In het begin van haar relatie was er geen enkel probleem. Maar na de geboorte van hun zoon verdween de drang naar seks. En dat verlangen naar seks mist ze steeds meer…

Nooit echt een probleem geweest

Annelies (38): “Graag praat ik hier niet over. Weinig behoefte hebben aan seks is niet alleen maatschappelijk een groot taboe, maar toch ook voor mezelf. Het is iets waarvan ik nog altijd hoop dat het ooit verandert. Ik heb lang niet onder ogen willen zien dat ik geen grote seksdrive heb.

Tot mijn dertigste had ik vooral korte relaties, en in het begin, als de verliefdheid nog hevig is, is mijn libido gemiddeld, denk ik. De drang naar seks verdween altijd na een jaar ongeveer, maar dat viel vaak samen met het 
moment waarop de relatie slabakte. Ik weet het daaraan dat 
seks iets was dat gewoon uit mijn gedachten verdween.

Dat ik toch echt een laaggemiddeld libido heb, is mij pas beginnen op te vallen in de lange relatie waarin ik nu zit. In het begin was er, zoals ervoor, geen enkel probleem. We vrijden twee à drie keer per week, en dat was altijd heel fijn. Mijn vriend Maarten is een attente minnaar: hij neemt zijn tijd en is ook echt gericht op mijn genot. Daarna kregen we onze zoon, en toen begon het: seks verdween weer naar de verre achtergrond. Het gebeurde nooit meer dat ik er overdag spontaan aan dacht of zin in kreeg, 
ik voelde niks bij seksscènes op televisie, en als Maarten aanstalten maakte, verzon ik hoofd- of buikpijn, of sprak ik met hem 
af dat het een vluggertje zou worden.

Ook in die periode suste ik mezelf en Maarten nog met het excuus dat het vast aan onze
levensfase lag. Onderbroken nachten, een drukke job, veel verplichtingen. ‘De zin komt wel terug als er meer ruimte is in mijn hoofd’, verzekerde ik Maarten elke keer als ik hem afwees. Maar ondertussen is onze zoon vijf, en is de ruimte in mijn hoofd terug, maar de zin in seks niet. En dat is toch iets waar ik veel over pieker. Ik mis het, dat brandende verlangen naar een ander lijf, iets dat klopt in je binnenste, iets dwingends waardoor je nu, hier, wilt samenvallen met de ander.

Ik ben uiteraard niet de enige die hier last van heeft. Maarten reageert begripvol, maar ik voel aan hem dat hij de intimiteit mist. Logisch ook, hij is een gezonde man van 38, hij zou elke dag kunnen vrijen. Ik merk dat hij prikkelbaarder wordt als het twee weken geleden is. Omgekeerd is hij vrolijk als het wel gebeurd is, en goed was. We knuffelen erna dan ook meer, het is dan toch alsof de band tussen ons sterker is. We kunnen er gelukkig goed over praten, en hij zegt zelf vooral het gevoel te missen ‘gewild te zijn’. Ik begrijp dat, en vind het oprecht erg. Hoe je het ook draait of keert, ik ontneem hem iets, hé. Hij zegt dat hij ermee kan leven. We hebben een fijne relatie, en je kunt ook niet alles hebben, is zijn visie. Maar uiteraard ben ik soms bang dat hij me verlaat voor de vrouw die hem de indruk geeft de kleren van het lijf te willen scheuren. Of dat hij een affaire begint.

Ik begrijp zelf niet goed vanwaar dit komt. Ik heb een fijne jeugd gehad, ik heb geen complexen, ik maak me graag mooi, ik dans en sport graag… Is het iets hormonaals? Ik neem de pil, misschien wordt er daar iets onderdrukt? Komt het omdat ik toch meer in mijn hoofd zit dan in mijn lijf? Ik ben een piekeraar, en kan soms moeilijk loslaten. Maar zelfs als ik ontspannen ben zoals op vakantie, dan nog komt het niet. Als ik mijn natuurlijke libido moet volgen, dan voel ik pas een soort goesting na een week of vijf of zes. Maar dat is voor Maarten te lang.

Wat ik wel zeker weet, is dat het niet aan Maarten ligt. Ik vind hem nog altijd heel aantrekkelijk, en heb nog nooit over een ander gefantaseerd. Ik fantaseer gewoon níét. Oplossingen heb ik al overal gezocht: seks inplannen in de agenda, een wijntje drinken om te ontspannen, samen over tantra lezen… Het helpt soms, maar nooit structureel. Ik heb er ook al met mijn gynaecoloog over gepraat, zij raadt aan om met de pil 
te stoppen. Maar omdat ik een zware menstruatie heb, vind ik dat geen optie.

Of dit nu een groot of net een banaal probleem is, daarover switcht mijn mening van dag tot dag. Er zijn veel ergere dingen. Als Maarten morgen ziek wordt, dan verhuist seks sowieso naar het tweede plan. En toch lijkt elke week seks hebben cruciaal voor een relatie, toch? Ik heb in ieder geval geen referentiekader. Mijn vriendinnen en ik praten met gemak over aambeien of onze loonstroken, maar over ons libido nooit. Als het er wel eens over gaat, voel ik wel dat een verschil in libido ook bij anderen speelt, maar echt dieper op ingaan, durft niemand. We kennen elkaars partners ook, dat maakt het ook ongemakkelijk natuurlijk.

Nu: op zich doet het er niet toe wat ‘normaal’ is of niet. Het gaat om Maarten en mij, om ons leven. En dat is een superfijn, liefdevol leven met veel knuffels, en veel ‘ik zie je graags’. Maar dat gevoel van echt naar seks te verlangen, dat zou ik toch nog graag eens meemaken. Als er morgen een viagra voor vrouwen op de markt komt, haal ik onmiddellijk een grote doos.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!