Mijn verhaal: Ingrid stapte uit het onderwijs als gevolg van haar overgangsklachten
Ingrid (54): “ ‘Mevrouw, zou je het op jouw leeftijd niet wat rustiger aan doen? Je ziet zo rood als een tomaat.’ En: ‘Mevrouw, je weet toch dat je je na het zwemmen moet afdrogen? Was je je handdoek vergeten, misschien?’
De opmerkingen over mijn warmte-opwellingen van de leerlingen aan wie ik die ochtend Frans gaf, waren op zich onschuldig. Plagerig, en niet met de intentie om me te kwetsen. Toch ben ik in tranen de klas uitgelopen, en ik heb er sindsdien nooit nog een voet binnen gezet.
Of toch wel, één keer, maar alleen om mijn leerlingen te vertellen dat ik niet meer terugkwam. Dat ik het onderwijs vaarwel zei en nog belangrijker: dat het niet hún fout was. Want ik had hen die ene dag achtergelaten met een immens schuldgevoel, en wilde hen zelf zeggen dat het niet aan hen lag. Het lag aan de natuur.
Het slaapgebrek bracht dan weer veel mist in mijn hoofd. Het is weleens gebeurd dat ik mijn leerlingen een toets twee keer liet maken
Ik zat al enkele maanden niet meer goed in mijn vel. Vroeger sliep ik als een blok, plots werd ik midden in de nacht wakker. Ogen wagenwijd open, waarna ik de slaap niet meer kon vatten.
De ene nacht lag ik te piekeren over wat een vriendin me had verteld, de volgende nacht kon ik alleen maar denken aan alles wat ik nog moest doen en zat ik om halfvijf ’s morgens al lessen te maken voor het volgende semester.
Het slaapgebrek bracht dan weer veel mist in mijn hoofd. Het is weleens gebeurd dat ik mijn leerlingen een toets twee keer liet maken, omdat ik vergeten was dat ze die al hadden gemaakt. Goed voor hen, want uit schaamte telde ik het beste resultaat van de twee mee.
Of ik wist plots niet meer hoe het schoolbord werkte. Later kwamen bovenop die vergeetachtigheid ook nog hartkloppingen, en de opvliegers. Dat laatste vond ik het moeilijkste.
Het is gewoon gênant om voor de klas te staan in een blouse die nat is van het zweet. Om nog maar te zwijgen van de geur. Op den duur ging ik naar school met de helft van mijn kleerkast in mijn auto.
Schuld van de overgang
Hoewel mijn man en mijn collega’s dachten dat ik overwerkt was, wist mijn huisarts meteen wat er aan de hand was. ‘Ik ga je urine laten checken, maar de resultaten gaan mijn vermoeden alleen maar bevestigen: je zit in de overgang.’
Hij verwees me door naar mijn gynaecoloog, en ook zij twijfelde geen seconde. Langs de ene kant was ik opgelucht dat het ‘maar’ de menopauze was. Elke vrouw krijgt er vroeg of laat mee te maken, nu was het aan mij. Langs de andere kant had ik nooit gedacht dat het mijn leven zo op z’n kop zou zetten.
Ik begon met hormonale substitutie-therapie (een behandeling waarbij een lage dosis natuurlijke bio-identieke hormonen wordt voorgeschreven, red.), waardoor de ongemakken een stuk minder werden.
Ik had perfect terug naar school kunnen gaan, zonder me zorgen te moeten maken over zweetplekken of hoofdstukken uit mijn cursus Frans die ik twee keer of helemaal niet uitlegde. Maar er was iets veranderd. Ik was veranderd. Ik zag mezelf niet nog tien jaar voor de klas staan. Al had ik me mijn afscheid natuurlijk wel anders voorgesteld.
Ik had tijd nodig om te aanvaarden dat de liefde die ik dertig jaar lang voor het onderwijs had gehad, stilletjes aan het uitdoven was
Nadat ik voor de klas was ingestort, schreef de dokter me ziek. ‘Neem je tijd om die menopauze te omarmen.’ Gelukkig liep het schooljaar op z’n einde, waardoor ik met de zomervakantie erbij drieëneenhalve maand ben thuisgebleven. En dat deed me goed.
Ik had tijd nodig om te accepteren dat ik in een nieuwe levensfase zat, en om te aanvaarden dat de liefde die ik dertig jaar lang voor het onderwijs had gehad, stilletjes aan het uitdoven was.
Maar wat ging ik dan wél doen? Ik heb heel wat pistes bekeken: mee in de schrijnwerkerij van mijn man stappen, me omscholen tot verpleegkundige of even helemaal niets.
Tot mijn dochter me vroeg waarom ik niks met mijn tweede grote passie zou doen: bloemschikken. ‘Je kent elke bloem bij naam, en je maakt voor elke gelegenheid een prachtig boeket. Ga eens horen in de bloemenwinkel om de hoek, misschien komt je kennis er goed van pas?’
Vroeger had ik dat nooit gedurfd, maar nu trok ik mijn stoute schoenen aan en ging ik mezelf voorstellen als een bekwame bloemist. Een nee heb je, een ja kun je krijgen. Het werd een ja.
Inmiddels zijn we een jaar verder en ja, natuurlijk mis ik het om voor de klas te staan, om mijn leerlingen groot te zien worden en om wat plagerige opmerkingen te geven én te krijgen.
Maar de menopauze heeft voor mij een nieuw tijdperk ingeluid. Die overgang is moeilijk geweest, maar ik kan nu wel zeggen dat ik weer goed in mijn vel zit. Al zijn de ongemakken niet helemáál verdwenen.
Soms ben ik nog verstrooid of slechtgezind na een korte nacht. Maar mijn baas heeft daar alle begrip voor. ‘Blame it on the menopause’, zegt ze altijd. ‘Wij vrouwen mogen dat.’ “
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
