Judy was enkele jaren samen met Dirk, een charmante kerel die echter een duister kantje bleek te hebben: hij fotografeerde schaars geklede meisjes. Een onschuldige hobby, volgens hem.
De eerste lentedag
Judy (43): “We zouden er die dag met z’n tweetjes op uit trekken, richting Ardennen. Een flinke wandeling maken en volop genieten van de natuur en elkaars gezelschap. De wandelschoenen en de picknicktas stonden al klaar toen me opviel dat Dirk nerveus liep te ijsberen. ‘Is er iets?’, vroeg ik, maar hij stond al bij de deur. ‘Ik moet weg, naar de stad’, zei hij en vertrok. Het was een zaterdag in april, de eerste echt warme lentedag.
Daarom begon het mij te dagen, en keek ik hem verbouwereerd na. Net door het mooie weer werd Dirk naar de stad toegezogen. Omdat daar nu vast meisjes rondliepen in luchtige zomerjurken of misschien zelfs in shorts en topjes. Op de tram, in de winkelstraten, op pleintjes, ze waren nu overal. En sommigen zouden zich met plezier door Dirk laten fotograferen.
Plots begon het mij te dagen. Door het mooie weer wilde Dirk naar de stad, want daar liepen meisjes in jurkjes en topjes
Waarom ook niet? Een charmante man die zegt dat je er leuk uitziet en een foto van je wil nemen, daar is toch niets mis mee? Daar, op dat ogenblik, gaf ik voor het eerst toe dat daar wel degelijk iets mis mee was. Ik moest de waarheid onder ogen zien: een man die op een haast dwangmatige manier jonge meisjes fotografeert, het liefst zonder al te veel kleren aan, heeft geen onschuldige hobby, maar een probleem.
Drie jaar daarvoor had ik Dirk leren kennen op een receptie. Hij was bedrijfsleider, knap, zelfverzekerd, welbespraakt én single. Hij troonde me mee naar dure winkels en chique restaurants, maar bleek ook enorm lief en romantisch. Ik had nog nooit een minnaar gehad zoals hij, onder zijn aanrakingen ging er in bed een nieuwe wereld voor me open. Toen hij na een paar maanden vroeg of ik bij hem wilde intrekken, hoefde ik daar niet lang over na te denken.
Dat Dirk graag fotografeerde, had hij me al verteld, maar het was pas tijdens een weekend aan zee dat ik hem voor het eerst in actie zag. Terwijl ik lag te lezen en te zonnen, liep hij over het strand, stapte naar meisjes toe en vroeg of hij een foto mocht maken. Als hun ouders erbij waren, zei hij dat hij beroepsfotograaf was. Of hij hun mooie dochter mocht fotograferen? Sommigen reageerden argwanend en afwijzend, anderen glommen van trots en vonden het prima.
Hij nam stiekem foto’s van jonge meisjes. Als ik er wat van zei, haalde hij zijn schouders op. Hij deed toch niemand kwaad?
Af en toe nam hij ook stiekem foto’s, zonder toestemming te vragen. Als ik daar iets van zei, haalde hij lachend zijn schouders op. Hij deed toch niemand kwaad? Natuurlijk wilde ik meer tekst en uitleg, die ene keer én alle keren die volgden. Wat deed hij met al die foto’s? Waarom deed hij zich voor als fotograaf, en waarom alleen jonge meisjes? Hij had altijd een uitleg klaar. Zijn belangrijkste argument: het waren geen gewone kiekjes, maar kunstfoto’s.
Achteraf zat hij inderdaad uren aan de laptop om foto’s te selecteren en uitgebreid te bewerken. En dat hij het liefst jonge meisjes voor zijn lens had, was omwille van hun puurheid en hun ontluikende vormen. Waren er niet tal van fotografen wereldberoemd geworden met dit soort erotische portretten van schaars geklede meisjes? Op mijn vraag of het hem ook seksueel opwond, gaf hij zonder blikken of blozen toe dat dit soms inderdaad het geval was. Maar hij weigerde het als ongepast te zien, omdat hij de meisjes met geen vinger aanraakte.
Duister kantje
Nee, ik heb er nooit met iemand over gepraat. Ergens besefte ik wel dat er iets niet pluis was en dat mijn joviale partner met zijn uitstekende reputatie een duister kantje had. In die periode kwam een zaak aan het licht van een sporttrainer die een verborgen camera had geïnstalleerd in meisjeskleedkamers. ‘Een voyeur’, zo werd hij in de krant genoemd. ‘Is dit echt zo anders dan wat Dirk doet?’, ging het door me heen. Of je nu seksueel opgewonden wordt van meisjes die je stiekem gefilmd hebt of van meisjes die voor je geposeerd hebben, blijft het niet even ranzig? Als we seks hadden, dacht ik steeds vaker: denkt hij nu aan de meisjes van de foto’s of aan mij?
Toen Dirk me plotsklaps liet zitten om weer naar de stad te gaan, heb ik met hem gebroken. Hij heeft het nooit begrepen
Kort na de dag dat Dirk me plotsklaps liet zitten om naar de stad te gaan, heb ik met hem gebroken. Ik heb hem nog proberen uit te leggen waarom ik niet meer met hem verder wilde. Omdat we bijvoorbeeld van onze laatste vakantie in Italië nauwelijks foto’s hadden van elkaar, of van oude kerkjes en pittoreske pleintjes, maar bijna alleen van onbekende meisjes in en rond het zwembad. Hij begreep het niet, of wilde het niet begrijpen.
We zijn nu bijna twee jaar verder en ja, ik denk nog regelmatig aan hem. Is datgene wat ik van hem gezien heb alles, of is het slechts het topje van de ijsberg? Had ik er toch met iemand over moeten gaan praten of hem aangeven, en zo ja, bij welke instantie en op basis waarvan? Ik kom er niet uit. En wat mezelf betreft: ik moet er nog mee in het reine zien te komen dat ik zo lang blind verliefd en naïef ben geweest.”
