Lies werd onverwacht mama van een mirakelbaby
Lies zou nooit op een natuurlijke manier zwanger kunnen worden. Dat kreeg ze te horen op haar achttiende. Drie jaar later zette een positieve zwangerschapstest haar wereld op z’n kop.
Lies (26): “Ik heb maar één nier. Dat is het eerste wat ze bij mij ontdekten, nadat ik als kind heel vaak last had van blaasontstekingen. Met medicatie verdwenen de klachten, dus veel meer aandacht werd er niet aan geschonken. Tot ik jaren later begon te menstrueren. Mijn cyclus verliep heel onregelmatig. Aanvankelijk leek dat niet abnormaal, maar toen het op mijn achttiende nog niet beter was, liet ik me onderzoeken door de endocrinoloog en de gynaecoloog.
Zij ontdekten dat ik maar af en toe een eisprong heb, wat die onregelmatige menstruatie verklaarde. Maar dat bleek niet het enige probleem… Verder onderzoek bracht aan het licht dat ik maar één eileider en een halve baarmoeder heb. In mijn geval was dat niet zo uitzonderlijk, zo vertelden ze me. Blijkbaar is het vaak zo dat, als je ergens een orgaan mist – zoals in mijn geval dus een nier – er elders in je lichaam nog organen kunnen ontbreken.
Toen was het nog een ver-van-mijn-bedshow. Ik zat in het zesde middelbaar en mama worden was het laatste waar ik mee bezig was.
Maar terwijl die nierproblemen verholpen konden worden door medicatie, waren de gevolgen deze keer groter: ik zou niet op een natuurlijke manier zwanger kunnen worden. Op dat moment was het nog een ver-van-mijn-bedshow; ik zat in het zesde middelbaar en moeder worden was wel het laatste waar ik mee bezig was. Uit nieuwsgierigheid vroeg ik de gynaecoloog toen of er voor mij dan nog wél andere opties zouden zijn, en hij zei toen wel iets over ivf, maar ik lag er niet echt van wakker. ‘Zorgen voor later’, dacht ik.”
Blij en bang tegelijk
“Intussen ging mijn leven gewoon door. Ik ging studeren, ik koos voor de richting leerkracht lager onderwijs. En ik leerde Max kennen, mijn vriend. We voerden soms gesprekken over de toekomst, en het bleek dat we allebei graag kinderen wilden – ooit. Tijdens zo’n gesprek vertelde ik hem dat ik daar medische hulp voor zou nodig hebben, ik wilde daar eerlijk over zijn. Hij schrok er toen wel wat van, maar ook voor hem was het niet iets wat hem toen al heel erg bezighield.
Onze relatie was pril, we zaten nog in de fase van het aftasten, moesten elkaar nog leren kennen. Een anticonceptiepil nam ik niet. Ik kon toch niet zwanger worden. Ik had voor Max al een lange relatie gehad, en toen had ik de pil ook niet genomen, die hormonen in mijn lichaam waren nergens voor nodig. Dacht ik.
Het was mei, ik zat in mijn laatste jaar aan de hogeschool, en ik werd niet ongesteld. Niets ongewoons, in mijn geval, ik had immers nooit een regelmatige cyclus gehad. Ik voelde me ook niet anders, ik was niet moe, niet misselijk, er was geen enkel teken dat deze maand anders was dan alle voorgaande. Maar mijn menstruatie blééf uit.
“Ik werd mama! Een wonder! Maar hoe zou mijn vriend reageren? We waren pas acht maanden samen.”
Haast achteloos nam ik er een zwangerschapstest bij. Ik weet niet exact waarom ik dat deed, want het kón niet. Maar misschien wilde ik mezelf toch verzekeren dat er echt niets aan de hand was? Het tweede streepje verscheen vrijwel meteen. Ik heb er minutenlang naar zitten staren. Geschrokken, verbijsterd, blij en bang tegelijk. Hoe kon dit? Ik kon toch niet zwanger worden? In eerste instantie overheerste het geluk. Ik werd mama! Dat was zo mooi! Maar toen volgden al snel de andere gevoelens…
Ik was nog niet afgestudeerd, zou ik mijn diploma nog kunnen halen? Zou ik een job vinden? Klopte die test überhaupt wel? Moest ik ’m nog eens doen? Kón ik dat wel, een kind opvoeden? En vooral: Max en ik waren amper acht maanden samen, kon onze relatie dit aan? Anderzijds: wat een mirakel was dit! De gedachten buitelden over elkaar heen, en met bevende handen belde ik Max. Hij was op zijn werk. Ik hoorde dat hij erg schrok, dit had hij natuurlijk ook niet zien aankomen. ‘Probeer rustig te blijven’, zei hij. ‘We praten er vanavond over.’ “
Plots ook een kleinkind
“Die avond hadden we een heel mooi gesprek. We hadden allebei twijfels en bezorgdheden, maar we waren het er wel meteen over eens dat dit ongelooflijk bijzonder was, en dat we dit moesten koesteren. Het was zo uitzonderlijk, haast onmogelijk, en toch was het gebeurd. We moesten, we wílden dit goed doen.
