Marlien was midden twintig toen haar man haar verliet. Nu, meer dan dertig jaar later, is ze nog altijd alleen. Gelukkig alleen, al heeft ze de liefde zeker nog niet opgegeven.
Als je alleen bent, mis je de intimiteit, maar ik heb vriendinnen die eenzamer zijn in hun huwelijk dan ik zonder man.
“Ik kan niemand dwingen om me graag te zien”
“Goeiemiddag, Diny”, is het eerste wat Marlien tegen me zegt. Op zich heel gewoon, en toch gebeurde er iets. Normaal zou ik ‘goeiemiddag, mevrouw’ gezegd hebben, beleefd, zoals mijn moeder het graag heeft. Maar om de een of andere reden noem ik haar meteen Marlien.
En dat voelt goed, vertrouwd zelfs. Alsof we elkaar al eerder hebben gezien, wat natuurlijk niet zo is.
Dan vertelt ze dat ze wat zenuwachtig is voor ons gesprek en dat ze zich nu al wil excuseren voor wat komen zal. “Ik ben een chaoot, sorry.” Maar dan begrijp ik ineens wáárom ik me zo op mijn gemak voel bij haar: ze heeft veel weg van mijn mama, met haar warme stem, aanstekelijke lach en zachte blik. Ik schrik van mezelf als ik zonder nadenken zeg dat ik niet kan geloven dat ze al jaren alleen is. “Tweeëndertig jaar, bijna de helft van mijn leven. Maar als mensen me vragen hoelang ik precies single ben, dan hou ik het liever wat vaag.
Ik heb de mannen niet afgeschreven, hé. Ik ben gewoon de ware nog niet tegengekomen
‘Al een tijdje’, zeg ik dan. Er echt een getal op plakken, dat vind ik toch lastig. Straks denken ze nog dat er iets mis is met mij of erger: hebben ze medelijden met mij. Ik ben misschien alleen, maar ik ben niet eenzaam. Wat niet wil zeggen dat ik de mannen heb afgeschreven, hé. Ik ben gewoon de ware nog niet tegengekomen…”
Eerste liefde
“Ik ben al sinds maart 1990 alleen, de dag dat mijn ex-man Rudi z’n koffers pakte en mij en Ellie, ons dochtertje van nog geen twee, in de steek liet. We waren vier jaar getrouwd. Ik moet toegeven dat ons huwelijk een misstap was. Ik was nog maar net de twintig gepasseerd, te jong om te trouwen, weet ik nu. Als Ellie naar de foto’s van die dag kijkt, zegt ze het zelf: ‘Mama, je was nog een echt kind. Zo onbezorgd.’ Ik kan haar geen ongelijk geven.
Dat Rudi en ik trouwden, was toen gewoon vanzelfsprekend. De vrienden verloofden zich een voor een, dus dachten we: ach, waarom niet? In die tijd trouwde je nog van thuis uit, dus we wilden niet langer wachten om aan een leven samen te beginnen. Maar achteraf gezien kende ik de man niet met wie ik gehuwd was. Hij was heel innemend, maar nog lang niet klaar om zich te settelen.
Toen twee jaar later Ellie geboren werd, had ik het gevoel dat ik het alleen moest doen. Terwijl ik met een huilende baby in de zetel zat, ging Rudi op stap.
Daar zat ik dan, nog maar zevenentwintig en alleen, met een peuter van twee en een zware hypotheek
Het was op zo’n avond dat hij in een hevige, dronken ruzie zei: ‘Bel maar naar de notaris om de scheiding in gang te zetten.’ Dat heb ik dan ook gedaan. De scheiding was dubbel. Aan de ene kant was ik opgelucht dat het achter de rug was, want Rudi en ik waren niet gelukkig samen. Ik wilde niet dat Ellie groot zou worden met een verbitterde mama. Tegelijk was het niet evident om met zo’n klein kind alleen achter te blijven. Mijn ex ging ermee akkoord dat hij Ellie om de twee weken een dag zou zien, wat natuurlijk niets is.
Daar zat ik dan, nog maar zevenentwintig en alleen, met een peuter van twee en een zware hypotheek. Ik herinner me nog goed dat mensen me na de scheiding zeiden dat het wel goed zou komen. ‘Je bent nog jong, Marlien, je zult de liefde nog wel tegenkomen.’ Maar waar dan? De eerste jaren kwam ik niet meer buiten. Ik werkte continu om de lening te kunnen afbetalen en om ervoor te zorgen dat mijn dochter niets tekortkwam. Ik had het geluk dat mama en papa zich over Ellie ontfermden als ik er niet was, maar als ik in het weekend thuis was, wilden zij natuurlijk ook van het leven genieten, dus een babysit had ik niet.
