Openhartig: deze vriendinnen vonden elkaar na jaren weer terug

Als je jong bent lijkt vriendschap iets voor altijd. Maar dan krijg je ruzie, of verlies je elkaar uit het oog… Deze vijf vriendinnen vonden elkaar na jaren toch weer terug.

Een banale ruzie dreef hartsvriendinnen Kelly en Kristien jarenlang uit elkaar

 “Toen ik het geboortekaartje van Kristiens zoon in de winkel zag staan, brak mijn hart. Dat ik zo’n speciaal moment had moeten missen…”

• Kelly (37) is gescheiden en mama van Ibe (13).
• Kristien (37) is getrouwd met Tom en mama van Bent (8) en Wout (7)
• Ze legden 5 jaar geleden hun ruzie bij, na 12 jaar zonder contact.

Kristien: “Kelly en ik kennen elkaar al van kindsbeen af, van in de lagere school. Maar échte vriendinnen, dat werden we pas toen we onze vriendjes leerden kennen. Tom en Jelle waren zelf goede vrienden, en zo werden ook wij vanzelf closer. Gaan dansen, naar de bioscoop… Alles deden we met ons viertjes. Tot Kelly en ik, we waren ongeveer twintig, plots ruzie kregen. Waarover die ruzie precies ging, dat weet ik niet eens meer. Maar wel dat we echt wóédend op elkaar waren…”

Kelly: “Hoe gaat zoiets? We waren allebei jong, en vooral: vreselijk koppig. We weigerden ons ongelijk toe te geven aan de ander. Ik weet nog dat ik voorbij Kristiens huis reed en bij mezelf dacht: gij trut. Vanaf toen verbraken we elk contact.”

Kristien: “Stiekem zag ik daar enorm vanaf, maar dat hield ik liever voor mezelf. Zelfs Tom, intussen mijn echtgenoot, wist maar half hoe hard ik Kelly miste.”

Kelly: “Ik droomde in die jaren dan weer constant dat ik Kristien tegenkwam op straat en dat we elkaar in de armen vielen. Ik weet ook nog goed dat ik, een paar jaar later, in de krantenwinkel het geboortekaartje van haar zoontje Wout zag staan. Het idee dat ik die belangrijke gebeurtenis had gemist, dat stak enorm. Zo gleden de jaren voorbij… Tot ik, vijf jaar geleden, plots naast Kristien stond aan te schuiven in de broodjesbar. Ik probeerde haar te negeren, maar daar stak de dame van de broodjesbar een stokje voor: ze gaf me het verkeerde broodje, dat van Kristien… Ik dacht: ofwel geef ik dat broodje terug, ofwel spreek ik Kristien nu zelf aan. Ik ben zo blij dat ik voor dat tweede ben gegaan.”

Kristien: “Ik zal jouw woorden van toen nooit vergeten: “Kristien, je twee zonen Bent en Wout zijn net kopietjes van jou en Tom.” Normaal heb ik altijd een grote mond, maar toen stond ik echt als aan de grond genageld. Ik voelde ook meteen een gewicht van mijn schouders afglijden. Die stomme, onnozele, vreselijke ruzie, eindelijk was het voorbij. We spraken meteen af om elkaar snel terug te zien.”

Kelly: “De volgende dagen keek ik om de haverklap twijfelend naar mijn gsm. Zou ik Kristien een berichtje sturen? Of was ze gewoon beleefd geweest, daar in de broodjesbar? Uiteindelijk heb ik haar toch gevraagd om samen iets te gaan drinken. Ik was superzenuwachtig. Kristien en ik kenden elkaars diepste geheimen, en toch voelde het alsof ik met een wildvreemde ging afspreken. Ik had ondertussen ook een soort muurtje rond mezelf opgebouwd en vertrouwde bijna niemand meer. Ook bij Kristien dacht ik: we mogen wel weer vriendinnen worden, maar ik laat haar nooit meer zo dichtbij komen als vroeger. Al heeft dat niet lang geduurd.” (lacht)

