SOS familie: “Ik moet voortdurend gendarme spelen in huis”

Sam, Muriel en hun kinderen vormen een nieuw samengesteld gezin. Muriel heeft het allesbehalve makkelijk met de twee puberzonen van Sam.

Wat zegt Muriel?

Muriel (42): “Ik ken Sam van op mijn werk. Ik ben verantwoordelijke voor de verkoop en hij was één van onze beste klanten. Blijkbaar voelden we ons geen van beiden goed in onze vorige relatie, want los van elkaar besloten we om er een punt achter te zetten. De scheiding was heel heftig, voor ons allebei. We zochten steun bij elkaar en werden zo een koppel.

Ik wilde mijn dochter van tien en zoon van twaalf niet te snel betrekken in ons verhaal, zij hadden het al moeilijk genoeg. We woonden dus een week met onze kinderen samen, en de week daarna bij elkaar. Die week samen was heerlijk: alleen tijd voor ons, na het werk samen koken, vrijen…

Op een bepaald ogenblik ontdekten mijn kinderen de tandenborstel van Sam. Ik heb hen dan eerlijk verteld hoe het zat en gezegd dat ze zich voorlopig geen zorgen hoefden te maken, dat we nog niet zouden gaan samenwonen. Toch wilden zij Sam graag ontmoeten.

Zodra Sam het ook aan zijn twee zonen had verteld, zijn we allemaal samen gaan eten. Dat was spannend voor iedereen. Ik had het gevoel dat ik mij moest bewijzen tegenover zijn kinderen. Tegelijk hoopte ik zo dat het zou klikken tussen mijn kinderen en Sam. Het werd een leuke avond, de grapjes vlogen over en weer en ondanks het leeftijdsverschil klikte het tussen de kinderen.

“Het gaat van kwaad naar erger en ik vrees dat onze relatie dit niet overleeft”

Vanaf dat moment deden we vaker dingen samen. Op een gegeven moment hebben we de kinderen gevraagd of ze het zagen zitten om in één huis te gaan wonen. Ze reageerden allemaal enthousiast, op voorwaarde dat ze elk een eigen kamer zouden hebben.

Sinds we samenwonen, zijn er nogal wat strubbelingen tussen mij en Sam. Hij verwacht van mij dat ik het hele huishouden doe: de was, de strijk, eten maken, poetsen. Afgezien daarvan moet ik ook nog eens van alles doen voor zijn kinderen: huiswerk controleren, hen naar hobby’s brengen, zorgen dat ze hun kamer opruimen… Ik moet constant gendarme spelen waardoor mijn relatie met hen bergaf gaat.

Regelmatig hoor ik: ‘Jij bent onze moeder niet’. Als ik daar iets over zeg, wimpelt Sam het af met: ‘Het zijn maar pubers’. Maar het gaat nu van kwaad naar erger en ik vrees dat onze relatie dit niet overleeft. Ik wil echt niet opnieuw een scheiding meemaken.”

Wat zegt Sam?

Sam (46): “Mijn eerste huwelijk was een fiasco. Mijn vrouw en ik waren vreemden voor elkaar. We hadden elk onze job en onze hobby’s, niets samen. Ik voelde mij alleen en ongelukkig. Bij Muriel vond ik de warmte en de betrokkenheid die ik miste. Zij wou het allemaal rustig de tijd geven, voor mij kon het niet snel genoeg gaan.

Enerzijds keek ik uit naar een ‘nieuw gezin’, maar anderzijds genoot ik ook van de weken dat we samenwoonden zonder kinderen. De momenten dat we samen waren, voelden altijd als een beetje vakantie.

Mijn zonen, dertien en vijftien, waren niet meteen vragende partij om Muriel te ontmoeten. Toen zij voorstelde om samen met de kinderen af te spreken, was ik bang voor hun reactie. Maar hun nieuwsgierigheid haalde het van de twijfel en ons eerste gezinsetentje was een feit. Het was fijn. Muriel deed enorm haar best, ze praatte veel met de kinderen over zaken die ze fijn vonden. Dat deed mij veel plezier.

“Muriel zeurt over mijn zonen: ze maken rommel, zijn respectloos… er is niets goeds aan hen. Dat doet me pijn”

Sinds we samenwonen, hebben Muriel en ik vaak ruzie over mijn kinderen en mijn reactie daarop. Ze vindt dat ik té vaak afwezig ben en het huishoudelijk werk bij haar drop. Ik vind dat eigenlijk normaal omdat Muriel vier vijfde werkt. Ze heeft dus meer tijd om daarmee bezig te zijn. Bovendien zeurt ze over het gedrag van mijn kinderen: ze maken rommel, zijn respectloos, ongemanierd enzovoort. Er is niets goeds aan hen. Ze is ook bang dat het gedrag van mijn zonen haar zoon en dochter zal beïnvloeden.

