Koen
“In het restaurant krijgen we glinsterstaafjes op ons dessert. Dan wordt uiteten gaan een écht cadeautje”
Koen Strobbe (58) keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Lekkerbek Kwinten
Kwinten en ik zijn allebei jarig in april. Voor die gelegenheid gaan we met ons gezinnetje naar een iets chiquer restaurant in de buurt. Vroeger, voor we naar Frankrijk trokken en als prille dertigers en dubbelverdieners volop in de ratrace zaten, gingen Ilse en ik vaker uiteten. We kwamen bijna elke dag laat en moe thuis, waardoor we het als een soort beloning zagen om onszelf op een restaurantje te trakteren.
Maar eens in Frankrijk viel die drang heel snel weg. We hadden meer tijd (én minder geld, want dat ging allemaal op in de wijngaarden, de B&B en de wijnkelder), en dus kookten we spontaan alle dagen gewoon thuis. Aangezien ik de kok in huis was, deed ik tijdens de wekelijkse inkopen wel extra mijn best om speciale ingrediënten te kopen, zodat we ook thuis gewoon dat ‘restaurantgevoel’ konden creëren.
Kwinten en ik zijn jarig, dus gaan we met ons gezinnetje voor de gelegenheid naar een iets chiquer restaurant
Toen Kwinten erbij kwam, bleek die al heel snel een even grote lekkerbek als zijn mama en papa. Als we op warme zomeravonden in Uzès een terrasje deden, moesten we altijd opletten dat hij er, zo klein als hij was, niet met de olijven of de ansjovisjes vandoor ging. Zelfs een oester slurpte hij als driejarige smakelijk binnen. Later, toen de grootste investeringen achter de rug waren, zijn we nooit opnieuw naar dat ritme van heel regelmatig op restaurant gaan teruggekeerd.
We gingen liever minder vaak, maar béter uiteten. En Kwinten at altijd mee ‘met de grote mensen’. We hebben hem één keer voorgesteld om het kindermenu te nemen, maar toen hij achter zijn bordje frietjes met vleesballetjes zat en bij zijn ouders het menu zag passeren, keek hij zo ongelukkig dat we hem dat geen enkele keer meer hebben aangedaan. De lekkerbek in hem is trouwens nooit meer weggegaan. Zeker nu hij op kot zit en tijdens de week (daar hoef ik voor de meeste ouders onder ons geen tekeningetje bij te maken) ‘minder gevarieerd’ eet, kijkt hij ernaar uit om tijdens het weekend lekker te smullen. Daarom probeer ik tijdens de drie weekendavonden telkens iets te maken wat hij extra lekker vindt.
Duurdere gerechtjes
Maar goed, we zitten dus in het restaurant en monsteren nieuwsgierig en begerig de menukaart. Het is de eerste keer dat we hier komen. Kwinten kijkt van het menu op, rolt met zijn ogen en fluistert dat ze hier echt wel hun prijzen kennen. Ilse en ik weten natuurlijk maar al te goed wat die opmerking betekent: hij heeft zonder twijfel weer zijn oog laten vallen op een van de duurdere gerechtjes. Ilse stelt hem gerust en zegt dat een mens maar één keer per jaar jarig is, waarop hij enthousiast verder leest. Je weet natuurlijk waaraan je begint als je tegenwoordig een goed restaurant binnenstapt, maar dit jaar valt het me toch op hoe sterk de prijzen gestegen zijn. En niet dat de restauranthouder er zelf rijker van zal worden, zijn producten zijn gewoon onnoemelijk veel duurder geworden en de ontplofte lonen van zijn personeel hebben de rest gedaan.
Maar het resultaat is er natuurlijk wel: goed gaan eten, is meer dan ooit een luxe aan het worden, en dat is toch wel heel erg verschillend van wat we in Frankrijk gewend waren. Daar werd lekker eten als een deel van de cultuur gezien en kwam de regering, als het nodig was, zelfs tussenbeide om een en ander voor elke portemonnee betaalbaar te houden.
Goed gaan eten, is meer dan ooit een luxe aan het worden. En dat is toch wel erg verschillend van wat we in Frankrijk gewend waren
Maar vanavond is het feest en denken we aan andere dingen. Ilse en ik genieten van het gezellig samenzijn met zonemans. Kwinten vertelt honderduit over zijn voorbije week. Wie zijn nieuwe vrienden en vriendinnen zijn, wat ze na de lessen samen ondernemen, dat soort dingen. Iets wat elke mama, en dus ook Ilse, natuurlijk bijzonder interesseert.
Op de een of andere manier heeft het restaurant lucht gekregen van de gelegenheid, en als de desserts komen, staan er glinsterstaafjes op. De chef komt uit zijn keuken en wenst ons een bijzonder gelukkige verjaardag. En dát is het moment waarop we alle drie voelen hoe ‘gewoon uiteten gaan’ plots verandert in het verjaardagscadeau waarop we onszelf zo graag wilden trakteren. En tijdens de rit naar huis herinnert Kwinten er ons geestdriftig aan dat mama in juni jarig is.