Wonderhonden: na een moeilijke start kwispelen deze viervoeters nu vrolijk door het leven

Opgesloten in een veel te klein hok, gedumpt in het bos of door het oog van de naald gekropen? Deze viervoeters overleefden het, en zijn nu de liefste beestjes die je je kunt wensen.

Newfoundlander Pippa werd zwaar verwaarloosd door haar eerste baasje

Nynke (17): “Onze Newfoundlander Pippa is vandaag een lieve gezonde loebas, een echte mensenvriend. Maar in het eerste stuk van haar leven moet ze veel meegemaakt hebben. Pippa was nog maar één jaar oud toen ze op een dag werd gevonden door de politie in een véél te kleine ren, in haar eigen vuil. Haar vacht was smerig, ze was compleet uitgemergeld en ze kon amper op haar poten staan. Een duidelijk slachtoffer van verwaarlozing. De agenten brachten Pippa naar het dichtstbijzijnde asiel, waar ze met veel liefde werd opgevangen. Ze had enkele weken nodig om te recupereren, maar eens aangesterkt ging het asiel op zoek naar een nieuw baasje. Mijn mama wilde altijd al een Newfy in huis, spotte Pippa en een dag later stonden we al oog in oog. Ons hart brak toen we haar zagen liggen. Newfy’s staan bekend om hun enorme uitstraling en hun dikke, glanzende vacht. Maar Pippa was vel over been, haar buikje kaalgeschoren om haar vacht te redden, en haar staart leek wel een stokje dat doormidden kon breken. Maar we zagen ook een hond met een heldere, hoopvolle blik, en we besloten haar in huis te nemen.

Alleen als ze een broodzak hoort, is ze niet meer te stoppen. En zo’n beer als Pippa hou je niet zomaar tegen

De eerste maanden was het zoeken. Pippa was niet zindelijk, en we vreesden dat haar traumatisch verleden haar op een dag toch parten zou spelen. Dat ze in het park een andere hond, of erger, een kind zou aanvallen. Maar Pippa bleek al snel een allemansvriend te zijn, en een goede leerling. Na een half jaar deed ze braaf haar plasjes in de tuin, overlaadde ze werkelijk iedereen met lekjes en knuffels, woog ze weer de volle vijftig kilo en pronkte ze maar wat graag met haar glanzende vacht en dikke pluimstaart. Ze staat er weer. Dat is ongelooflijk en het maakt haar extra bijzonder. En haar verleden? Dat heeft ze achter zich gelaten. Geen angst, geen woede, geen wantrouwen. Enkel als ze een broodzak hoort — de dierenarts denkt dat ze vroeger moest overleven op droog brood — is ze niet te stoppen en rent ze erop af. En geloof me, zo’n beer als Pippa hou je niet zomaar tegen!” (lacht)

De Roemeense straathond Cornelia werd op het nippertje gered van de dood

Arlette (51): “Cornelia is ongetwijfeld de slimste hond die ik ooit heb gezien. Dat is natuurlijk niet zo verrassend, als je haar verleden kent… Acht jaar geleden hield Roemenië een klopjacht op straathonden. Het gerucht ging dat een kindje op straat was doodgebeten door een hond, en daar moest elke Roemeense straathond voor boeten. Ook al klopte dat verhaal niet helemaal. Duizenden honden werden zo op gruwelijke wijze afgemaakt. Gelukkig werden er ook evenveel viervoeters gered, waaronder Cornelia. Niemand weet hoe ze weken uit het zicht van de ‘jagers’ is kunnen blijven, maar het is haar gelukt. Al moest ze daar een zware prijs voor betalen: haar nestje puppy’s die haar werden afgepakt en niet konden worden gered.

“Ondanks haar zware verleden, weet Cornelia toch liefde en geluk te brengen in huis”

De Roemeense asielen werden overstelpt met straathonden en zochten over de grenzen heen naar gezinnen die de beestjes een warme thuis konden geven. Zo is Cornelia bij ons terecht gekomen. Al vanaf de eerste dag zagen we dat er geen greintje kwaad in dat hondje zat, integendeel. Ze snakte gewoon naar een beetje liefde. Al heeft het straatleven, en de klopjacht, duidelijk zijn sporen nagelaten. Ze is héél beschermend, zeker tegenover de allerkleinsten. Een stel kuikens of een nestje kittens beschouwt ze als haar eigen ‘kindjes’. En als ze in de winter een kommetje water ziet dat bevroren is, slaat ze met haar pootje het ijs helemaal stuk om te kunnen drinken. Het is een echte survivor. Nog elke dag weet Cornelia me te verbazen. En wat een geschenk, een wonder, dat ze ondanks haar zware verleden, zoveel liefde en geluk in huis weet te brengen.”