De optie om de zwangerschap te onderbreken, kwam zelfs niet in ons op. Bij geen van beiden. Daar ben ik, zeker ook achteraf gezien, heel erg blij om. Ik kan me voorstellen dat, als je niet allebei honderd procent achter de keuze voor een kindje staat, er barsten in een relatie komen die moeilijk te lijmen zijn.
Mijn ouders hadden dezelfde twijfels als ik. Maar ze maakten ons op een warme manier duidelijk dat we er niet alleen voor stonden.
De dagen nadien vertelden we het ook aan onze ouders. Zij waren net zo verbaasd als wij. Mijn mama vooral, zij was erbij geweest bij alle onderzoeken, zij had de artsen zelf horen zeggen dat het onmogelijk zou zijn om vanzelf zwanger te worden. Ze heeft me dat nooit gezegd, maar misschien had ze zich er al bij neergelegd dat ze geen kleinkinderen zou krijgen.
Na de verbazing kwam ook bij mijn ouders de blijdschap, het geluk. En dan de ratio. Zij hadden dezelfde twijfels als Max en ik. Ik studeerde nog, ik woonde nog thuis, ik had geen job. Het was allemaal verre van ideaal, maar ze maakten ons op een warme manier duidelijk dat we er niet alleen voor stonden. Ze zouden ons helpen waar nodig. Ze zagen ook wel dat Max en ik sterk stonden als koppel. Dat stelde hen gerust, denk ik.”
Naar adem happen
“Ik beleefde een goede zwangerschap. Gelukkig, want Max en ik bleven niet bij de pakken neerzitten. Nog geen twee maanden na de positieve zwangerschapstest ondertekenden we het huurcontract van ons appartementje. We wilden elkaar echt leren kennen vóór de baby er was en waren het erover eens dat we dan zo snel mogelijk moesten gaan samenwonen. We wilden bovendien kunnen wennen aan de rompslomp van een huishouden – de was en de plas – voor we die grote zorg voor een kindje erbovenop zouden krijgen.
Ik ben ook meteen gaan solliciteren. In juni zou ik afstuderen, en ik vond heel snel een school waar ik vanaf september aan de slag kon. Ik moet eerlijk zeggen: ik heb tijdens dat sollicitatiegesprek niet verteld dat ik zwanger was. Ik voelde me daar niet prettig bij, maar ik besefte heel goed dat de kans klein was dat ze voor mij zouden kiezen als ze wisten dat ik maar een paar maanden zou kunnen werken. En we hadden het inkomen zo hard nodig.
Ik heb in die periode een aantal vriendinnen verloren die het niet begrepen, dat is jammer. Langs de andere kant leerde ik ook mensen kennen die in dezelfde levensfase zaten en met wie het goed klikte.
Ik was uitgerekend voor begin februari, dus het was ook niet dat ik na een paar weken alweer weg zou zijn. In september heb ik het natuurlijk wel meteen verteld, en de directie reageerde begripvol. Dat was een opluchting. Ogenschijnlijk ging alles goed met mij, maar ik moet bekennen dat ik in die periode toch af en toe het gevoel had dat ik naar adem moest happen. Ik zat plots in een heel andere leefwereld dan de meeste van mijn vrienden.
Mijn studiegenoten waren intussen ook aan het werk gegaan, maar zij woonden nog bij hun ouders. Zij konden thuiskomen, de maaltijd eten die voor hen bereid was en dan hun leventje leiden, uitgaan en afspreken met vrienden. Mij wachtte een heel huishouden, en dan was er natuurlijk nog dat kleintje in mijn buik dat vrolijk groeide. Ik heb in die periode een aantal vriendinnen verloren die het niet begrepen, dat is jammer. Langs de andere kant leerde ik ook mensen kennen die in dezelfde levensfase zaten en met wie het goed klikte. Zo gaat dat, denk ik. Vriendschappen deinen mee op de golven van je leven.”
Verpletterende verantwoordelijkheid
“10 februari was het zover. Lucas werd geboren. Weer werd ik overrompeld door al die gevoelens. Nu ik dat perfecte hummeltje in mijn armen hield, leek ik pas echt goed te begrijpen wat een mirakel dit was, wat een geschenk van de natuur. Ik voelde een liefde die ik nooit eerder had gevoeld en het besef wat ik zou gemist hebben als ik nooit zwanger was geraakt, kwam keihard binnen.
Tegelijk voelde ik een enorme verantwoordelijkheid, die me af en toe verpletterde. Max en ik waren nog volop aan het groeien naar volwassenheid, een paar maanden daarvoor had ik nog op de schoolbanken gezeten. Nu moesten we zorgen voor dat kleine mensje dat volledig aan ons was overgeleverd. Gelukkig zaten Max en ik alweer op dezelfde lijn. We wilden dit goed doen.
