“Ik ben een ramp in rusten, maar gelukkig zijn er nu al kerstfilms op tv. Straks ben ik helemaal klaar voor de winterfair!”
Hoofdredactrice Karen is 50 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony.
Platte rust
Van ‘altijd in de weer’ naar ‘zo goed als niets’. Niet werken, geen boodschappen doen, geen wasmanden verslepen, zelfs niet te lang recht-op blijven zitten voor een babbel die langer duurt dan een kop thee. Na die operatie vorige week was de dokter helder: minstens twee weken platte rust. Punt.
En dus verhuis ik nu al dagen van mijn bed naar de zetel en weer terug, met een extra eenpersoonsdonsdeken als geïmproviseerde ziekenboeg in de woonkamer. Het is vreemd, alles gaat veel trager dan ik gewend ben.
Mijn lichaam doet wat het moet doen – herstellen – maar in mijn hoofd dender ik nog in volle vaart verder. Koen probeert me zacht te sussen met fruitsla en thee, maar het is vooral zoonlief Oliver die zich ontpopt heeft tot mijn persoonlijke gezondheidsinspecteur.
Als ik weer te veel aan het rondneuzen ben, op zoek naar ‘iets te doen’, staat hij paraat: “Nee mama, dat mag niet. De dokter zei het.” Hij zegt het streng, met de ernst van een agent die het verkeer op een druk kruispunt stillegt.
Ik mis de routine van het werk, de vergaderingen met collega’s, zelfs de mails. Maar wat ik ook probeer, alles maakt me moe
Ik ben een ramp in rusten. De computer roept mijn naam. Ik mis de routine van het werk, de vergaderingen met collega’s, zelfs de mails. Maar wat ik ook probeer, alles maakt me moe. Zelfs een kort telefoontje is al genoeg om me weer te doen neerploffen en slapen.
En dus geef ik me over. Aan de televisie. Meer bepaald: aan VTM XMAS, het kerstkanaal van VTM. Een wonderlijke ontdekking. Alleen maar kerstfilms, dag en nacht. Nu al. In de hoek van het scherm tikt een klok genadeloos verder: nog 85… 80… 78 dagen tot kerst. Zalig!
Fan van kerstfilms
Ik ben altijd al fan van die mierzoete films geweest. Heerlijk voorspelbaar, verstand op nul. Een mooie vrouw– meestal heet ze ‘Holly’ of ‘Grace’ – keert terug naar haar geboortedorp. Dat heet dan ‘Snowflake Village’, ‘Evergreen’ of ‘Pineberry Falls’. Ze botst op een knappe man met de naam ‘Chris’ of ‘Nick’, een hart van goud en een warme glimlach.
Ze bakken samen koekjes, versieren de kerstboom, dragen kersttruien en doen iets voor het goede doel. Dan volgt er één groot misverstand. Maar uiteraard wordt dat wel opgelost. Iedereen weet allang hoe het eindigt. Zij blijft. Hij kust haar onder de maretak. En de sneeuw? Die valt, precies op tijd.
Stiekem zie ik het ook een beetje als een voorbereiding op het werk straks. Want straks is er de Libelle Winterfair”
Mijn kinderen begrijpen m’n liefde voor kerstfilms niet helemaal, zeker nu nog niet. “Mama, het is oktober.” Maar ze zien het aan mij: die nostalgische, haast sprookjesachtige tv-films brengen me tot rust. En dus vinden ze het wel oké.
Stiekem zie ik het ook een beetje als een voorbereiding op het werk straks. In mijn hoofd hoef ik deze periode dan toch niet helemaal als verloren tijd te catalogeren. Want straks is er de Libelle Winterfair, en al die mooie Libelles met kerstbomen, feestrecepten en glühwein. Ik zal er klaar voor zijn.
De aftelklok op het scherm? Die voelt vooral troostend aan. Kerst komt eraan, en tegen dan ben ik weer helemaal beter. Ondertussen tel ik iedere dag mee af, in pyjama, een theetje bij de hand en nog zeker honderd kerstfilms te gaan.
Nog meer columns lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
