“Veel kunnen we niet doen tijdens de blok. We maken lekker eten, we luisteren en troosten. En we branden een kaarsje”

Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Schoudervulling

Het is weer zover. In huis heerst de Grote Stilte… afgewisseld met onverwachte uitbarstingen van Veel Lawaai. Want onze drie kinderen zitten midden in de examens. En wij dus ook. Althans, zo voelt het toch. Als ouder blok je onvermijdelijk een beetje mee. Niet letterlijk – gelukkig. Maar emotioneel? Tot over je oren. We zijn cateringdienst, coach met aanmoedigingen, klankbord bij twijfels, en af en toe ook gewoon even de kop-van-jut.

Vorige week ben ik nog snel met Oliver naar de winkel gefietst. Hij had – “Echt, nu meteen, mama!” – een donkerblauw kostuum nodig. Dat straalt meer sérieux uit voor zijn mondelinge presentatie aan de universiteit. En eerlijk? Hij leek meteen vijf jaar ouder toen hij het aantrok, ging zelfs een beetje rechter lopen, kin omhoog. Wat schoudervulling al niet doet voor dat tikje extra zelfvertrouwen. Je weet nooit wat het verschil maakt tijdens zo’n stressvol moment.

Noor, onze rechtenstudente, zit in de keuken. Haar boeken Internationaal en Europees Recht liggen verspreid over de hele eetkamertafel. Overdag zit ze in haar ‘zone’, compleet met koptelefoon. Enkel ’s avonds wil ze soms even ontsnappen – ijsje halen, even het hoofd leeg. Ik begrijp eerlijk gezegd niet veel van wat ze studeert. Ik ben al blij als ik de vaknaam onthou. Gelukkig kan ik Anthony soms nog helpen bij Frans of Nederlands. Tot hij met vragen komt over natuurwetenschappen of wiskunde. Dan moet ik hem vriendelijk doorverwijzen naar z’n zus.

Nee, echt veel kunnen we als ouder niet doen. We zorgen voor lekker eten, we luisteren, troosten. En we branden een kaarsje. Koen en ik halen elke examenperiode een echte noveenkaars bij ’t Klein Paterke in Hasselt, zo eentje met een beeltenis erop. Onze kleine examentraditie. Die kaars gaat trouw aan bij elk examenmoment.

Terwijl ik in de kerk stond voor die ‘examenkaars’, kreeg ik een onverwachte sms die me in één klap terugbracht naar mijn studententijd. Meneer V, onze vroegere leraar Nederlands en Engels, was overleden. Het was jaren geleden dat ik hem nog gezien had, maar sommige leerkrachten blijven levendig in je hoofd. En in je hart. Meneer V was een zalige man die altijd een beetje jong bleef. Hij kwam soms naar een fuif of naar een studentencafé.

Meneer V

Voor hem volstond het niet om een woord te vertalen. Nee, je moest het in het Engels omschrijven alsof je zelf een woordenboek was. Bij ‘duck’ was dus ‘eend’ niet voldoende, maar: ‘A waterbird with a broad, flat bill, short legs, webbed feet…’ Zijn toetsen waren soms moeilijk, en hij verbeterde streng.

Op een test heb ik ooit geschreven: ‘Honesty is such a lovely word’, als reactie op zijn – volgens mij toen – onrechtvaardige correctie. Een week later kreeg ik mijn blad terug. Onder mijn zin stond, in zijn handschrift: ‘Imagine. One day you’ll be a dreamer too.’ Vandaag brandt de kaars van ’t Heilig Paterke dus niet alleen voor de examens. Maar ook voor meneer V. Voor alles wat blijft hangen, lang nadat de punten gegeven zijn.

Meer columns lezen?