“Het is dankzij onze opvoeding dat Flor nu zo’n goede hulphond is. En dat maakt ons fier”
Nadat haar eigen hond Cy was overleden, wist Pascale zeker: ik wil nooit meer een hond. Tot ze op de radio een oproep hoorde over een organisatie die gastgezinnen zocht voor blindengeleidehonden in opleiding.
Pascale (57): “Het was een oproepje op de radio dat mijn aandacht trok. Een organisatie uit Antwerpen zocht gastgezinnen voor blindengeleidehonden in opleiding: families die een puppy bij hun thuis willen opvoeden, die na anderhalf tot twee jaar naar een hulpbehoevend baasje verhuist. Mijn nieuwsgierigheid was meteen geprikkeld.
Onze eigen hond Cy was nog niet zo lang daarvoor gestorven. Zestien jaar lang was hij een deel geweest van ons gezin. De beslissing om hem te laten inslapen, was hartverscheurend. Toen heb ik gezegd: ik wil nooit meer een hond. Dat verdriet wilde ik niet nog eens meemaken. Maar onze tienerzonen bleven smeken om een nieuwe hond.
Zo’n ‘tijdelijke’ hond leek me ideaal: je hebt de vreugde van een huisdier, maar niet de pijnlijke laatste momenten. We zijn op gesprek gegaan bij de organisatie en niet veel later liep Kanzi bij ons rond, een vrolijke koningspoedel van twee maanden oud. Hoe schattig hij ook was, de eerste weken waren zwaar. Een ‘gewone’ hond moet je ook opvoeden, maar de opvoeding van een toekomstige hulphond is toch nog wat anders.
Toen we Cy moesten laten inslapen, heb ik gezegd dat ik nooit meer een hond wilde
Vanaf de eerste dag moet je heel correct en consequent zijn. Ongewenst gedrag zoals blaffen, bijten of opspringen moet je meteen ombuigen naar gewenst gedrag. Een hulphond moet zich in elke situatie netjes gedragen, en dat moesten wij Kanzi aanleren. Wandelen aan de leiband zonder aan de lijn te trekken, voorbijgangers en andere honden negeren, rustig blijven in een drukke straat… Elke wandeling die je doet, is werken. Ook als je zelf eens een mindere dag hebt. We kregen gelukkig ook de nodige begeleiding, want ook al hadden we zelf ervaring met honden, de trainingen zijn niet te onderschatten.
Kanzi is twee jaar bij ons gebleven. Hij is uiteindelijk niet als blindengeleidehond ingezet omdat hij niet helemaal voldeed aan de eisen, maar dat hield ons niet tegen om opnieuw gastgezin te worden. Zo kwam eerst Iggy, een flat-coated retriever, bij ons, gevolgd door Flor en later Aaron, twee prachtige labradorpups die door de organisatie Argos Assistance Dogs opgeleid zouden worden als meldhond voor diabetes. Zij worden getraind om de geur van een lage bloedsuikerspiegel te herkennen, zodat ze hun baasje kunnen waarschuwen of zelfs helpen.
Elke hond sloten we voor even in ons hart en gaven we de best mogelijke opvoeding. Het is ongelooflijk om te zien hoe snel een hond kan leren. Als ik met Flor in een druk winkelcentrum ging oefenen en hij rustig naast mij bleef wandelen zonder zich te laten afleiden, kon ik zo blij zijn. Ik wíst wat voor belangrijke taak hij later als hulphond zou moeten uitvoeren. En dat bracht een grote verantwoordelijkheid en soms zelfs wat stress met zich mee.
Ook onze zonen beseften dat maar al te goed. Het was fijn om te zien hoe plichtsbewust ze waren. Ze stonden ’s nachts op tijdens de zindelijkheidstraining, zetten hun schouders mee onder de oefeningen en waren streng als het moest. Ze waren altijd nauw betrokken bij de opvoeding van de puppy’s. Dat was een voorwaarde die ik gesteld had voor we gastgezin werden: we doen dit samen. Dat moet wel, anders hou je het niet vol.
We doen dit om anderen te helpen. Dat maakt het afscheid minder moeilijk
Mensen vragen ons vaak of we het niet erg vinden telkens weer afscheid te moeten nemen van een hond. Eerlijk? Ik heb daar geen probleem mee. Natuurlijk missen we ze, en is er even een leegte in huis, maar daar zijn we op voorbereid. Zodra ze hier zijn, weten we dat ze op een dag weer zullen vertrekken. Het is zoals leerkrachten: ook zij zetten zich in om hun leerlingen zoveel mogelijk bij te brengen, maar daarna gaan ze hun eigen weg. En we doen dit om anderen te helpen. Dat maakt het afscheid minder moeilijk.
We worden ook op de hoogte gehouden van hun verdere leven. Van het baasje van Flor krijgen we nog af en toe een berichtje of een foto doorgestuurd. Hij heeft naast diabetes ook epilepsie gekregen, en daar is Flor intussen ook voor opgeleid. Bij een epileptische aanval kan hij zijn baasje wakker maken, de telefoon of medicatie brengen of een alarmknop induwen. Dat hij zijn werk zo goed doet, maakt ons natuurlijk fier, want het is dankzij onze opvoeding dat hij nu zo’n goede hulphond is.
Intussen blijft de vraag naar hulphonden groeien, ook voor mensen met een posttraumatische stressstoornis of angstaanvallen bijvoorbeeld. Zij krijgen een hond toegewezen die steun en genegenheid kan bieden, of afleiding als ze zich angstig voelen. Alleen is zo’n opleiding duur en liggen de gastgezinnen niet voor het rapen. Wij weten wat voor een intens traject het is, en ‘gastgezin zijn’ is zeker niet voor iedereen weggelegd, maar als je de tijd én de moed hebt om het te doen, is het een unieke ervaring.”
Met dank aan Argos Assistance Dogs