“Wanneer zijn we gestopt met gewone appeltaart en begonnen met havermoutcrumble zonder suiker?”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Gezond eten

We zien september vaak als de maand waarin de zomer zich met tegenzin begint terug te trekken en er hier en daar zelfs al een verdwaald blad uit de bomen valt, maar eigenlijk heeft deze maand ook wel een aantal leuke eigenschappen.

Zelf maak ik er in september bijvoorbeeld altijd een punt van om mijn gezondere voedingsgewoontes van de zomer zo goed mogelijk vol te houden. En als ik om me heen kijk, ben ik daar niet alleen in. Overal op kantoor duiken allerlei slaatjes op bij mensen die ik vooral ken van de broodjes-smos of ander prettig-vettigs. Het is er natuurlijk ook wel hét moment voor, want veel fruit en groenten zijn op dit ogenblik op hun lekkerst.

Ik sta in de supermarkt en zie meteen een staaltje van die nationale gezond-eten-koorts: drie vrouwen boven een krat jonagolds, in fel debat over welke appel het meeste smaak heeft en met welke je nog tenminste een beetje een fatsoenlijke taart kunt bakken.

Ze doen dat met een toewijding alsof het om de benoeming van de nieuwe burgemeester gaat. Ik heb eigenlijk alleen komkommers en tandpasta nodig, maar voel me toch aangestoken om dan ook maar een zak appels te kopen.

Omdat ik ineens herinnerd word aan vroeger, hoe mijn grootmoeder appels schilde in één lange slinger. Wie dat kon nadoen, zonder de schil te breken, werd in onze familie tot kampioen uitgeroepen. De Grote Appelschil-competitie, haha.

Niet dat je er iets anders mee kon winnen dan eeuwigdurende eer. Appels waren dé lekkernij bij ons. Mijn vader maakte ‘appelbokes’, met een oud ijzer dat hij nog van zijn moeder had gekregen en dat boven de gaspit werd gehouden. Geen chique grill met drie standen en digitale timer, maar een zwaar stuk ijzer dat rook naar de jaren stillekes.

Ook bij het ontbijt werden vaak gebakken appelstukjes met bruine suiker geserveerd. De karamel die aan je vork bleef kleven, was minstens zo lekker als het fruit zelf. Op zondag volgde dan de appeltaart. Zo’n wiebelige, iets te bruine taart waarvan de suiker nog knarste tussen je tanden. Die heerlijk ouderwetse smaak van niets anders dan bloem, eieren, boter, appels en suiker.

Als ik eraan terugdenk, snap ik niet waarom we ooit gestopt zijn met dat soort eenvoud. Waarom zijn nu amandelpoeder, vijgencompote en kaneel uit een of ander exotisch land dé trend? Wanneer zijn we gestopt met gewone appeltaart en zijn we begonnen met appel-cider-reductie en havermoutcrumble zonder suiker?

Ononderbroken appelschil

Terwijl ik dus met mijn tandpasta, komkommers én een grote zak appels naar huis rij, bedenk ik duizend recepten voor wat ik straks met de appels ga doen. Misschien wordt het wel appel-in-de-zak, nog zo’n receptje waar mijn vader een krak in was. Als ik thuiskom, begin ik er meteen aan.

En zonder dat ik er erg in heb, gebeurt er een klein wonder en sta ik zo trots als een kind te blinken met de eerste ononderbroken appelschil sinds 1998. En dat zonder dunschiller, maar met een gewoon molenmesje van Solingen!

Ilse komt binnen, kijkt me aan en vraagt of ik misschien bezig ben met een of andere oefening in mindfulness, en ik antwoord lachend dat ik gewoon aan het trainen ben voor het Belgisch kampioenschap appelschillen.

Ilse rolt met haar ogen, maar ik zie haar glimlachen. Het is zo’n momentje waarop alles precies goed is. Buiten de geur van de bijna-herfst, binnen de geur van appels. De wereld mag dan weer op volle toeren draaien, voor mij is één lange slinger van een appelschil vandaag alles wat ik nodig heb om ze even te doen stilstaan. Een gevoel dat ik wil onthouden voor als ik binnenkort weer eens struikel over mijn planning of de week meer vergaderingen telt dan me lief is.

Voortaan droom ik ervan dat appelschillen tot een Olympische discipline wordt verheven. En dat alles wat er nodig is om kampioen te worden bestaat uit mijn scherpe mesje, een flinke dosis geduld en een appel die het beste van zichzelf wil geven.

Want zeg nu zelf: waar vind je vandaag nog een gezondere en goedkopere bezigheid dan het tot kunst verheffen van één enkele, lange appelschil?

Meer van onze columnisten lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!