Voor een sociaal leven had ik trouwens ook gewoon geen geld, al heb ik dat nooit zo gezegd. Als een vriendin naar de cinema wilde, of een weekendje naar de Ardennen, dan had ik altijd wel een smoesje klaar. ‘Goh, ik ga niet graag naar de film’, of: ‘Ik heb
Ellie beloofd dat we naar de speeltuin gaan.’ Het was Ellie en ik, en eerlijk gezegd: dat was goed zo.”
Een gebroken hart
“Pas toen Ellie ouder was, had ik het gevoel dat ik weer toe was aan een man in mijn leven. Die man, dat was Erik. Ik kende hem nog van vroeger, maar ik was hem uit het oog verloren toen hij als twintiger een job vond in het buitenland. In 2000 was hij toevallig even in ’t land en zagen we elkaar na jaren weer terug. Een coup de foudre was het. Ik had me nooit eerder zo gevoeld, ik was tot dan gewoon nog nooit écht verliefd geweest, besefte ik.
De dag dat hij terugkeerde, beloofden we elkaar dat het niet nog eens jaren zou duren om elkaar weer te zien. En belofte maakt schuld, dus stapte ik kort daarna op het vliegtuig naar Australië. Alleen. Het was daar dat hij me vertelde dat hij zijn leven ginds wilde achterlaten, voor mij. Ik keerde terug naar huis met hoop voor de toekomst, met de fijne gedachte dat Erik snel bij mij zou zijn.
Maar… dat was niet zo. (stilte) Dat het niet aan mij lag, was het enige dat hij zei. Ja, Erik heeft toen mijn hart gebroken, maar ik kan niemand dwingen om me graag te zien, hé.
Ik heb een tijdje op Tinder gezeten, maar dat viel serieus tegen…
Ondanks het liefdesverdriet heb ik daarna wel nog de moed gevonden om mijn hart weer open te stellen. Ik heb zelfs een tijdje op Tinder gezeten, maar dat viel serieus tegen. Als ik al een match had, dan waren het mannen die alleen geïnteresseerd waren in seks. ‘Wat heb je aan?’, vroegen ze dan. Niet eens een goedeavond! En dat terwijl ik in pyjama voor de televisie zat, waarschijnlijk onder de kruimels van de chips. (lacht) Heel sexy!
Er zaten zelfs getrouwde mannen bij, maar uit principe ben ik nooit op hun avances ingegaan. Met overspel wil ik niets te maken hebben, simpel. Tinder ging het dus niet worden. In een impulsieve bui schreef ik me ook eens in voor een speeddate, maar die heb ik last minute afgebeld. Op vijf minuten kun je toch niet weten of de man die voor je zit de ware is? Dat vluchtige, dat was niets voor mij.”
Een leeg nest
“In al die jaren zijn er natuurlijk wel wat mannen de revue gepasseerd. Ik weet niet wat het is, maar als mensen wéten dat je single bent, voelen ze een onweerstaanbare drang om je te koppelen. Dan denken ze ineens aan hun neef die nog vrijgezel is, of die ene verre vriend met wie je op blind date moet. (lacht) Mijn dochter wilde me zelfs koppelen aan een oudere collega van haar. Een sympathieke man, maar de romantische klik was er gewoon niet. Jammer wel, want Ellie weet als geen ander wat voor een man goed voor me zou zijn. Als ik al eens op date was geweest, was zij de eerste om te zeggen: ‘Nee mama, dat gaat ’m niet worden.’
De dag dat Ellie het nest verliet, had ik het heel moeilijk. Nu bleef ik alleen achter
Dat elke poging met een sisser afliep, deed me eigenlijk weinig. Het zou fijn geweest zijn om mijn leven met een man te spenderen, maar ik was best gelukkig alleen. Ik moet wel toegeven dat er één moment is geweest waarop ik het heel moeilijk had: de dag dat Ellie het nest verliet. Tot dan waren we altijd met z’n tweeën geweest, en nu bleef ik alleen achter. Niet dat ik het haar niet gunde, dat zeker niet, maar toch…
Toen ze in de auto stapte, zei ze nog: ‘Mama, haal nu geen loser in huis uit eenzaamheid, hé.’ Oh, wat was ik boos. (lacht) Alsof ik het in mijn eentje niet zou redden. Maar toen ging ze verder dat ze trots op me was, dat ik het zo goed had gedaan zonder haar vader en dat ik niemand nodig had om gelukkig te zijn. Dat heeft me zo gepakt. Ergens had ze ook wel gelijk.”
