Column Marcel: Over het liefste publiek dat hij heeft
Dit stuk is een ode aan jullie. Jullie, de Libelle-lezers, zijn lieverds, namelijk. En dat zeg ik niet zo snel. Ik ben geboren met een vredelievend karakter, maar ik kreeg van mijn ouders ook een gezond portie argwaan mee. “De wereld,” zeiden ze, “is niet het sprookjesparadijs uit de boekjes waar we je uit voorlezen. Er zijn slechte mensen die slechte dingen doen en als je niet oppast, Marcelleke, kun je daar slachtoffer van worden.”
“Ik heb nog nooit zoveel zoete, mooie reacties gehad op mijn stukken. Libelle lezeressen, jullie zijn geweldig”
Ik stond daar nooit te veel bij stil, maar het bleef altijd knagen, en dat was maar goed ook, want mijn ouders hadden gelijk: de wereld is een behoorlijk rottige plek. Je moet flink je best doen om niet elke dag in huilen uit te barsten. En dan hebben wij het in West-Europa nog makkelijk. De mensen in Syrië, in Gambia, ach, jullie kennen de mondiale brandhaarden net zo goed als ik. Het komt er in het kort op neer dat het maar een nare boel is, daarbuiten.
Dat inzicht heeft mij al op vrij jonge leeftijd doen besluiten dat er niks verkeerds is met een beetje aardig voor elkaar zijn. Doe lief, dacht ik, ook als andere mensen dat niet per se voor jou zijn. Spreek zo weinig mogelijk kwaad over anderen, want iedereen heeft een verhaal. De sukkel die je gisteren bijna aanreed en je een hartaanval bezorgde, had misschien net gehoord dat hij zijn baan kwijt raakt. Dat probeer ik altijd in gedachten te houden, tussen mijn argwaan en plots oplaaiende woede in. Ik probeer tot tien te tellen voordat ik iemand de huid vol scheld. Ik probeer niet te roddelen. Of dan toch zo weinig mogelijk. Maar het is lastig, aardig zijn. Het kost je meer moeite.
Boos zijn is een peulenschil, helemaal in de wereld van sociale media. Dingen als Facebook, Instagram en Twitter maken het nóg gemakkelijker om iemand voor paal te zetten, af te branden, uit te schelden. Want je doet het gewoon vanuit de trein, op je werk of vanuit je luie zetel. Niemand die er last van heeft. Nu ja, behalve dan degene die het doelwit is van je gescheld. Dat zijn met name de beroemde mensen onder ons, de hoge bomen die veel wind vangen, maar sommigen onder jullie hebben vast ook weleens iets naars naar hun hoofd geslingerd gekregen.
Ik dacht daaraan toen ik vorige week in een onbewaakt moment de reacties bekeek op een artikel dat ik voor een online medium had geschreven. Ik doe dat nooit, want ik weet dat er online veel gescholden wordt, maar ach, mijn stukjes zijn toch voornamelijk van het vrolijke soort, waar alleen een heel zeurderig type zich aan stoort. Dat bleek niet zo. Er bleken zich heel veel mensen te storen aan het stukje. Het ging over Sammie – ja, ik schrijf me een breuk als het om dat kleine zoete monstertje gaat – en ik was zo vrij geweest om wat tips te geven. Ook hierbij moet gezegd worden dat er veel humor aan te pas kwam. Ik neem mezelf namelijk niet al te serieus, zoals jullie weten. Andere mensen doen dat blijkbaar wel. Ik werd door diverse furieuze moeders aan de digitale schandpaal genageld. Wie dacht ik wel dat ik was, met m’n baard enzo. Had ik niet een ander vak kunnen leren? Kon ik niet verbannen worden naar een gevaarlijk eiland? Ik werd er droevig van en ik dacht aan mijn ouders die me daar op jonge leeftijd al voor hadden gewaarschuwd.
Maar al snel dacht ik aan jullie, de lezeressen van Libelle, het liefste publiek dat ik heb. Ik heb nog nooit zoveel zoete, mooie, hartverwarmende reacties gehad op mijn stukken. Jullie zijn geweldig. Vandaar dus dit stuk, een ode aan jullie allemaal.
MARCEL LANGEDIJK IS…43 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn / sinds 2016 papa van dochter Sammie