Karen
“Stel je voor dat ik zou vertrekken met een onopgemaakt bed, vuile spoelbak of volle wasmand… Horror!”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
In turbo-modus
Die laatste dagen voor de vakantie voelen altijd een beetje vreemd. Je zou misschien denken: Ooh, bijna vakantie, het tempo kan al wat omlaag. Maar het tegendeel is het geval, ik ga in turbo-modus. Alles moet nog even gebeuren. Nog snel. Nog vlug.
Op het werk lijkt het of ik die twee weken vakantie ‘voorgewerkt’ wil hebben, ‘verdiend’ moet hebben vóór ik eraan begin. Tegen de tijd dat mijn ‘out of office’ aanstaat, heb ik er al een aantal dubbelgedraaide weken op zitten. Dan is m’n mailbox opgeruimd alsof ik hem voorgoed moet achterlaten.
Die ene meeting wordt er ’s ochtends vroeg nog bij gepland. Lange to-dolijsten worden opgesteld alsof het overdrachten zijn naar iemand anders en niet ik bij terugkomst gewoon weer in datzelfde bureaustoeltje plof. Doorgaans al drukke dagen worden zo súperdruk.
Dus zo ontspint zich bij ons thuis een soort Mission Impossible – de gezinseditie. Een soort sprint tegen de vakantieklok
En dan moet het thuis nog beginnen. Blijkbaar geloof ik ieder jaar weer opnieuw dat de wereld stopt met draaien als we de koffers in de auto laden. Stel je voor dat ik zou vertrekken met een onopgemaakt bed, vuile spoelbak of volle wasmand. Horror. Kortsluiting. Altijd schiet dan door m’n hoofd dat ‘als er iets zou gebeuren en iemand je huis moet binnenkomen, je toch niet wil dat die een afwas ziet staan van enkele weken geleden.’ Alleen het gazon mag groeien als wij weg zijn.
Dus zo ontspint zich bij ons thuis een soort Mission Impossible – de gezinseditie. Een soort sprint tegen de vakantieklok. Want naast die drukte voor het werk, komt het afhalen van de rapporten, het spic en span maken van het huis, alle was die gewassen en gestreken moet worden. Tientallen wasmachines later, vaak na middernacht, kunnen de koffers gemaakt worden.
Tussendoor maak ik nog een lijstje voor de kinderen, van wat ze in de koffer moeten stoppen. Controlefreak mama. Onze kinderen zijn daarentegen wel al min of meer in vakantiemodus. En dat bezorgt mij alleen maar extra stress. Want in al die drukte, kondigt die allerliefste Oliver immers aan dat hij de avond voor we vertrekken… op stap gaat. Het einde van de examens moet nog gevierd worden en dan hebben ze pas allemaal samen gedaan. Hij is onverbiddelijk: “Mamake, ’t is zo lang geleden.”
En toch… zijn we straks écht met vakantie. Met z’n allen. Ik vraag me af hoe ik straks van turbo naar zen moet geraken
Tegen beter weten in probeer ik ook daar nog afspraken rond te maken. Hoeveel pintjes hij ‘maar’ mag drinken, om hoe laat hij toch thuis moet zijn, dat zijn tas op voorhand helemaal in orde moet zijn. Hij zegt op alles ‘ja’, maar zit ondertussen ondeugend naar me te grijnzen, een blik die ik o zo goed ken en niet vertrouw.
En toch… zijn we straks écht met vakantie. Met z’n allen. Ik vraag me af hoe ik straks van turbo naar zen moet geraken. Misschien moet ik alvast aan m’n vakantie to-dolijstje beginnen: een boek lezen tot ik in slaap val, ontbijten op een terras met uitzicht, wandelen, fietsen, kaarten met de kinderen. M’n vermoeide benen wat laten dobberen in een zwembad. En misschien ook af en toe eens helemaal niks. Want dat gazon thuis? Dat groeit ook wel zonder mij.