Friends with benefits
“Sindsdien ben ik niet meer op zoek naar de liefde. Pas op, ik zou liegen als ik zeg dat ik er niet naar verlang. Het vrijgezellenleven bevalt me prima, maar eerlijk is eerlijk: ik mis de intimiteit wel. Nu meer dan vroeger. Een man die oprecht vraagt naar hoe mijn dag was, tegen wie ik ’s avonds in een ijskoud bed aan kan kruipen. De seks… Geen idee wat er nog tussen de lakens gebeurt bij koppels van mijn leeftijd. Misschien romantiseer ik het allemaal, maar toch.
Ik heb een keer een friend with benefits gehad. Het was een man die ik jaren eerder had ontmoet op de koers, al heeft het uiteindelijk een jaar of vier geduurd voor ik op z’n avances ben ingegaan. Casual seks, dat was toch niets voor mij? Maar uiteindelijk ben ik toch gezwicht. (lacht) Ik heb er zeker geen spijt van. De avonden die we samen beleefden, waren gezellig.
Dan heb ik het niet alleen over de seks, hoor. De eerste tijd gingen we op restaurant, of kropen we samen in de zetel met een fles wijn. Dat samenzijn voelde goed. Maar op den duur was hij al even snel weer weg als dat hij gekomen was en was het hem alleen nog om de seks te doen. Zo hoefde het voor mij niet, dus heb ik er een punt achter gezet.
Nu ben ik op een leeftijd gekomen dat mannen gewoon niet meer naar me omkijken. Ik ben geen vamp, maar als ik de mensen rondom mij mag geloven, ben ik wel een sympathieke madam. Maar dat is niet genoeg voor mannen van zestig. Die hebben alleen interesse in jongere dames, met wie ze over de dijk kunnen paraderen. Het draait allemaal om prestige. Is dat typisch voor de kust of hebben alle mannen last van een midlifecrisis?”
Oude knar
“Al een geluk dat ik momenteel geen tijd heb om te piekeren over mijn leven als single. Ik ben een echte ‘sandwicher’. Als ik niet bij mijn ouders ben, dan wel bij mijn kleinkinderen. Wat worden ze snel groot! De oudste is al zeven, de jongste is zo oud als Ellie was toen haar vader vertrok. Een heerlijke leeftijd, toch? Ze doen niets liever dan met hun fietsjes crossen, met oma achter hen aan. (lacht)
Ik heb vriendinnen die eenzamer zijn in hun huwelijk dan ik zonder man
Om nog maar te zwijgen over mijn fantastische vriendinnen, die trouwens ook bijna allemaal single zijn. Dat is een hele geruststelling, wetende dat ik niet alleen ben. Al kan het confronterend zijn ook. We waren altijd met vier, maar een tijdje terug heeft een van ons onverwacht de liefde gevonden en zien we haar een pak minder. Niet dat we het haar niet gunnen, maar dan begin je wel te denken: wat als ik alleen achterblijf?
Hoewel: laatst grapten ze nog dat ze geen man meer willen, en omgekeerd: dat mannen hun plan kunnen trekken zonder een vrouw. ‘De strijk brengen ze naar het atelier en er zijn huishoudhulpen genoeg om hun rommel op te ruimen.’ (lacht)
Er valt over alles wel iets te zeggen. Als je alleen bent, mis je de intimiteit, maar ik heb vriendinnen die eenzamer zijn in hun huwelijk dan ik zonder man. Wat me wel zorgen baart, is de toekomst. Ga ik het wel redden met mijn kleine pensioen? Als het zover is, ga ik wel misschien wel meer tijd hebben om er met mijn vriendinnen op uit te trekken, maar gewoon geen geld. Dan denk ik weleens: het zou gemakkelijker zijn met twee.
Ik wil ook geen oude knar van zeventig worden die een hele dag in de zetel zit te mopperen. Dat het leven vroeger toch een pak beter was, of dat de jeugd van tegenwoordig zo lui is. Voorlopig lukt het me behoorlijk goed om optimistisch te blijven. Ik pak het leven zoals het komt, en als er toch nog een man op mijn pad komt, dan zal ik hem omarmen. Maar ik ga er niet op wachten.”
Meer openhartige verhalen lees je hier:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!