Kristien: “Ik hoopte net vurig dat ik met Kelly mijn zielsverwant weer terug had. Maar kon dat nog wel, na alles wat er tussen ons gebeurd was? Gelukkig hebben we nog die eerste avond onze ruzie bijgelegd. We waren allebei jong, stom en héél koppig geweest, zo besloten we. Vanaf toen leek het alsof er nooit iets tussen ons gebeurd was. Ik heb Kelly die avond dingen toevertrouwd die er bij mij de afgelopen jaren zwaar op hadden ingehakt. Omdat ik nooit meer iemand had gevonden met wie ik zo over mijn gevoelens kon praten… Ik was zo blij dat ik die ene persoon, die ik blindelings kon vertrouwen, opnieuw in mijn leven had.”

Kelly: “Dat gevoel heb ik ook. Vorig jaar werd er bij mij borstkanker vastgesteld. Dat verdict was keihard, maar ik wist dat Kristien voor me zou klaarstaan. Toen ik een pruik ging kiezen en borstprotheses ging uitproberen, twijfelde ik geen moment om haar mee te vragen. Op zulke momenten heb je iemand nodig die eerlijk durft te zeggen: ‘Sorry, maar dat trekt echt op niets.’ En dat is Kristien ten voeten uit.”

Kristien: “Ik wist dat Kelly een straffe madam was, en dat ze keihard zou vechten tegen haar ziekte. Maar het nieuws dat ze ziek was, heeft er wel ingehakt. Het idee dat ik mijn beste vriendin, mijn zielsverwant, opnieuw kon kwijtraken, maakte me doodsbenauwd. Ik heb haar toen, voor de eerste keer, gezegd dat ik haar graag zag. Omdat ik dacht: Kelly moet dat weten voor het te laat is.”

Kelly: “Normaal houdt Kristien niet van zulke intieme momenten. Als ik haar vroeger een kus wilde geven, trok ze meteen weg. En nu? Nu zegt ze geregeld hoe graag ze me ziet…”

Regina, Els en Anne herkennen na 40 jaar nog steeds die meisjes van toen in elkaar

“Vanaf nu laten we elkaar nooit meer los. Zelfs niet als we naar het rusthuis moeten!”

• Regina (55) is alleenstaand en mama van Arno (24)
• Els (55) is alleenstaand
• Anne (55) is getrouwd met Eddy en mama van Robin (19) en Joran (17)
• Waren jeugdvriendinnen en vonden elkaar 2 jaar geleden terug via Facebook.

Anne: “Regina, Els en ik hebben elkaar meer dan 40 jaar niet gezien. En toch zijn hun namen en gezichten me altijd bijgebleven. Heel vreemd: van vriendinnen uit het hoger onderwijs herinner ik me nauwelijks iets, maar hen ben ik nooit vergeten. Misschien omdat die 6 jaar samen op de lagere school zo speciaal waren, en zo heerlijk onbekommerd. Twee jaar geleden heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en hen een vriendschapsverzoek gestuurd via Facebook.”

Regina: “Kort daarna hebben we een reünie georganiseerd, samen met nog wat andere klasgenoten van toen. Vooral tussen ons drie klikte het meteen weer: babbelen, onnozel doen, ons een kriek lachen… Alsof we gisteren nog naast elkaar op de schoolbanken zaten! Ik herkende ook meteen weer die meisjes van toen in Anne en Els. Anne, de bravere van de drie, en Els, meer het type ‘ruwe bolster, blanke pit’. Net als ik trouwens. Na die avond wisten we alle drie: we laten elkaar niet meer los.”

