Huttengeluk: alles wat je wil weten over berghutten
Advertorial
Van hut naar hut hiken. Of eenvoudig, bij momenten weliswaar uitdagend, natuurgeluk. En voor de avond valt, moe maar tevreden arriveren in een warme berghut waar een bed wacht en er iets lekkers op het vuur pruttelt. Oostenrijk grossiert sinds oudsher in berghutten. Maar hoe worden die gebouwd? En kun je er ook iets eten? En hoe geraken die ingrediënten daar?
Al zolang mensen de bergen intrekken, zoeken ze veilige plekken om te overnachten of te schuilen. Uit archieven blijkt dat de eerste berghutten al in de 14de eeuw werden opgetrokken. Ze stonden aan de voet van de berg en geestelijken verschaften er medische zorg aan al wie daar nood aan had. Ook passanten die verrast werden door bar weer of grote honger konden er terecht. Eens de zieken steeds meer in het dal verzorgd werden, vonden koeriers en handelaars er een onderkomen. Zij moesten immers vaak de bergen over. Vanaf de 19de eeuw trof je er voor het eerst bergbeklimmers. Toen werd die sport populair en met die drang om de hoogste toppen te bedwingen, groeide ook de nood aan meer hutten. Hoger in de bergen. Kwestie van die cols in etappes te kunnen bedwingen. Zo ontstonden de alpenverenigingen. Ze zamelden geld in bij burgers, edelen en zelfs koningen. Met resultaat. Want vandaag beheren ze nog steeds zo’n 600 hutten in de Alpen. Van Frankrijk over Slovenië tot Oostenrijk. Nieuwe hutten op nieuwe locaties komen er niet meer. Vermits de Alpen al goed ontsloten zijn, werd er bewust gekozen om de bestaande hutten te vernieuwen.
Met helikopter, 4×4 of muilezel
Zo’n hut optrekken is bovendien geen sinecure. De allereerste hutten werden gebouwd door stoere, sterke mannen, geholpen door lastdieren. Samen droegen ze alles de berg op. De tijden zijn gelukkig veranderd. Voor de bouw van de Seethalerhütte op de Dachstein, 2.740 meter hoog, vloog een helikopter maar liefst 1.000 keer van het dal naar de berg. Telkens beladen met bouwmateriaal, maar ook voorzien van hout en opgerolde matrassen. Niet dat dit de standaardmethode is. De Erzherzog-Johann-Hütte bevindt zich bijvoorbeeld in het beschermde Nationaalpark Hohe Tauern dus moest al het nodige materiaal via kabellift vervoerd worden. De hutten worden vaak uitgebaat door berggidsen of -redders die een grote liefde voor die bergen koesteren. Want je moet al uit bijzonder hout gesneden zijn, en over vele talenten beschikken, om hier je leven te spenderen. De gastheren of -dames koken voor hun gasten, bedienen aan tafel, maar dienen ook handig en technisch onderlegd te zijn. Want er gaat al geregeld eens iets kapot in zo’n berghut en wachten tot de loodgieter of elektricien je komt depanneren is geen optie. Bovendien moet je ook voortdurend je voorraad beheren. Elke appel, elke wc-rol, elke koffiefilter moet immers die berg op. De Seethalerhütte op de Dachstein, te vinden op 2.740 meter hoogte, wordt daarom aan het begin van het seizoen bevoorraad met tien tot twaalf helikopterladingen voedsel. Gemiddeld is er per seizoen 5 tot 15 ton voedsel nodig in een hut. Sommige plekken zijn met een 4×4 terreinwagen bereikbaar, andere worden regelmatig via een offroad motorfiets bevoorraad terwijl enkele hutten nog steeds leveringen per paard, muilezel of lama organiseren. En misschien komen er binnenkort wel drones aan te pas? Logisch dus dat je hier eet wat de pot schaft. Wedden dat alles ook veel beter smaakt dan in het dal? Uiteraard mag je ook altijd zelf iets mee de berg op sleuren. Zo’n fles Schnaps wordt steevast goed ontvangen. Er is wel een voorwaarde aan verbonden, het eerste glas drink je met je gastheer.
Elke appel, elke wc-rol, elke koffiefilter moet de berg op
Berghut met zonnepanelen én culinaire klassiekers
Om die bergen zuiver te houden, worden helikoptervluchten zo veel mogelijk beperkt. Enkel wanneer de berghut in kwestie zo afgelegen ligt dat ze op geen enkele andere manier bereikbaar is, wordt er vanuit de lucht bevoorraad. De Oostenrijkers houden het immers graag groen. Dus vind je soms zonnepanelen op de berghutdaken. Die energie wordt direct verbruikt of opgeslagen in de thuisbatterij. En als de zon dagenlang niet schijnt, treedt de noodgenerator die draait op koolzaadolie in werking. Sommige hutten hebben zelfs hun eigen waterzuiveringsinstallatie. En afval en leeggoed wordt altijd van de hut terug naar het dal gebracht.
Spot je schapen, geiten of koeien rond de hut, dan maakt de uitbater gegarandeerd zelf boter en kaas en sowieso wordt er bijna overal brood gebakken. De Oostenrijkse hutten hebben daarnaast hun eigen culinair repertoire. Stevig, lekker en eenvoudig. Precies wat je op die hoogte verwacht. Van een goulashsoep over Bauerngröstl, een eenpansgerecht dat bestaat uit aardappelen, ui, vlees, afgewerkt met een eitje. Mag het wat meer zijn, dan is er de Kaspressknödel soep. Met broodresten en Sura Kaas uit Vorarlberg. Wie klimt kan immers wel wat extra calorieën gebruiken. En dan een kleine appelstrudel of kaiserschmarm voor dessert?
Klaar om zelf op winteravontuur te trekken?
Goed nieuws, heel wat hutten zijn ook ’s winters open. Vorderkaiserfeldenhütte, op 1.398 meter, laat je uitkijken over het Kaisertal en is de ideale uitvalsbasis voor gezinsvriendelijke tochten. De hut beschikt over twee gastenruimtes, 30 bedden en 50 matrassen. De Steyrerhütte bevindt zich op 1.400 meter en pakt uit met nieuwe kamers voor 25 personen. En je betaalt nog geen € 25. Nog hoger, op 1.733 meter, wacht het Carl-von-Stahl-Haus. De huisberg van het Stahlhaus, de 2.275 meter hoge Schneibstein, wordt beschouwd als de gemakkelijkste tweeduizend meter hoge bergtop in deze kontreien van de Alpen. Hier boek je een tweepersoonskamer of een meerpersoonskamer en trek je sneeuwschoenen aan om die bergen te trotseren. Kwestie van die kaasnoedels écht te verdienen.
Meer weten over Oostenrijk?
The current regulations with regards to the pandemic can be found on austria.info.