Getuigenissen
“Ons huwelijk kwam op losse schroeven te staan toen ik gevoelens kreeg voor de beste vriend van mijn man”
Door Diny Thomas

Het kan iedereen die in een relatie zit zomaar overkomen: je voelt vlinders voor een andere man of vrouw. De vraag is dan: wat moet je ermee? Inge vertelt haar verhaal.

Inge (56): “Drie zomers geleden klonken Peter en ik op ons jubileum – we waren vijfentwintig jaar gelukkig getrouwd en dat wilden we niet zomaar laten passeren. In z’n speech had Peter het over de ontelbare keren dat we samen met de slappe lach aan tafel zaten, over de goede gesprekken die we altijd in de auto hadden, over het verdriet dat we samen hebben verteerd. ‘Vrienden noemen ons niet voor niets hét toonbeeld van echte liefde’, had hij op het einde gezegd.

Gelijk had hij. In al die jaren dat Peter en ik samen waren, hadden we heel wat koppels zien sneuvelen. Maar wij, wij bleven overeind. Niet dat we het altijd even gemakkelijk hebben gehad. Op nog geen vier jaar tijd kregen we drie kinderen, wat ons leven toch behoorlijk op z’n kop heeft gezet. De slapeloze nachten, de bergen vuile was. Er was genoeg voer voor discussie. (lacht) Maar we voelden elkaar heel goed aan. En dat is eigenlijk altijd zo geweest. We waren gewoon gelukkig, Peter en ik.

Een onzekere toekomst

Ik had altijd gedacht dat we samen stokoud gingen worden, dat niets tussen ons in kon komen. Maar vorig jaar kwam ons huwelijk dan toch, door een stom accident, op losse schroeven te staan. Peter belandde na een werkongeval in het ziekenhuis met een gebroken rug, en geen enkele dokter die wist of hij ooit nog ging kunnen stappen.

Ik heb me de weken daarna dikwijls afgevraagd hoe het verder moest. Op slag veranderden onze verhoudingen. Elke dag reed ik naar het ziekenhuis – en later het revalidatiecentrum – om hem te wassen. Zijn vuile kleren nam ik mee naar huis om ze ’s anderendaags gewassen en gestreken weer terug te brengen. Ik deed het met veel liefde, maar ik voelde me niet meer ‘de vrouw van’; eerder een verpleegster.

We hadden altijd alles eerlijk op tafel gegooid, maar voor het eerst waren we bang voor wat de ander ging zeggen

Ik raakte ook steeds meer in paniek. Wat als Peter daadwerkelijk nooit meer zou kunnen lopen? Wat zou dat dan betekenen voor ons huwelijk? Ik wist dat we ons leven moesten omgooien, maar ik wist niet hoe. Ik heb er nooit met Peter over gepraat, omdat hij het al zwaar genoeg had. Achteraf gezien denk ik dat het daar is misgelopen. Tot dan hadden we altijd alles eerlijk op tafel gegooid, maar voor het eerst waren we bang voor wat de ander ging zeggen.

Met vuur gespeeld

Op een dag stond Dirk aan de voordeur, de beste vriend van Peter. ‘Hoe gaat het, Inge?’ Wekenlang pretendeerde ik dat het allemaal wel goed ging. Natuurlijk was het zwaar, maar ik had niet te klagen. Peter had het een pak moeilijker. Toch brak er iets in mij. Was het de oprechte bezorgdheid waarmee Dirk die vraag had gesteld? Had ik te lang gedaan alsof? Ik weet het niet, maar ineens kwam het er allemaal uit. ‘Morgenavond kom ik langs met verse lasagne. Het is mooi dat je je zo bekommert om Peter, maar je hebt zelf iemand nodig die zich over jou ontfermt, anders hou je het niet vol’, zei hij.