Els: “Je moet weten dat we vroeger een echt meisjeskliekje waren. Als we verliefd waren op dezelfde jongen, kon het er weleens heftig aan toe gaan. Maar we gingen ook voor elkaar door het vuur: wij mochten gerust ruzie maken onderling, maar o wee als iemand anders zich ermee ging bemoeien. (lacht) Regina en ik noemen elkaar nu nog soms ‘trut’ trouwens, om elkaar te plagen. Omdat we weten dat je zoiets alleen maar zegt als je elkaar stiekem écht graag hebt.”

Anne: “We merken ook dat ieder van ons andere herinneringen heeft aan die tijd van toen. Handig, want zo vullen we de gaten in elkaars geheugen weer op. Zo herinner ik me bijvoorbeeld totaal niets van die jongensruzies.”

Els: “Na die reünie wilden we graag contact met elkaar houden, maar dat was natuurlijk niet zo evident. Ondertussen hadden we namelijk elk ons eigen leven, en onze eigen vriendenkring. Maar we slagen er toch maar mooi in om elkaar minstens om de twee maanden te zien voor een hapje of een uitstap. En vorig jaar zijn we zelfs samen op citytrip gegaan, naar Lissabon.”

Regina: “Dat tripje was een beetje een test: was onze vriendschap na al die jaren nog sterk genoeg om elkaar dag en nacht te verdragen? Het antwoord bleek gelukkig ‘ja’. Els en Anne brachten zelfs begrip op voor het feit dat ik liever in een aparte kamer sliep, omdat ik die tijd nodig heb om mezelf op te laden. Andere vrouwen zouden dat al snel als een afwijzing zien.”

Els: “We hebben ons ook vaak een breuk gelachen om de verschillen tussen ons drie. Dan wilde Anne bijvoorbeeld absoluut een hamburger gaan eten, terwijl Regina en ik als echte locals tapas wilden proberen.”

Regina: “Maar ook op moeilijke momenten kunnen we nu weer bij elkaar terecht. Vorig jaar ben ik in korte tijd 42 kilo verloren, door een maagoperatie. Dat was een heel intense, verwarrende periode. Els zei toen: ‘Eigenlijk ben je voor mij altijd dezelfde Regina gebleven. Dik of dun, zo heb ik jou nooit gezien.’ Dat ze met zo’n warme, lieve blik naar mij keek, net als vroeger, dat deed zoveel deugd.”

Anne: “Soms vind ik het wel jammer dat we elkaar pas zo laat hebben teruggevonden. Maar alles gebeurt met een reden, zeker?”

Els: “Ik ben vooral blij dat we elkaar nog hebben mogen terugvinden, zo laat in het leven. We lachen weleens dat we elkaar nu nooit meer loslaten, zelfs niet als we ooit naar het rusthuis moeten.”

Regina: “Akkoord, maar dan wil ik wel een aparte kamer voor mezelf.” (lacht)

Libelle vriendinnen

Ben je op zoek naar een maatje om zelf mee op stap te gaan? Zou je soms graag meer mensen om je heen hebben? Of mis je het gevoel ergens bij te horen? Neem dan zeker een kijkje op Libelle Vriendinnen, waar vriendschappen sluiten centraal staat!

In een paar klikken maak je je profiel aan en kom je meteen in contact met toffe vrouwen uit jouw buurt die dezelfde interesses hebben als jij. Gelijkgestemden vinden met wie je kunt kletsen, afspreken, zóveel fijne dingen kunt beleven was nog nooit zo makkelijk. En dat allemaal in een warme, vertrouwelijke omgeving. Benieuwd? Registreer je dan vandaag nog via libelle.be/vriendinnen!

Uit: Libelle 51/2019 – Tekst: Margot Kennis

Lees ook:

• Jeugdvriendinnen: Liesbeth en Liesbet zijn al hartsvriendinnen van in de wieg
• Vriendinnen maken en houden op latere leeftijd: daarom is het moeilijk (en dit doe je eraan)
• Beste vriendinnen over elkaar: “Dat heb ik je nog nooit horen zeggen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!