Zira is een zwarte labrador met méér dan negen levens

Tine (30): “Zira werd niet gered uit een dodingsstation of gedumpt in een bos, integendeel. Ze werd geboren in een warm nest. Maar in de negen jaar dat ze nu bij mij is, is ze al meermaals door het oog van de naald gekropen. Zira was nog geen jaar oud, toen ze op straat werd aangereden door een auto. Het gejank ging door merg en been en het was ontzettend zielig… De impact op haar kleine lijf was zo groot, dat de dierenarts niet wist of ze dat wel kon overleven. Maar geloof het of niet, mijn Zira herstelde goed en twee littekens is het enige wat ze eraan overhield. Een klein jaar later was ze drachtig, tot een zeldzaam virus haar zo verzwakte dat ze de vier pups amper op de wereld kon zetten. De vier kleintjes haalden het, en lagen rustig in de mand te knorren. Maar mama Zira vocht nog voor haar leven. Vreselijk om zien. Haar ademhaling stokte, haar oogjes vielen continu dicht… Als de dierenarts enkele minuten later was gearriveerd, dan had Zira het niet overleefd. Maar she’s still standing!

“Haar leven hing al meermaals aan een zijden draadje, maar ze blijft die levenslustige hond!”

Sindsdien passeert Zira voor de gekste dingen bij de dierenarts. Constipatie, een maagzweer, ze heeft het allemaal gehad. Erger was die keer dat ze magneten naar binnen had gespeeld, die de darmen aan elkaar kunnen doen plakken. Of toen ze twee avocado’s, met pit en schil, had opgegeten. Terwijl die vrucht héél giftig kan zijn voor honden. Voor een maagspoeling was het te laat, actieve kool was zinloos en er bestond geen antigif. Het verdict: als er te veel gifstoffen in haar bloed kwamen, zou ze aan een langzame dood sterven. De héle nacht heb ik in het washok naast haar geslapen, bij elke kreun en zucht dacht ik dat het gedaan was. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Zira daarentegen sliep als een roos en stond de volgende ochtend even vrolijk als anders op. (lacht) Dat is misschien wel wat ik het meeste bewonder in Zira: haar doorzettingsvermogen. Een kat heeft negen levens zeggen ze, wel, Zita ook! Ondanks dat haar leven al meermaals aan een zijden draadje hing, blijft ze die levenslustige hond die ik al negen jaar mijn trouwe compagnon mag noemen.”

Karma verloor haar linkerpoot in een jagersklem in Spanje

Sarah (37): “Karma oogt voor de meeste mensen niet perfect, omdat ze haar linkse voorpoot mist. Maar wie verder durft te kijken dan haar uiterlijk, ziet een fantastische hond waar mijn vriendin Ilse en ik nog élke dag van leren. Karma is een galgo, een Spaanse windhond, die vaak een vreselijk lot beschoren zijn. Galgo’s worden in Spanje ingezet bij de jacht. Aan het einde van het jachtseizoen worden telkens duizenden galgo’s gedumpt of gedood omdat ze niet snel of goed genoeg meer zijn. Ook Karma had waarschijnlijk dag in dag uit achter de hazen gelopen, tot ze in een jagersklem liep, en één van haar poten niet meer gered kon worden. Een reden voor haar baas om haar achter te laten… Gelukkig werd Karma net op tijd gevonden door vrijwilligers van een vzw die galgo’s redt van het dodingsstation. Haar pootje werd geamputeerd, maar haar leven was gered! Na de zware operatie kon Karma in een liefdevol Spaans opvanggezin revalideren. Als het kon, adopteerden ze Karma zelf. Maar helaas hadden ze niet de tijd en de ruimte om haar voorgoed in huis te halen.

“Toen onze ‘driepoter’ de eerste keer in de zetel sprong, ben ik in tranen uitgebarsten”

Anderhalf jaar geleden kregen Ilse en ik de kans om dat wel te doen. Ja, ze miste een pootje, maar juist daarom verdiende ze het des te meer om een nieuwe thuis te vinden. Tot nu hebben we nog geen moment spijt gehad dat we Karma in huis hebben gehaald. De eerste maanden waren zeker niet makkelijk. Ze was het niet gewend om niet te moeten ‘werken’, ze wist niet wat het was om een echte gezinshond te zijn. Maar langzaam bloeide ze open en nam onze wonderhond ons in vertrouwen. Ik weet nog goed de eerste keer dat onze ‘driepoter‘ in de zetel sprong. Of de eerste keer dat ze onbezonnen over het strand liep zonder leiband, en ik in tranen ben uitgebarsten. Omdat ze ein-de-lijk het verleden durfde los te laten, en zich voluit durft laten gaan!” Uit Libelle 51/2020 – Tekst: Diny Thomas – Foto’s: Tjorven Boucher [/read]

Meer hartverwarmende verhalen:

• Geen kerststal zonder vrijwilligers: “De kerststal zorgt voor een groot gevoel van verbondenheid en heeft een immense impact op onze gemeenschap”
• Hun vonk sloeg over op tv: drie koppels over hun bijzondere liefdesverhaal
• Baasjes over hun beestje: “Ik heb Cielo gered, maar eigenlijk is het omgekeerd”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!