Sandrine deelt haar bijzondere bevallingsverhaal
Sandrine beviel in de auto van haar tweede kindje
Elk geboorteverhaal is bijzonder, maar soms is een bevalling wel éxtra spannend. Zoals bij Sandrine, die haar kindje in niet-alledaagse omstandigheden ter wereld zag komen.
Sandrine was te laat in het ziekenhuisen beviel in een rijdende auto.
Sandrine (46): ” ‘Als je toch iets voelt, kom dan maar meteen naar het ziekenhuis’. Met die woorden stuurde de gynaecoloog mij elf jaar geleden naar huis. Ik was hoogzwanger en zou enkele dagen later ingeleid worden. Maar dat was niet nodig: ’s nachts brak mijn water.
We sprongen dan ook onmiddellijk in de auto richting het ziekenhuis. De rit was pittig: ik wrong mij in alle bochten om mijn weeën op te vangen. En na enkele minuten voelde ik een ongelooflijke druk. Ik had wel al een dochter gekregen, maar bij Mona had ik voor epidurale verdoving gekozen, dus dit gevoel kende ik niet. Tot ik opeens merkte dat het hoofdje er was. Ik voelde letterlijk de haartjes van Timon.
De druk was te groot en Timon schoot bijna letterlijk ter wereld. Hij belandde gelukkig in mijn broek, die ik snel naar beneden had getrokken, dat brak zijn val.
Mijn man Peter bleef zijn kalme zelve. Hij stelde voor om langs de weg te stoppen om mij te kunnen ondersteunen. ‘Rijden!’, riep ik. Een bevalling naast de weg was het laatste wat ik wilde. Dus hij reed door en belde intussen de hulpdiensten.
Alsof we in een ziekenhuisserie belandden
Na enkele seconden kon ik het niet meer houden. De druk was te groot en Timon schoot bijna letterlijk ter wereld. Hij belandde gelukkig in mijn broek, die ik snel naar beneden had getrokken, dat brak zijn val. En hoewel ik normaal een echte stresskip ben, bleef ik toen verbazingwekkend kalm. De navelstreng zat rond Timons nekje, maar die maakte ik voorzichtig los. En zelfs toen Timon niet huilde en ik niet zeker wist of hij nog ademde, bleef ik rustig. Terwijl mijn man naar de stem aan de lijn luisterde, bleef ik in mijn cocon en herhaalde ik steeds hetzelfde mantra: ‘Het gaat niet mis na negen maanden, alles komt goed.’
Het is elke keer spannend als de auto naar de keuring moet, want ik zou het moeilijk vinden om hem weg te doen. Het blijft tenslotte de plek waar Timon het levenslicht zag
Er gingen minuten voorbij, die wel eeuwen leken te duren, maar dan was er de verlossing: Timon huilde. Ik was zó opgelucht, en hield hem stevig tegen mijn borst. Intussen waren we op de spoeddienst aangekomen, en het leek wel alsof we net in een ziekenhuisserie waren terechtgekomen. Een hele ploeg kwam op ons toegerend. Timon werd meteen in zo’n isolerende folie gewikkeld om hem op te warmen, en na de onderzoeken bleek alles prima.
Timon is er nu elf en onze auto, die is er bijna twaalf! Het is elke keer spannend als we naar de keuring moeten, want ik zou het moeilijk vinden om hem weg te doen. Het blijft tenslotte de plek waar onze Timon het levenslicht zag.”
Nog meer openhartige verhalen
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