Dat ze zo over mijn kinderen praat, doet me pijn, en ja, dan begin ik te roepen. We hebben steeds vaker felle ruzies waar de kinderen bij zijn. Mijn ex gaf al aan dat mijn zonen die ruzies bij ons beu zijn en ze meer bij haar willen zijn. Dat maakt mij nog bozer. Straks verlies ik mijn kinderen nog door Muriels gedrag.

Onze relatie staat onder stress en ik ben bang dat dit weer verkeerd afloopt. Iets wat ik echt niet wil, want de weken die we samen waren zonder kinderen, verliepen positief. Ik had nog nooit van een bemiddelaar gehoord, omdat mijn scheiding via advocaten verliep, maar ik wil dit een kans geven.”

Zo ging het verder

Bemiddelaar Monique Van Eyken: “Muriel komt de eerste sessie met betraande ogen binnen. Ik wijs haar erop en vraag wat het voor haar zo moeilijk maakt. Ze antwoordt: ‘Ik wil dit niet opnieuw meemaken, één keer is genoeg geweest.’ Sam pikt hier op in en zegt dat hij dat ook niet wil. Dat ze er samen moeten uitkomen. Ik vraag aan elk van hen hoe zij de situatie beleven.

Muriel beschrijft dat ze zich tegelijk de Assepoester en de Boze Stiefmoeder voelt van het gezin. Ik vraag haar om concreet te beschrijven wat ze bedoelt. Muriel vertelt tot in de puntjes welke taken zij allemaal opneemt in het huishouden, dat het voor haar zwaarder is dan voordien en dat ze het niet correct vindt dat zij de zonen van Sam moet aanspreken op gedrag dat voor haar niet door de beugel kan.

Zij zegt dat ze haar kinderen opvoedt tot zelfstandige jongeren die hun steentje bijdragen in het huishouden. Maar haar kinderen protesteren meer en meer, omdat ze zien dat Sam ook niks doet en zijn zonen grof zijn tegen haar.

Sam reageert dat het hem kwaad maakt als ze zijn zonen op die manier beschrijft. Misschien ook wel omdat ze een kwetsbaar punt raakt. Ik vraag hoe hij zijn zonen ziet en op welke manier hij ze wil opvoeden. Hij zegt dat hij daarin niet zo erg verschilt van Muriel, maar dat hij bang is dat zijn zonen vaker naar hun moeder zullen trekken als hij té streng wordt. Bij hun moeder hebben ze immers veel meer vrijheid. Muriel reageert daarop door te zeggen dat zij natuurlijk niet wil dat hij zijn zonen kwijtraakt, maar ze er niet meer tegen kan om zo respectloos te worden behandeld.

“Een nieuw samengesteld gezin is een puzzel waarin iedereen zijn plek moet vinden”

Ik vertel hen over de dynamiek van een nieuw samengesteld gezin. Blijkbaar staat het koppel er niet bij stil dat een nieuw samengesteld gezin anders werkt. Zo’n gezin bestaat uit personen mét en zonder bloedband, die nooit voor elkaar hebben gekozen. Afgezien daarvan is er ook nog de relatie met de ex-partners, de andere ouder van hun kinderen. Dit is een puzzel waarin iedereen zijn plek moet vinden en dat vraagt tijd en overleg.

Muriel heeft de rol van plusmoeder toebedeeld gekregen, zonder dat daarover overlegd is. Vooral ten opzichte van haar pluskinderen is dat niet correct. Zij kan als niet-biologische ouder de zonen van Sam niet zomaar gaan opvoeden. Dat pikken zij niet, en terecht: dat is hun vaders taak.

Sam en Muriel zeggen dat deze uitleg veel opheldert. Tijdens de sessies die volgen, bespreken we wat elk gezinslid nodig heeft om het samenleven fijner te maken. We stellen een huishoudplanning op, we bepalen de opvoedprincipes die gelden voor iedereen, we bespreken welke ouder straffen uitdeelt en we verdelen de taken voor de kinderen. Intussen lopen de zaken beter. Het is nog wat zoeken, maar er wordt gepraat en dat maakt een verschil.”

Uit: Libelle 30/2022 – Tekst: Monique Van Eyken

Verder lezen:

• SOS familie: “Op deze manier gaat Jeroen nooit op eigen benen leren staan”
• SOS familie: “Ik voel me niet klaar voor het vaderschap”
• SOS familie: “Ik wil een fijne tijd met de kinderen, niet een huishouden runnen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!