Mijn verhaal: Het verdriet om hun verongelukte kinderen bracht Karin en Jurgen samen

Karin (51): “Jurgen was de buurman bij wie ik altijd terechtkon: voor wat melk als ik er geen meer in huis had, voor een babbel als ik eens een slechte dag had. We gingen ook regelmatig op stap, samen met andere mensen uit onze wijk. Gezellig op café in Leuven of naar de eetdag van de voetbal, we amuseerden ons samen. Dat onze jongens vroeger samen voetbalden en in het park speelden, zorgde voor een hoop herinneringen die we regelmatig bovenhaalden. Hij was meer dan alleen een goede buur, hij was een échte vriend, op wie ik dag en nacht kon rekenen. We waren allebei alleenstaande ouder, maar waren geen van beiden op zoek naar een relatie. Alles was goed zoals het was.”

“Op 11 juni 2015 stortte mijn wereld in: Sjurd, mijn jongste zoon, kwam om het leven bij een zwaar verkeersongeval. Hij reed, zoals zoveel 18-jarigen, doodgraag met z’n brommer. Maar die donderdag liep het grondig mis. Hij moest uitwijken voor een voetganger die op het fietspad liep, en raakte gekneld tussen de gevel van een huis en een verlichtingspaal. De klap was enorm. Toevallig passeerde ik op dat moment langs die straat, ik was op weg naar huis met frietjes van de frituur. Ik zag de politie en een ambulance langs de weg staan. Op het voetpad lag een brommer, in duizend stukken. Ik dacht nog bij mezelf: ‘Hopelijk is het niets erg.’ Maar toen zag ik Sjurds helm liggen.

Ze hebben gedaan wat ze konden om Sjurd te redden, maar het mocht niet zijn. Ik was mijn zoon kwijt. Die avond verzamelden vrienden en familie zich bij ons thuis. Niemand kon geloven wat er gebeurd was. We zochten steun bij elkaar, praatten urenlang over Sjurd, zetten zijn favoriete muziek op. Alleen Jurgen was er niet. Hij wist met zichzelf geen blijf, had geen idee hoe hij mij in hemelsnaam kon troosten. Want wat zeg je tegen iemand die juist haar kind heeft verloren? Maar de dagen, weken, maanden nadien zag ik Jurgen bijna elke dag. Hij luisterde, troostte me, was er voor mij. Ik heb uren in z’n armen gehuild. Hij zag mijn gebroken hart, het verdriet dat soms groter was dan de drang om te overleven. Ik weet nog goed dat hij toen vaak zei: ‘Ik hoop dat ik dit nooit moet meemaken’.”

“Maar amper acht maanden later overkwam Jurgen net hetzelfde. Ik was ’s morgens de boterhammen van mijn oudste zoon aan het smeren, toen die plots zei: ‘Mama, ik denk dat er een zwaar accident is gebeurd vannacht.’ Toen hij op Facebook keek, zag hij honderden berichtjes op het profiel van Jelle, Jurgens oudste zoon, verschijnen: ‘Slaapzacht, Jelle.’ Hij was samen met drie vrienden het einde van de examens gaan vieren in de stad. De wagen waarin de vier zaten toen ze terug naar huis reden, knalde frontaal op een vrachtwagen. Nota bene op dezelfde weg waar Sjurd het leven liet. Ik ging meteen naar Jurgen. Hij had me door een vreselijke periode gesleurd, nu was het mijn beurt. Ik zag hoe radeloos, hoe wanhopig hij voor z’n deur stond: ‘Nee, niet Jelle! Alsjeblieft, niet Jelle!’, bleef hij maar roepen. Het ging door merg en been. Ik kon en wou hem niet meer alleen laten.

Hoewel ik altijd had gezegd dat ik de rest van mijn dagen alleen zou blijven, vonden Jurgen en ik elkaar in ons immense verdriet. We waren allebei een zoon kwijt, zo plots uit ons leven gerukt. Ik wist heel goed hoe hij zich voelde, en hij begreep mij meer dan ooit. Het was iets wat we samen meemaakten, wat we samen voor altijd zouden dragen. Iemand die dat, gelukkig, nooit heeft moeten meemaken, is het onbegrijpelijk door welke hel je moet.”

“Achteraf vertelde Jurgen me dat hij al een tijdje gevoelens voor me had, al voor het vreselijke ongeval van Jelle, maar dat hij nooit van de situatie misbruik wilde maken. Het is pas toen ook hij z’n zoon kwijt was, dat alles naar boven kwam.

“Uit het verlies van onze zonen is onze liefde ontstaan. Iets mooiers konden Sjurd en Jelle ons niet nalaten”

Nog geen twee jaar na het overlijden van Jelle, heb ik Jurgen op reis in Turkije ten huwelijk gevraagd. Hij had altijd gezegd dat hij nooit meer wilde trouwen, dus met knikkende knieën en na een paar glazen wijn heb ik hém gevraagd. Hij aarzelde geen seconde. We hebben elkaar het jawoord gegeven, omringd door al onze vrienden en familie, en met Jelle en Sjurd de hele dag in onze gedachten. Ze zouden zo trots geweest zijn. Als Jurgen en ik vroeger samen op stap waren, kwam Jelle blijkbaar altijd kijken of ik niet was blijven slapen. Hij zei dan regelmatig: ‘Karin, dat is toch een toffe madam? Jullie zouden zo’n goed koppel zijn.’ En hij heeft gelijk gekregen. Op het feest hebben we geklonken op Sjurd en Jelle, want uit hun verlies is onze grote liefde ontstaan. Iets mooiers konden ze ons niet nalaten.”

Uit: Libelle 41/2019 – Tekst: Diny Thomas – Coverbeeld: Getty Images

Meer pakkende verhalen:

• Mijn verhaal: Liesbeth vond de liefde bij de man van haar overleden vriendin
• Mijn verhaal: Iris verloor haar man vlak voor ze hun grote droom konden waarmaken
• Mijn verhaal: Femke verloor haar man bij een tragisch scheepsongeval

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!