Mijn verhaal: Lisa en haar man Roy verkochten hun huis en wonen nu in een camper

Dat Lisa en Roy reizigers in hart en nieren waren, wisten ze altijd al, maar de timing zat nooit goed. Tot vier jaar geleden, toen ze hun droom eindelijk waarmaakten. Dit is hun verhaal.

Lisa (52): “Roy en ik wilden altijd graag reizen, we zagen ons zelfs ooit ergens in het buitenland wonen, maar dat is er nooit van gekomen. Toen we elkaar zo’n vijfentwintig jaar geleden leerden kennen, was ik al snel zwanger van Axel. Twee jaar later kwam Lulu er nog bij. Met twee kleine kinderen de wijde wereld intrekken, dat zagen we niet echt zitten. Later misschien, dachten we bij onszelf.

Zo’n vier jaar geleden hadden Roy en ik het gevoel dat die ‘later’ eindelijk daar was. We waren het drukke leven in de stad moe, en de kinderen waren intussen oud genoeg om op eigen benen te staan. Roy wilde de tweede helft van z’n leven het liefst zoveel mogelijk in de natuur doorbrengen, maar een tweede huis konden we ons niet veroorloven. Als twee zelfstandigen verdienden we maar nét genoeg om rond te komen.

“De eerste rit in maart 2020 ging naar een boerderij in de Auvergne. Sindsdien zijn we altijd onderweg geweest”

Toevallig las ik niet veel later het verhaal van een Franse boerin, die van haar boerderij in de Auvergne een ecodorp wilde maken. De eerste keer dat we er gingen kijken, zag ik Roy helemaal opleven. De gastvrijheid, de stilte, de eenvoud. Heerlijk! We voelden er ons zo goed dat we daarna om de zes weken voor tien dagen terugkeerden. We verbleven telkens in een huis naast de boerderij. Terwijl Roy op de boerderij wat klusjes deed, werkte ik gewoon verder, want er moest natuurlijk wel brood op de plank komen. Gelukkig kon ik als voedingsconsulent óveral advies geven.

Het was de bedoeling dat Roy en ik in het huis naast de boerderij zouden gaan wonen, maar door een erfeniskwestie was in de zomer van 2019 nog steeds niets definitief. We waren het wachten zo beu, dat we een nieuw plan bedachten. We kochten een oude camper uit de jaren tachtig om heel Europa mee rond te reizen, tot we de ideale plek zouden vinden om te wonen.

In de maanden daarna hielden we een rommelmarkt om al onze spullen te verkopen. Met het huis zelf wilden we nog even wachten. Lulu had wel al een eigen stek, maar Axel woonde nog thuis. Om hem niet voor voldongen feiten te stellen, beslisten we om de twee vrije kamers te verhuren. Op die manier kon hij blijven en konden wij met de huurinkomsten alle kosten dekken.

Ondertussen wonen Roy en ik al twee jaar in onze camper. De eerste rit in maart 2020 ging naar de boerderij in de Auvergne. Het plan was om er twee weken te blijven, maar door de strenge lockdown werden dat drie maanden. Daarna zijn we teruggekeerd om de kinderen en onze families te zien, maar sindsdien zijn we altijd onderweg geweest. Van de eeuwenoude dorpjes in Frankrijk naar de bergen in Spanje tot aan de romantische meertjes in Portugal.

De vrijheid van zo’n mobilhome is zálig! We denken nooit na over waar we naartoe zullen gaan. Zien we een leuk stadje of een gezellig plekje om te overnachten, dan stoppen we. Soms blijven we drie dagen plakken, dan weer een hele week. Wel keren we geregeld terug naar huis. Zoals toen we hoorden dat mijn vader in het ziekenhuis lag met een flinke longontsteking. Hij was in de tachtig, dus wist ik dat de kans bestond dat hij het niet zou overleven. Na twee dagen rijden waren we terug in België, net op tijd om afscheid van hem te kunnen nemen.

Soms krijg ik weleens de vraag hoe we dat doen, in een camper wonen, maar zo moeilijk is het niet. Het klopt dat je dan echt constant samen bent, maar na al die jaren vullen Roy en ik elkaar perfect aan. Als ik aan het koken ben, checkt hij het oliepeil. Hij neemt alle ritten voor z’n rekening en ik ben de kostwinner.

Financieel zijn we er trouwens op vooruitgegaan. Water en elektriciteit verbruiken we alleen als dat écht nodig is, waardoor de kosten een pak lager liggen. Terwijl we vroeger maar net de eindjes aan elkaar konden knopen, heeft er nog nooit zoveel geld op onze rekening gestaan als nu. De enige tegenvaller? Die keer dat er is ingebroken. Mijn vorige telefoon, onze camera met gloednieuwe telelens, cd’s en dvd’s… Alles was weg.

“We denken nooit na over waar we naartoe zullen gaan. Zien we een leuk stadje of een gezellig plekje om te overnachten, dan stoppen we”

Het camperleven is heerlijk, maar eerlijk gezegd zien we onszelf niet nog járen van hier naar daar rijden. Een tijdje terug hebben we in het noorden van de Auvergne een oude stacaravan gevonden. Om die te kunnen betalen, hebben we ons huis dan toch verkocht. Het idee is om de helft van het jaar rond te rijden met de camper, om dan weer zes maanden in de caravan te blijven.

Al is er nog heel wat werk aan. Momenteel is er nog geen elektriciteit of stromend water in beschikbaar. Maar dat schrikt ons niet af, integendeel. Vroeger draaide alles om geld, tijd en comfort, maar nu nemen we het leven zoals het komt. En dat is heerlijk!”

Benieuwd hoe het eerste jaar van Lisa en Roy is verlopen? In het boek ‘Waar gaat dat heen? Grenzen verleggen met de camper in coronatijd’ doen ze alles uit de doeken. Info: dutchrollingnomads.com, € 23,50.

MEER OPENHARTIGE VERHALEN:

• Mijn verhaal: na de moord op haar man is Nadja erin geslaagd om het leven weer te omarmen
• Mijn verhaal: na haar scheiding ontdekte Emma haar seksuele verlangens
• Mijn verhaal: Nicole wijdt haar leven aan haar tien adoptiehonden

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!