat doet dat met een mens?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!