Toegegeven, het deed zo’n deugd dat voor een keer niet alle aandacht naar Peter ging – hoe fout dat misschien ook mag klinken. Maar ik besef nu dat ik toen al met vuur speelde. Niet per se omdat ik hem die verse lasagne liet brengen en we die samen, met een fles wijn erbij, hebben opgegeten. Wel omdat ik hem alles toevertrouwde wat ik mijn man niet durfde te vertellen. En omdat ik Peter niet had verteld dat Dirk nadien haast elke avond bij mij op bezoek kwam.

Ik herinner me nog goed het moment waarop ik besefte dat ik gevoelens had voor Dirk. Ik was in de badkamer, ik keek op de klok en zag dat ik al meer dan een uur voor de spiegel stond. Ik keek naar mezelf, en wat voelde ik me ineens belachelijk met mijn knalrode lippen en krullende haren. Wie was die vrouw zelfs? En waar was zij mee bezig? Met het smoesje ‘mijn vriendinnen staan onverwachts aan mijn deur’ heb ik hem die avond, en de weken daarna ver uit mijn buurt gehouden. Dat moest, wilde ik Peter niet kwetsen.

Achteraf besefte ik dat ik niet verliefd was, maar dat ik rouwde om de man, om het leven dat ik zo plots kwijt leek te zijn

Zelfs al wist ik niet of Dirk hetzelfde voelde, toch wilde ik mezelf niet in de verleiding brengen om een stap verder te gaan. Een stap te ver. Ik wilde mijn huwelijk niet zomaar overboord gooien voor… Tja, voor wat eigenlijk? Ik had tijd nodig om uit te spitten wat die gevoelens voor Dirk betekenden, waar die zo plots vandaan kwamen. Dat moest ik alleen doen. Achteraf besefte ik dat ik niet verliefd was, maar dat ik rouwde om de man, om het leven dat ik zo plots kwijt leek te zijn.

Rolstoelracen in het rusthuis

Een jaar later gaat het goed met Peter. De Dodentocht zal hij wellicht nooit kunnen stappen, maar hij redt zich prima zonder kruk of rolstoel. En dat is al heel wat. En met ons? Met ons gaat het goed. De hele affaire met Dirk is voor mij een eyeopener geweest. Ik was na het ongeval te druk bezig met alles wat niet meer ging – de spontane weekendjes weg en de fijne dansmomenten in de keuken, terwijl ik me had moeten vastklampen aan alles wat wél nog kon. En dat is, achteraf gezien, heel wat.

Als het voorbije jaar me iets geleerd heeft, dan is het dat Peter de man is met wie ik oud wil worden en tegen wie ik later in de gangen van het woonzorgcentrum ga rolstoelracen

Laatst kwam ik op vrijdagavond thuis en stonden de koffers al klaar in de hal. ‘Kom schat, we gaan een weekend naar zee.’ Net als vroeger, maar dan alleen een tikje dichter bij huis. Of Peter weet dat ik gevoelens heb gehad voor z’n beste vriend? Nee. Ik heb lang getwijfeld om het hem te vertellen, maar ik wilde mijn huwelijk niet op het spel zetten voor… niks, in feite.

Als hij het me op de man af zou vragen, zou ik natuurlijk wel eerlijk zijn, want een goed en gelukkig huwelijk lieg je niet bij elkaar – nu zeg ik hem gewoon niets. Natuurlijk voel ik me soms schuldig tegenover Peter, maar tegelijk had ik die gevoelens op dat moment wel nodig om vooruit te geraken. En als het voorbije jaar me iets geleerd heeft, dan is het dat Peter de man is met wie ik oud wil worden en tegen wie ik later in de gangen van het woonzorgcentrum ga rolstoelracen. (lacht) Dat hebben we elkaar beloofd.”

Uit: Libelle 12/2023

Lees ook:

“Soms denk ik dat ik eerder bij Bruno had moeten weggaan, want het heeft ons allebei doen inzien en koesteren wat we hebben”
Katrijn en haar man overleefden een affaire en een scheiding

Volg ons op FacebookInstagramPinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!

Partner Content

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."