Mijn verhaal: de man van Ellen verliet haar onverwachts voor een andere vrouw

Zij en haar man hadden een gelukkig huwelijk, dacht ze, tot hij een verwoestende bom dropte. Hij had iemand anders leren kennen…

Ellen (41): “Ik lag in de zetel, opgerold als een gewond dier, en voelde een scherpe pijn in mijn borst. Een gebroken hart, het bestond dus echt. Het was 21 september 2019, vijf uur ’s ochtends. Na een doorwaakte nacht zag ik hoe het buiten langzaam licht werd. De start van een nieuwe dag, een nieuw seizoen. Maar voor mij begon een nachtmerrie: Filip had me de avond ervoor verteld dat hij verliefd was op een andere vrouw en bij me wegging.

Ik had het niet zien aankomen. Tot de avond van 20 september had ik alleen maar mijn zegeningen geteld: drie prachtige kinderen en een man met wie ik al veertien jaar lief en leed deelde. We waren gezond, woonden in een fijn huis en kwamen niets tekort. Ik werkte deeltijds in het onderwijs en was veel thuis om voor de kinderen en het huishouden te zorgen. Dat gaf Filip de kans om zich voluit te richten op de eenmanszaak die hij had opgestart. Hij maakte lange dagen, was ook ’s avonds en in het weekend vaak aan de slag. Ik steunde hem, was trots op hem: het was voor ons dat hij zo ploeterde. En hoe druk het ook was, we hadden elkaar. Dacht ik.

Tot die ene septemberavond. We zaten samen televisie te kijken toen Filip uit het niets begon te vertellen over een zakenpartner die zijn huwelijk ging opblazen omdat hij verliefd was geworden op een andere vrouw. Niet zijn woorden deden me verontrust opkijken, maar wel de toon waarop hij ze uitsprak. Hij leek nerveus, opgejaagd, emotioneel betrokken. In een opwelling stelde ik een vraag die in al die jaren nog nooit bij me was opgekomen, maar die nu bijna onvermijdelijk leek: ‘En jij, heb jij misschien ook een ander?’ Zijn ‘ja’ bleef nog minutenlang in de lucht hangen.

Drie weken later was hij weg. Het kon blijkbaar niet snel genoeg gaan. Hij heeft nog een paar maanden in een studio boven de zaak gewoond, maar is rond de jaarwisseling al ingetrokken bij die andere vrouw. De laatste maanden van 2019 zijn in een complete waas aan me voorbijgegaan. Als iemand aan me vroeg hoe het met me ging, begon ik te huilen. Voor de klas gaan staan was geen optie; ik ben een hele tijd uit de running geweest.

“In het begin heb ik hem nog regelmatig gebeld, uit pure wanhoop”

Thuis hield ik me staande voor de kinderen. Ik zorgde voor hen, op de automatische piloot. Ik maakte eten, bracht hen naar school, overhoorde de oudste, stopte de kleintjes in bad. Onze dochter van acht vroeg soms wanneer papa weer thuis kwam wonen. Onze zoontjes van drie en vier kropen ’s nachts bij mij in bed. Zelf lag ik meer wakker dan dat ik sliep. In het begin heb ik hem nog regelmatig gebeld, uit pure wanhoop: ‘Filip, je moet komen, alsjeblieft.’ Dan sprong hij weleens binnen, haalde de kinderen van school, repareerde iets in huis of maaide het gras. Maar hij deed nooit wat ik eigenlijk bedoelde met die telefoontjes: voorgoed bij ons blijven.

Ik had hem zo nodig. Ik hield nog zoveel van hem. Want houden van, dat gaat niet over van de ene op de andere dag. Ik heb gevochten om Filip terug te krijgen en tot hem door te dringen, met alle mogelijke middelen. Toen hij zijn laatste spullen kwam ophalen voor hij definitief bij haar introk, heb ik de kinderen in de woonkamer op een rij gezet: ‘Kijk eens goed: laat je ons alle vier in de steek?’ Maar er kwam geen antwoord.

“Ik heb gemaild naar zijn nieuwe vlam om te vragen of zij rustig naast hem kan slapen terwijl onze kinderen huilen om hun papa”

Filip is altijd een heel betrokken papa geweest, maar door de afstand tussen onze woonplaatsen ziet hij zijn kinderen nu slechts één weekend op de twee. Voor hem is dat blijkbaar voldoende, voor de kinderen niet. Voor hen voelt het aan alsof hun vader ook hen heeft verlaten. Ik heb al een paar keer gemaild naar zijn nieuwe vlam, onder andere om te vragen of zij rustig naast hem kan slapen terwijl onze kinderen thuis huilen om hun papa. Naar Filip stuur ik lange smeekbedes, met foto’s van toen we jong en verliefd waren. Maar een zinnig gesprek is niet meer mogelijk. Hij klapt dicht als ik hem iets vraag. Vandaar die mails, waar trouwens nooit een reactie op komt.

Een antwoord krijg ik evenmin op de vraag die nu, twee jaar later, nog altijd op mijn lippen brandt: waarom? Ik heb nooit van Filip te horen gekregen wanneer en waar het precies is fout gegaan tussen ons. Wat heeft hij gemist in onze relatie? Waar heeft hij die andere vrouw ontmoet, en wat heeft zij dat ik niet heb? Hoe kijkt hij terug op alles wat wij samen hadden? Ziet hij ook de mooie en gelukkige momenten, heeft hij echt van me gehouden? Ik wil het begrijpen, om daarna hopelijk verder te kunnen met mijn leven.

Dat het nooit meer goed komt tussen Filip en mij, daar moet ik me bij neerleggen. Maar dat we er nooit zijn in geslaagd om ook maar iets uit te praten, en dat hij daar blijkbaar ook geen enkele behoefte aan heeft, dat zal altijd blijven wringen.”

Uit: Libelle 41/2021 – Tekst: Carine Stevens

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Sara zou zo graag meer connectie hebben met haar autistische broer
• Mijn verhaal: Karine weet nog altijd niet hoe haar zoon is gestorven
• Mijn verhaal: Ingrid raakte verlost van haar menstruatieklachten dankzij hormoonyoga

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!