Guido Everaert is marketeer, reclameman, copywriter en lesgever. Hij heeft vier volwassen kinderen: Eline, Johannes, Lise en Marie, en ook een hond: Rufus. Guido is gescheiden en woont samen met zijn nieuwe liefde. In zijn tweewekelijkse column ontdek je hoe hij naar het leven kijkt.
Ik durf soms nogal overmoedig te zeggen dat mannen over meer empathie en emotionele registers beschikken dan vrouwen. Dat stuit vaak op protest eguidon minachtend gesnuif bij vrouwen. Toch is het waar. Ik doel dan op het vermogen om alleen al aan de lichaamshouding van de andere af te lezen hoe één en ander precies in elkaar zit. Wij mannen moeten niets uitgelegd krijgen, wij begrijpen elkaar. Zonder woorden. Zo ziet het er uit…
Stel je het volgende tafereel voor. Een man zit – licht voorovergebogen – aan de toog van zijn stamkroeg en staart in en naar zijn pint. De vriend die binnenkomt, zegt slechts een paar dingen.
‘Oei, miserie? Pintje?’ De andere knikt, het pintje wordt aanvaard en ogen kruisen elkaar.
‘Al lang?’
‘Yup’
’t Is overal wel wa zeker? Gisteren de voetbal gezien?’
Voor de niet-begrijpende buitenstaander is dit een oppervlakkige conversatie die nergens over gaat. Voor de vrienden is alles gezegd. Het is overduidelijk dat er ‘mot’ in het huishouden is, en dat zich dat wel zal oplossen, en dat het nu ook niet meteen het moment is om er op in te gaan. Wat we ook niet doen. Zo werkt het bij ons. We stellen geen vragen, willen zeker ook de details niet weten, hoe het ontstaan is, of welke dialoog, welke feiten eraan voorafging.
Dat laatste is belangrijk, het niet willen weten van de details. Het heeft er waarschijnlijk mee te maken dat er, bij venten, zoiets bestaat als onvoorwaardelijkheid. Stel je even voor dat er uit het verhaal van de vriend zou blijken dat híj een foutje maakte? Als wij het hem horen uitspreken, moeten we hem op zijn verantwoordelijkheid wijzen. En als we hem erop wijzen, lijkt het alsof we niet volmondig zijn kant kiezen. Dat is totaal uit den boze. Het verbreken van een erecode die de tand des tijds getrotseerd heeft, die terug gaat tot onze neanderthalertijd. Het doorbreken van die solidariteit zet alles op losse schroeven en maakt het alleen maar erger. Wij doen dat elkaar niet aan. We zwijgen. Onze vriend zal tenslotte zelf wel weten dat het zijn schuld is. Wij moeten hem daar niet op wijzen. Daar gaan we onvoorwaardelijk van uit.
Daarnaast is er angst om toch te stuntelen. De arena waarin wij echte helden zijn wordt steeds kleiner. Zonder te willen polariseren, maar meisjes studeren beter, vrouwen zijn beter georganiseerd en werken daardoor ook beter. Wat blijft er voor ons over? De sport, de toog, de BBQ en de zware fysieke klussen. Daar kunnen we nog flink zijn.
Concreet impliceert dat ook dat wij mannen elkaar intact laten in de waan van het moment. We laten elkaar altijd scoren en zijn bereid om zwakte over het hoofd te zien. Onder jongens (mannen zijn we nooit echt) blijft er nog zoiets als emotionele veiligheid. We hoeven niet alles te zeggen, en als we al iets zeggen, dan zijn we zeker dat er verder ook geen vragen over worden gesteld. Onze heldenstatus, hoe fragiel ook, blijft gehandhaafd. De ongeschreven mannenregel.
Natuurlijk is dat kinderachtig. Het zou zoveel beter kunnen werken, mochten we ons openstellen. Maar we doen dat niet. Ook omdat we, bij iedere poging die we op dat vlak ondernemen, toch meestal het deksel op de neus krijgen. Meestal zelfs terecht, maar daar gaat het even niet om.
Iedere vent die ik ken, heeft er een hekel aan als zijn partner een beetje geringschattend kijkt, en dan een opmerking formuleert in de zin van ‘Heb je dat al geprobeerd, en zou je het niet beter zo doen…’ De ergste is ‘vraag het eens aan mijne pa, die heeft daar het gerief voor…’ Dan gaan we echt dood.
Wij vragen geen instructies, wij vragen de weg niet en wij geven niet graag toe dat we iets niet kunnen. Omdat we helden willen zijn. Niet overal, en niet altijd, maar op hele kleine stukjes van ons leven. En op café dus. Pak ons die niet af, want dan wordt het helemaal triest.
MEER LEZEN VAN GUIDO?
- Guido’s kijk: maak kennis met onze nieuwe columnist
- Guido’s kijk: “Ik had haar zien aankomen, maar nooit herkend als mijn dochter. Ze was geen meisje meer, maar een volwassen vrouw”
- Guido’s kijk: “Op een bepaald moment word je door je kinderen opgevoed. Ik kan me alleen maar trots voelen”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!