Karen
“Ik besef waarom onze oudste zoon treuzelt met zijn rijbewijs: Taxi Mama staat toch altijd paraat…”
Hoofdredactrice Karen is 47 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Wachten met rijlessen
Onlangs las ik ergens dat er minder en minder jonge mensen zijn die nog willen leren autorijden. Ik vind dat een beetje gek. Toen ik zelf achttien was, was ik er als de kippen bij. Ik moest en zou kunnen gaan en staan waar ik wilde. Met de auto rijden, betekende vrijheid.
Het liep echter niet meteen van een leien dakje. Ik was absoluut geen natuurtalent en had in het begin erg veel schrik op de weg. M’n eerste rijles was op z’n zachtst gezegd memorabel. Ik kende amper het verschil tussen pinkers en ruitenwisser toen we plots midden in het drukke centrum van Antwerpen terechtkwamen. Het resultaat was dat ik compleet tilt sloeg en m’n rijinstructeur het gas- en rempedaal moest overnemen. Om nooit meer in een auto te kruipen!
Ik kende amper het verschil tussen pinkers en ruitenwisser, toen we plots midden in het drukke centrum van Antwerpen terechtkwamen
En toch… deed ik het een paar dagen nadien weer. Ik heb uiteindelijk wel honderd lessen nodig gehad. Eerst via de rijschool, maar toen dat niet genoeg bleek, nam tante Jenny die rol over. M’n tante maakte me veel rustiger op de weg. Of ik nu op een druk kruispunt stond, stilgevallen was op een helling en vanuit die vervelende positie opnieuw moest starten, of wilde parkeren terwijl er zes auto’s achter me wachtten, tante bleef altijd kalm en verzekerde me met een grote glimlach dat het me wel zou lukken.
Dat klopte uiteindelijk ook. Na vele uren van autoritjes en de nodige peptalk, haalde ik m’n rijbewijs in één keer. Zo fier als een gieter was ik, klaar om de wereld te ontdekken. Vandaar dat ik me – ook al begrijp ik hun meer ecologische beweegredenen maar al te goed – moeilijk kan voorstellen dat je dat als jongere niet zou willen.
‘Rijlessen zijn toch wel erg duur, hé, mama?’ Als het om nieuwe voetbalschoenen gaat, zit hij nochtans minder in met onze portemonnee
En toch merk ik het zelf thuis ook. Oliver, onze oudste zoon, heeft nu al enkele maanden z’n theoretische rijexamen met succes achter de rug, en toch maakt hij niet veel aanstalten om met de echte rijlessen te beginnen. Laat ik zeggen dat hij er héél grondig over nadenkt. Hij twijfelt bijvoorbeeld of hij handgeschakeld of automatisch wil leren rijden. Kijkt vervolgens ook na of er een verschil in prijs is tussen de rijscholen, want: “Het is wel allemaal erg duur, hè mama?” Als het om een nieuw paar voetbalschoenen gaat, zit hij minder in met onze portemonnee en ik besef dat er meer aan de hand is.
Plots realiseer ik me dat Koen en ik waarschijnlijk zelf een van de belangrijkste redenen zijn waarom de hoogdringendheid van een rijbewijs halen telkens weer naar de achtergrond kruipt. We maken het hem nu wel erg makkelijk om ergens te geraken en brengen hem maar al te graag even naar z’n vriendin of naar de voetbaltraining. Taxi Mama staat altijd paraat.
Dat doe ik zeker niet tegen m’n zin. Ik hou van de gesprekken met m’n oudste zoon tijdens die ritten. Het zijn dé momentjes om even bij te babbelen. Dan kom ik te weten hoe het écht met hem gaat en kan ik hem soms even in alle rust wat goedbedoelde raad geven, of hem tot de orde roepen over z’n slordige slaapkamer of studieplanning die er straks echt wel moet liggen. Oliver lacht er soms mee. Hij zegt dat ik aan ‘autopreken’ doe. Misschien moet ik volgende keer toch eens een boompje opzetten over waarom hij toch beter z’n rijbewijs kan halen…