“Volgens Trinny zou haar crème mijn kalkoennek in die van een zwaan veranderen. Ik ging overstag en klikte”

Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Ik heb me weer laten vangen om impulsief iets te kopen via zo’n video op Facebook. Gecapituleerd. Gezwicht. Het leek wel een innerlijke stem die luidkeels riep: “Want jíj bent het waard!” Dit keer ging het eens niet om een gepersonaliseerde puzzel, geen onderbroek-die-iedereen-past, maar een potje crème. Voor de nek.

Laat me duidelijk zijn: ik ben géén beautyprinses, noch een visagie-experte. Ik ken er niets van. ’s Morgens is het bij mij eerder van ‘wassen met water en hopen op het beste’. Make-up gebruik ik zo weinig dat mijn mascara uitgedroogd is tegen de tijd dat ik hem terugvind. De uitleg bij serums en maskertjes vind ik meestal iets te ingewikkeld. Ik krijg er eerder stress van… of uitslag.

Laatst nog had ik in alle haast een bruinmakende crème opgesmeerd. In de loop van de dag merkte een immer spontane collega op: “Zeg, je ziet er wat… geel uit? Met strepen?” Tja, dat zegt eigenlijk alles. Mijn verzorgings-routine bestaat uit één dagcrème. Al jaren dezelfde. Ook ’s avonds. Als ik al in de spiegel kijk, is dat vooral om mezelf een goeiedag te wensen. Influencervideo’s over beauty-producten die getest moeten worden, zie ik haast nooit.

Overstag voor Trinny

Ineens begon het algoritme van Facebook zich echter raar te gedragen, alsof ik dringend gered moest worden van zakkende oogleden en een doffe teint. Magische sticks, gladstrijkrollers, lifters, serums… het passeerde allemaal op enkele dagen tijd. Ik kon er echter perfect aan weerstaan.

Maar toen kwam Trinny. Jazeker, die Trinny van Susannah van dat Brits make-overprogramma vroeger. Ze runt nu haar eigen beauty-imperium en smeert mirakelcrèmes op haar gezicht met zo’n flair dat ik begon te twijfelen aan mijn nuchterheid. Zeker toen stralende Trinny beloofde dat die ene crème mijn kalkoennek in die van een zwaan zou veranderen.

Toeval of niet: dochter Noor had me enkele dagen voordien even liefdevol gewezen op ‘een klein lellebelletje’ onder m’n kin. Dat speelde zeker mee. De prijs hield me aanvankelijk nog tegen. Maar collega’s Kristel en Kathleen vonden 80 euro voor een potje dat je nek gladstrijkt ‘nog schappelijk’. Ik werd verkozen tot proefkonijn. Bon.

Die avond heb ik dus geklikt. De ‘lifter’ zat in mijn winkelmandje bij Trinny. Leesbril op, credit-card bij de hand, voilà. Koen was tv aan het kijken en keek even op. “Oei. Engeland? Douane? Gedoe, hè.” Oliver – altijd behulpzaam – riep dat het wel maaaaanden kon duren. Iets met een voetbalshirt dat ooit vast zat tussen Dover en Calais. Ik ben dus in volle verwachting. Nog steeds. Om van een kalkoen in een zwaan te veranderen.

Als het potje ooit aankomt, laat ik jullie weten of het werkt. Ondertussen ben ik er al lang van overtuigd dat ik gewoon even bij schoonheidsspecialiste Lien om de hoek had moeten binnenwippen. Zij heeft ongetwijfeld ook iets tegen een lichte, amper zichtbare nekverzakking. Ik had er zeker een koffietje en een leuke babbel bij gekregen. En een koekje… Het zal me leren.