Uitgaan deden we niet of nauwelijks. Onze ouders wilden graag voor Lucas zorgen, en af en toe vroegen we hen inderdaad om hulp zodat wij iets met ons tweetjes konden doen, maar meestal namen we Lucas gewoon mee. In de draagzak of in de wandelwagen: we vonden altijd wel een manier. Dat ik zo’n jonge mama was, leek niemand echt raar te vinden. Eén keer heeft iemand tegen mijn mama gezegd dat er toch wel een groot leeftijdsverschil zat tussen mij ‘en haar andere kindje’. Die vrouw zakte zowat door de grond toen mama uitlegde dat Lucas niet haar zoon is, maar haar kleinzoon.
Ik weet dat veel mensen ervan uitgingen dat Max en ik niet zouden samenblijven. Ik ben blij om te kunnen zeggen dat ze ongelijk hadden.
Ook mijn vriendinnen vonden het meteen geweldig, ze zijn net zo jong als ik en gingen meteen op een heel speelse manier met Lukas om. Daar is hij ook echt sociaal door geworden. Hij vindt nog steeds niets fijner dan onder de mensen te zijn, en praat met iedereen die hij tegenkomt. Max en ik hebben elkaar in die periode op een heel andere manier leren kennen.
Ik weet dat veel mensen er destijds van uitgingen dat we niet zouden samenblijven, dat onze prille relatie de druk van een gezin niet zou aankunnen. Ik ben blij om te kunnen zeggen dat ze ongelijk hadden. Het is niet vanzelf gegaan; het is sowieso al niet makkelijk om samen een kind op te voeden, en zeker niet als je elkaar op veel gebieden nog moet leren kennen.
Er waren momenten waarop we lijnrecht tegenover elkaar stonden, dat we anders dachten over bepaalde zaken. Soms kleine dingen, zoals dutjes of speelgoed dat we wel of niet zouden kopen, soms grote beslissingen, zoals opvang. We moesten leren om compromissen te sluiten, om goed te communiceren, en dat was zeker voor Max niet zo makkelijk, hij is geen prater. Maar we hebben er samen aan gewerkt, en het heeft ons als koppel heel sterk gemaakt. Natuurlijk is het niet elke dag rozengeur en maneschijn, dat is nergens zo. Maar we hebben het gehaald, en er zal veel voor nodig zijn om ons nog uit elkaar te krijgen.”
Nummer twee
“Intussen is Lucas drie. En jawel, in september wordt hij grote broer. Ik had heel erg gehoopt dat het nog een keer op de natuurlijke manier zou lukken, maar helaas, ik ben door de hele medische mallemolen moeten gaan. Ik heb testen en onderzoeken moeten doen, behandelingen ondergaan, hoop zien vervliegen en teleurstellingen moeten verwerken. Het was zwaar, en het deed ons nog meer beseffen wat een wonder Lucas is, en hoe dankbaar we voor hem moeten zijn.
Ik ben benieuwd hoe het zal zijn, met twee kindjes. Of het anders zal zijn nu het zo’n bewuste keuze was, nu we wat ouder zijn en verder staan in het leven. De kans is wel groot dat we nadien de mogelijkheden gaan bekijken om een derde zwangerschap uit te sluiten. Het kan natuurlijk nog veranderen, maar zoals ik het nu aanvoel, zal ons gezin compleet zijn met twee kindjes. Dat ik nog een keer onverwacht zwanger zou worden, is trouwens bijna onmogelijk. Maar ‘bijna onmogelijk’ is niet hetzelfde als ‘onmogelijk’, dat hoef je ons nu niet meer uit te leggen.
We zijn best trots op wat we gedaan hebben. Dat we zo jong ouders zijn geworden, zorgt voor een heel bijzondere band.
Mensen vragen me soms of ik het, met alles wat ik nu weet, anders zou doen, mocht ik de keuze hebben. Of ik dan opnieuw op zo’n jonge leeftijd mama zou worden, of toch een paar jaar later. Eerlijk: ik weet het niet. Een paar jaar later was om veel redenen handig geweest, alleen al omdat je dan financieel sterker staat en je al iets meer van het volwassen leven hebt meegekregen.
Langs de andere kant zijn Max en ik samen met Lucas gegroeid, en dat maakt dat we met ons drietjes een heel bijzondere band hebben. We zijn ook best trots op wat we gedaan hebben. Het is een boodschap die we graag aan Lucas en ons tweede kindje willen meegeven: soms draait het leven helemaal anders uit dan je had gedacht, maar als je er echt voor gaat, als je er zelf in gelooft, dan komt het goed. Altijd.”
Nog meer bijzondere verhalen lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
