Na een loodzware periode in haar leven deed Ingelise een mislukte zelfmoordpoging waarbij ze een niet-aangeboren hersenletsel (NAH) opliep. Nu probeert ze haar leven opnieuw op te bouwen.

Alleen maar teleurstellingen en frustraties

Ingelise (47): “Toen mijn ex-man en ik uit elkaar gingen, moest ik op zoek naar een nieuwe job die ik kon combineren met mijn gezin. Ik ben orthopedagoog en had heel wat jaren ervaring in de gehandicaptensector, maar toch vond ik geen passende job in de buurt.

Hoewel ik me te pletter solliciteerde, stapelden de teleurstellingen en frustraties zich op. In afwachting van een betaalde job, ging ik alvast aan de slag als vrijwilliger. Er werd me beloofd dat er geld zou worden vrijgemaakt voor een vaste functie, maar dat is helaas nooit gebeurd. Zo is er jarenlang via verschillende organisaties van mij geprofiteerd.

De vruchteloze zoektocht naar een job, holde mijn identiteit helemaal uit. Voor de buitenwereld hield ik me sterk – iedereen was vol lof over de kwaliteit van mijn werk – maar vanbinnen kwijnde ik weg. Was ik het dan niet waard om betaald te worden voor wat ik deed? Ik probeerde mijn frustraties lang te onderdrukken, maar op den duur was mijn veerkracht helemaal op.

Compleet opgebrand, zo voelde ik me. Ik kwam geen enkele stap verder. Ik voelde dat ik weggleed en begon aan zelfmoord te denken, maar de hulpverleners bij wie ik aanklopte, konden me niet helpen. Een tijdlang hield ik het nog vol voor mijn kinderen, maar uiteindelijk zei ik: genoeg is genoeg. En toen probeerde ik me op te hangen. In eerste instantie leek mijn wanhoopsdaad te lukken, maar de riem was niet sterk genoeg en ik viel met mijn hoofd op het metalen frame van het bed.

Toen ik wakker werd in het ziekenhuis, voelde dat heel dubbel. Ik was niet per se blij dat ik nog leefde, maar ik dacht wel: er moet een reden zijn waarom mijn poging niet is gelukt. Misschien was het tijd om te kijken naar wat wél goed liep in mijn leven. De teleurstellingen op werkvlak waren veel te lang allesoverheersend geweest, terwijl ik wel familie had, vrienden, een eigen huis… Ik probeerde me daaraan op te trekken.

Verder met een NAH

Ik nam me voor om de zoektocht naar een betaalde job los te laten en voldoening te zoeken in mijn rol als moeder en huisvrouw. Mijn existentiële crisis en het gebrek aan zingeving hadden immers niks met mijn kinderen of mijn partner te maken. Ik zag mijn kinderen graag en wilde graag een goede mama voor hen zijn. Het leven zelf voelde voor mij nog als een opgave, maar voor de kinderen was ik blij dat ik nog leefde.

Zodra ik thuis was, kreeg ik het wel moeilijk. Door de val en het zuurstoftekort moest ik verder met een niet-zichtbaar niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Ik had last van mijn geheugen, kon minder goed communiceren en eenvoudige dingen doen in huis kostte me ontzettend veel energie. Op gewone woorden zoals ‘verwachten’ of ‘motorfiets’ bijvoorbeeld kon ik niet meer komen. Ik kon naar Netflix kijken, maar als ik even naar de keuken ging, wist ik niet meer welke serie er speelde. Ook tijdens een gesprek bijvoorbeeld, wist ik niet meer wat ik tien minuten eerder had gezegd.

Intussen gaat het al beter met mijn geheugen, maar een dag plannen is nog altijd moeilijk en eenvoudige handelingen zoals strijken of koken kosten veel energie. Door het hersenletsel zie ik soms de verschillende stapjes die ik moet uitvoeren niet goed. Eerst dit, dan dat… het is soms chaos in mijn hoofd. Omdat er uiterlijk niets aan mij te zien is, onderschatten mensen vaak de impact van een NAH.

Gelukkig word ik door het team van het Open Therapeuticum Leuven (OTL) goed begeleid en zal alles nog wel verbeteren. Intussen komen de mensen van het mobiel team voor niet-aangeboren hersenletsels mij thuis helpen om bijvoorbeeld mijn administratie te vereenvoudigen. Dat is heel frustrerend, want vroeger deed ik dat zelf voor anderen.

Mentaal heb ik al een paar goeie stappen vooruit gezet. Mijn psychotherapeut heeft me geholpen om de pijnlijke ervaringen uit het verleden een plaats te kunnen geven en weer vooruit te blikken. De Ingelise van vandaag is niet meer dezelfde als die van voor mijn zelfmoordpoging, maar gelukkig komt mijn persoonlijkheid wel stilaan terug. Ik kan weer lachen en probeer te genieten van kleine dingen zoals lekker eten of de zon op mijn gezicht.

Zware depressieve gevoelens heb ik niet meer, maar ik vind nog steeds dat ik niet terugkrijg van het leven wat ik nodig heb. Toch doe ik mijn best om het leven te leven, mijn zorgen wat te relativeren en er te zijn voor mijn kinderen. Mijn positieve kant komt stilaan terug en ik probeer opnieuw zin te geven aan dit leven, zonder een betaalde job. Als dat lukt, geloof ik dat het goedkomt.”

Uit: Libelle 28/2021

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!