Koen
“Augustus is de zondag van het jaar. Het moment waarop er minder ‘moet’ en je vaker zelf kunt kiezen”
Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
In de tragere augustusweken verliest de tijd een beetje zijn gewone vorm. Je weet niet altijd welke dag het is, en eigenlijk maakt het ook niet zo veel uit. Zelfs de vogels in de tuin lijken langzamer te fluiten. Het leven is nu helemaal overgeschakeld naar zomerstand.
De post blijft langer in de brievenbus liggen, de was hangt langer op het rek zonder dat iemand zich geroepen voelt om hem eraf te halen, en in de koelkast zit allerlei lekkers dat er in de rest van het jaar veel minder vaak staat.
Ilse noemt augustus de zondag van het jaar. Het moment waarop er minder ‘moet’ en je vaker zelf kunt kiezen. In het weekend ontbijten we steevast op het terras en nadien lezen we samen verder in ons boek. De voorbije vakantie gaf weer meer zin in lezen.
Soms gaan we naar de markt, waar alles nu naar basilicum en abrikozen ruikt. Ik koop dan dingen waar ik niet direct plannen mee heb
Zelf kan ik tijdens die zomerweekends ook heerlijk van de traagheid genieten. Ik ga op een stoel zitten om mijn veters te knopen en blijf dan zomaar wat zitten. En als ik boodschappen ga doen, kom ik terug met van alles dat niet op het lijstje stond. We maken creatieve slaatjes en lunchen pas om drie uur.
We spreken af met vrienden (ah ja, want er is nog altijd de spaghetti-challenge die moet beslecht worden) en slapen lang uit. Soms gaan we naar de markt, waar alles nu naar basilicum en abrikozen ruikt. Ik koop dan dingen waar ik niet direct plannen mee heb: artisjokken, een vreemd kaasje, een potje tapenade dat in hoofdletters ‘zon’ belooft.
Augustus vergeeft gelukkig ook culinaire overmoed. Op warme namiddagen dommel ik het liefst weg in de tuinstoel, onder de schaduw van de dikke eik in de tuin. Af en toe hoor je een verre grasmaaier, maar zelfs die lijkt zich aan te passen aan het tempo van de maand.
Er is ook meer tijd voor smalltalk. Over wat we vanavond eten. Of we nog voldoende ijsblokjes hebben. Of die wolk op die andere wolk lijkt. Ilse begint soms ineens oude foto’s te sorteren en verzinkt dan in herinneringen waar ik even moet inkomen voor ik weer weet waar we op de foto juist waren.
Alles wordt trager
Kwinten, die naar z’n kot in Leuven is getrokken om van alles te doen met vrienden, stuurt een berichtje met een foto van wat spullen in een grotendeels lege koelkast en de vraag of dat ‘nog eetbaar is’. We antwoorden met een emoji van een doodshoofd.
’s Avonds zitten we op het terras en kijken naar vliegtuiglijnen in de lucht, terwijl we fantaseren over waar iedereen heen gaat. We raden Italië, Spanje, Lapland, en verbazen ons erover dat alles tegelijk zo ver weg en zo dichtbij kan voelen. Het huis ruikt naar zonnecrème, lavendel en restjes barbecue. Dat is ook zoiets typisch voor augustus: álles is barbecue-baar.
Ook de buurt verandert in die trage zomermaand. Op het wandelpad achter ons huis (dat toepasselijk ‘trage weg’ heet) zien we de gebruikelijke dagwandelaars voorbijkomen en de vaste buren veranderen in ‘zomerburen’: mensen die je anders niet zo vaak ziet, worden in augustus ineens zichtbaarder.
Ze verschijnen in linnen broeken met kreuken van zuiderse charme, slepen klapstoeltjes naar het kleinste stukje schaduw en spreken tegen elkaar op een vakantietoon die een aantal decibels zachter is dan anders.
We horen gelach. Ik gok op een royale portie augustusgezelligheid, overgoten met een rijkelijke dosis rosé
Op warme avonden hoor je flarden van gesprekken die meekomen met de avondbries. Aangename, onverstaanbare woordvlagen, geluiden van mensen die net zoals wij eventjes de haast hebben afgelegd. Af en toe vliegen er aroma’s over van tuinmaaltijden of citroenachtige muggenspray. Beide geuren roepen meer sympathie op dan eender welk winterparfum.
Op een avond, iets na tien, horen we plots ergens gelach. Ilse spitst de oren. Het komt van enkele tuinen verder, waar normaal gezien vooral stilte woont. “Misschien een logé”, zegt ze. “Of vrienden die een laat verrassingsbezoek brengen.”
Zelf gok ik gewoon op een royale portie augustusgezelligheid, overgoten met een rijkelijke dosis rosé. Het gelach achter de haag werkt aanstekelijk. Als we naar binnen gaan, drink ik de laatste slok wijn en kijk naar een vanmiddag geplukte courgette op het aanrecht. Of is het een komkommer? In augustus durft zelfs je groente het niet meer zo precies te weten.
Nog meer columns lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
