Mijn verhaal: Kim en haar man verloren hun kindje toen hij zeven maanden was

Dólgelukkig waren Kim en haar man Kris met hun zoontje Pieter. Maar het mocht niet zijn: na zeven maanden gaf hun kleine ventje het gevecht op. Kim kijkt openhartig terug op die moeilijke periode in hun leven.

Kim (37): “Zeven maanden, zo lang heeft ons zoontje geleefd. Het was een gevecht dat op en af ging, na een geboorte die veel te vroeg kwam. Er waren momenten dat Pietertje won, en momenten dat alles onzeker was. Na een verblijf op neonatologie en extra onderzoeken in het ZOL Genk, mocht Pieter na 118 dagen uiteindelijk toch mee naar huis. We organiseerden nog een late babyborrel, want we waren zo trots op hem en keken vol vertrouwen naar de toekomst – je kunt niet anders. We wisten wat te doen in nood: de monitor in de gaten houden en hartmassage toedienen, maar we hadden nooit gedacht dat Pieters verhaal zo snel weer een onverwachte wending zou nemen.

Een week na de babyborrel begon de monitor ’s ochtends vroeg onophoudelijk te piepen. Pieter had het benauwd, zijn ademhaling stokte. We drukten ritmisch op zijn borst, bliezen zuurstof in zijn lijfje. De reanimatie werd voortgezet in de ambulance, terwijl wij volledig kapot achter de zwaailichten aan reden. Om ten slotte in het ziekenhuis te vernemen dat Pieter het niet had gehaald. Daar hebben we hem zolang het kon in onze armen gehouden. Kris, mijn man, en ik mochten hem nog een badje geven. Pieter laten badderen, zonder gedoe met slangetjes en buisjes, voelde zo vrij. Hij rook zo heerlijk naar Mustela. Het was een moment van koesteren, en het zit voor altijd in het diepst van ons hart. Maar het bracht Pieter niet terug.

“In het ziekenhuis hielden mijn man en ik ons zoontje zolang het kon in onze armen. We mochten hem zelfs nog een badje geven. Die momenten zitten voor altijd in ons hart”

Een kind verliezen is één van de ergste dingen die je kan overkomen. Ik merkte dat ik het overlijden van ons kindje probeerde te verwerken door Pieters korte leventje op allerlei creatieve manieren vast te leggen. Toen Pieter nog leefde, stuurden we vanuit het ziekenhuis telkens per sms een update – soms was er nieuws, soms niet – naar onze familie en vrienden. De mama van Kris hield al die sms’jes bij, en die heb ik achteraf gebundeld in een boekje. Ik liet ook een quilt naaien van een hemd van Kris en kleertjes die Pieter had gedragen. En ik schreef er een bijbehorend boekje bij met het verhaal van ons lieve zoontje. Intussen was ik ook opnieuw zwanger. Een heel intense periode: net een kind moeten afgeven, een kindje op komst. Ik heb me nooit méér moeder gevoeld dan toen, en toch was er geen kind om voor te zorgen. Afgezien van het gemis maakte het me verdrietig dat Pieter en zijn toekomstige zusje elkaar nooit zouden kennen. Ik besloot te blijven knutselen en schrijven om Pieter te herdenken – want het troostte me – en maakte een boekje waarin Pieter zijn verhaal vertelt aan zijn zusje. Het is intussen een van Klaartjes favoriete boekjes. Het leek alsof Pieter op die momenten even terug tot leven kwam, heel dichtbij was. En dat deed ons allemaal goed.

Pieters assen hebben we op verschillende manieren verwerkt. Kris en ik dragen elk een hangertje gemaakt van de assen – Kris een kruisje, ik een parel. Thuis bewaren we nog wat assen in zijn urne, die op de kast staat, omringd met kaarsjes, plantjes, lijstjes… en om de zoveel tijd richt ik Pieters plekje anders in. Net zoals je zou doen met een kinderkamer. Kris voert zijn gesprekken hier met Pieter. Het laatste restje assen hebben we uitgestrooid in zee, in Vlissingen. Daar gaan we nu al vijf jaar achter elkaar naartoe, met de familie, om Pieter te herdenken. We strooien bloemen in zee, en proberen voorzichtig het leven weer op te nemen. Verder is Pietertje in kleine dingen aanwezig: Klaartje vernoemden we naar Pieters neonatologe die ons uitstekend heeft begeleid – heeft gered, zeg maar. We zijn getrouwd de dag voordat Pieter een jaar zou worden, om die moeilijke periode toch ook met iets positiefs te kunnen associëren. En Kris en ik hebben allebei een tatoeage met de geboorte- en sterfdatum van Pieterke. Onze tatoeages zijn een aanleiding om nog vaak over Pieter te vertellen. Op die manier blijft onze oudste zoon in ons leven. Kris en ik herdenken Pieter allebei op een andere manier: Kris praat meer over Pieter, mét Pieter, is gevoeliger. Ik probeer mezelf af te schermen van het verdriet en de leegte door dingen te doen met mijn handen, te creëren. Maar de manier waarop we Pietertje herdenken maakt eigenlijk niet uit: het dòen geeft sowieso immens veel troost.”

Uit: Libelle 43/2018 – Tekst: Els De Ridder – Coverbeeld: Getty Images

Meer pakkende verhalen:

• Mijn verhaal: Johan en Elke verloren dochtertje (6) aan kanker
• Mijn verhaal: Josephine richtte na de dood van haar zoontje een fonds op om het onderzoek naar zeldzame ziekten te steunen
• Mijn verhaal: Iris verloor haar man vlak voor ze hun grote droom konden waarmaken

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!