In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 41, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (13) en Stina (10). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Vrijdagnamiddag, iets na twee was het toen ik Elias ging halen van zijn laatste stagedag in het restaurant. Ik was net een sms aan het sturen naar een vriendin toen iemand het portier van de auto opentrok. “Hej, ik ben Johan”, zei hij. “Ik wou even komen zeggen dat je ongelooflijk fier mag zijn op je zoon. Hij heeft dat fantastisch gedaan de afgelopen week en hij is hier steeds welkom”.
Letterlijk sprakeloos was ik. Natuurlijk ben ik fier op mijn kinderen, dat spreekt voor zich. Maar bij het project van afgelopen week had ik eerlijk gezegd mijn twijfels, waardoor de woorden van die vriendelijke meneer Johan eens zo fel binnenkwamen.
Een week stage is lang, niet?
Ongeveer anderhalve maand geleden liet de school ons weten dat de PRAO, of de stageweek, in week 42 zou plaatsvinden. Dat ze hier in Zweden altijd met die weeknummers werken, ben ik na drie jaar nog steeds niet gewoon, dit geheel terzijde. PRAO dus. Elias is 13 en zou een hele week ergens gaan werken om te ondervinden wat dat precies inhoudt. Niet alleen werken, maar ook leren omgaan met collega’s, zorgen dat je op tijd bent, respect hebben voor een ander, niet de hele tijd afgeleid worden door je smartphone, etc. Belangrijke levenslessen dus, iets waar ik alleen maar kan achterstaan.
de faalangst sloeg toe. daar ging mijn fantastische plan…
De grote vraag was waar. Bij mama of papa was geen optie. Niet alleen omdat de school dit niet toeliet, maar ook niet bepaald handig omdat zowel mijn man als ik nog steeds thuiswerken. Bij oma of opa, nonkel of tante lukt natuurlijk ook niet als je in een ander land woont. Ons bescheiden netwerk aanspreken dan maar, dacht ik, en hopen dat de Zweden ons niet in de steek zouden laten.
Plan 1: stage op de universiteit
De buurman van twee huizen verder leek op papier de beste oplossing, als hoofd van het departement computerwetenschappen en mediatechnologie van de unief hier in de stad. Op papier, wil ik nog even benadrukken, want hoewel Elias het op zich een interessant gegeven vond, sloeg de faalangst toe. “Wat ga ik op een universiteit kunnen doen? Ik ga iedereen teleurstellen en me niet op mijn gemak voelen”, was zijn antwoord. Tot zover mijn – al zeg ik het zelf – fantastische plan.
Na plan 1 volgden er nog enkele, steeds zonder resultaat. Tot we een week voor de stage begon de buurman met hangende pootjes alsnog aanspraken. “Het zou echt iets voor Elias zijn”, zei hij. “Hij zou mogen programmeren en zelfs vrijwillig lessen volgen”. Ik keek naar Elias en zag de fonkeling in zijn ogen, die even snel weer verdween toen de buurman liet weten dat het helaas voor dit jaar te laat was. Uiteraard, natuurlijk, vanzelfsprekend, dat wisten wij ook. “Sorry dat we je er mee hebben lastiggevallen”, voegden we er nog snel aan toe. “Volgend jaar graag!”
Back-up plan: stage in het restaurant
Uiteraard had de school een back-up plan voor kinderen die niet meteen een stageplek konden vinden: het restaurant dat onder meer de schoollunch verzorgde. Terwijl ik me afvroeg wat Elias daar in godsnaam zou gaan doen en me al honderd-en-een worst case scenario’s in mijn hoofd haalde, leek hij het helemaal prima te vinden. Het was een plek zonder verwachtingen, zonder stress.
En zo geschiedde: mijn 13-jarig computernerdje ging een week lang groentjes snijden, brood bakken, lunch in bakjes verdelen en bestellingen wegbrengen. Elke dag kwam hij goedgezind thuis en was vol lof over alle mensen die er werkten, van de chef tot de afwasser uit Pakistan. Hij was er graag en kreeg appreciatie voor wat hij deed. Zo erg zelfs, dat de grote baas me dat even persoonlijk wilde komen zeggen.
hij voelde zich goed, kreeg appreciatie voor wat hij deed en leerde belangrijke levenslessen
Hij heeft misschien niet mogen programmeren, maar ik ben wel dankbaar voor wat hij wel heeft geleerd, namelijk respect hebben voor iedereen onafhankelijk van wat ze doen. En was het daar tenslotte niet allemaal om te doen, die levenslessen? En wie weet, gaat hij nu ook wat meer genieten van de gratis maaltijd die ze elke dag op school krijgen. Die kinderen beseffen niet wat een luxe dat is, voor hen, maar ook voor ons. Nooit meer boterhammen moeten smeren, ik zou nooit meer terug willen! Als Stina ook nog eens klaagt over het eten – zoals tijdens de vegetarische week bijvoorbeeld -, laat ik haar ook eens stage lopen in het restaurant. Als dat geen strak plan is!
Smakelijk!
Groeten uit Zweden,
Sara
NOG MEER VERHALEN UIT ZWEDEN:
- Groeten uit Zweden: “Help, mijn kind wil game-ontwikkelaar worden”
- Groeten uit Zweden: “Het is zover: de moeilijke maanden komen eraan”
- Groeten uit Zweden: “Niets dan groot respect voor alle alleenstaande ouders”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!