Lezeres in het buitenland: “De eerste jaren leefde ik op een stukje niemandsland, ergens tussen België en California in”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Martine week in 2001 met haar man Ivo, zoon Joris en dochter Marijke uit naar Californië, aan de westkust van de Verenigde Staten.
Een compromis
Martine (57): “Drie jaar, en dan komen we terug. Toen Ivo twintig jaar geleden een telefoontje kreeg met de vraag of hij naar Silicon Valley wilde gaan, zag ik zijn ogen meteen fonkelen. Dat was de droom van élke burgerlijk ingenieur. En wie was ik om hem tegen te houden? Zijn vrouw, ja. (lacht) Maar een relatie is geven en nemen, en nu was het tijd om te geven. Het was trouwens niet alleen een buitenkans voor Ivo, maar voor het hele gezin. Al was er één voorwaarde: na drie jaar keerden we terug.
Al een geluk dat de baas van Ivo ons niet aan ons lot overliet met de grote oversteek: er werd een verhuisfirma geregeld, de paperassen werden in orde gemaakt en ze gingen al op zoek naar scholen voor de kinderen en een huis dat echt een thuis moest worden. Dat maakte de verhuislast een stuk lichter. (lacht) Ons huis in België wilden we niet te koop zetten, omdat we na drie jaar toch terug zouden zijn. En mijn job? Wel, ik had net een vaste benoeming op zak als leerkracht. Ik ben dan naar de directeur gegaan om te zeggen dat ze mijn benoeming maar aan een ander moesten geven. (lacht) Maar de directeur wilde mijn plek nog vijf jaar ‘bijhouden’, zodat ik altijd terug kon komen…
9/11
Ivo was de eerste die de grote oversteek naar Californië maakte. Begin 2001 stapte hij het vliegtuig op, de kinderen en ik kwamen hem achterna in de zomer. Ik moet toegeven: de eerste drie maanden in de Verenigde Staten waren ontzettend moeilijk. Op enkele weken tijd werd er in de buurt een politieagent vermoord, zag ik een jongeman gearresteerd worden op straat en waren er de aanslagen op 9/11. Ik had het echt het gevoel in een gangsterbuurt te wonen en wilde het liefst zo snel mogelijk terug naar huis. De angst, de onwetendheid waren verschrikkelijk, maar uiteindelijk gaf ik het een plek.
Al heeft het lang geduurd vooraleer ik me echt thuis voelde in Californië. Mama en papa hadden het ontzettend moeilijk. Logisch, ze waren niet alleen hun dochter en schoonzoon kwijt, maar ook hun twee kleinkinderen. Ik heb lang geprobeerd om twee werelden content te houden: mijn gezin in Amerika, mijn ouders in België. Elke vakantie ging ik met de kinderen naar hun grootouders. Maar dat gaf me het gevoel nergens echt thuis te zijn. Alsof ik leefde op een stukje niemandsland, wat me eerlijk gezegd doodongelukkig maakte.
Definitie van thuis
Maar eens de kinderen ouder werden en meer voor zichzelf konden zorgen, heb ik de knop omgedraaid en mezelf op de eerste plaats gezet. De eerste jaren deed ik vrijwilligerswerk op het schooltje van de kinderen, waardoor ik heel wat fijne mensen leerde kennen. Het is zo dat ik van het ene vrijwilligerswerk in het andere ben gerold. Zo werd ik in 2010 uitgenodigd op een event van Women Leaders for the World, een organisatie die zich inzet voor de toekomst van jonge meisjes. Daar had ik meteen het gevoel van thuiskomen.
Het oorspronkelijke plan was om drie jaar, maximum vier, in California te blijven, maar nu zijn we twintig jaar verder en zijn we er nog steeds. (lacht) Ik heb geleerd dat een thuis geen hoop bakstenen is, maar de plek is waar je samen met je gezin bent. En dat kan overal ter wereld zijn. Mijn roots liggen voor eeuwig in België, en die verbondenheid blijft sterk, als vertegenwoordig van de KU Leuven in California.
Vleugels uitslaan
Eind vorig jaar kreeg ik een kankerdiagnose, en dan is de afstand tussen België en de Verenigde Staten wél heel groot. Zeker nu de pandemie het reizen een stuk moeilijker maakt. Ik weet dat alles goed komt, maar op zo’n momenten mis ik mama en papa dubbel zo hard. Een knuffel van hen zou me zo’n deugd doen. Gelukkig kan ik altijd rekenen op mijn gezin, dat zelfs nu de kinderen de twintig gepasseerd zijn, nog steeds hecht blijft.
De laatste tijd besef ik meer en meer hoe moeilijk het moet geweest zijn, en nog steeds is, voor mijn ouders. Toch hoop ik dat onze kinderen op een dag net als ons de kans krijgen om hun vleugels uit te slaan en het onbekende tegemoet te gaan. Want het is absoluut de moeite waard!”
THE AMERICAN DREAM
Het grootste cultuurverschil: “Het Amerikaanse patriotisme. Elke sportwedstrijd begint met Land of the free (een protestlied, red.) waarbij iedereen rechtstaat met z’n hand op het hart. Een emotioneel moment, dat tegelijk toch wat vragen doet rijzen. Voor mij komt het vooral over als een sterke drang naar vrijheid. Oh, en als je Amerikanen voor een etentje uitnodigt, blijven ze niet plakken. Na het eten is iedereen weg.” (lacht)
Het grote voordeel: “Te veel om op te noemen. (lacht) Het mooie weer is echt wel mooi meegenomen. Geen winterblues hier! We wonen in Silicon Valley, maar de natuur is nooit ver weg. Elke dag kunnen we kiezen of we gaan hiken, skiën of naar het strand gaan.”
Het grote nadeel: “Het gemis van familie en vrienden. Het valt me soms moeilijk dat de kinderen heel veel mooie momenten met hun grootouders hebben moeten missen. En omgekeerd.”
De aangenaamste verrassing: “Dat ouders aangespoord worden om actief deel te nemen aan het schoolleven van de kinderen. Zo leer je makkelijk mensen kennen.”
De grootste blunder: “Het moment dat ik op school vertelde over Sinterklaas. Je kunt je wel inbeelden welke richting het gesprek nam toen ik de juf vertelde over zwarte piet.” (lacht)
Het moeilijkste moment: “Het overlijden van mijn grootmoeder. Enkele dagen voordien was ik nog België, om afscheid te nemen. De laatste dag van mijn bezoek, heb ik haar nog een kus gegeven en gezegd: Dag moeke, tot de volgende! Goed wetende dat het de laatste keer was…”
De mooiste herinnering: “Het eerste bezoek van mama en papa. Na een emotioneel weerzien op de luchthaven, hoorde ik ze zeggen: Wie had ooit gedacht dat we naar Amerika zouden reizen? Zij zijn nooit veel verder geweest dan de Belgische kust.”
De levenskwaliteit: “California is een prachtige staat met een ongerepte natuur, een spannende cultuur, een helderblauwe hemel met een stralende zon. Ik heb het gevoel dat ik echt kan ademen. Ik besef heel goed dat we in een bubbel leven, maar daar genieten we des te meer van.”
Het grootste gemis: “Zo nu en dan komt er een grote doos vol Belgische lekkernijen aan huis. Pralines, koekjes, biertjes, … Dat helpt met de heimwee!” (lacht)
Spijt? “Nee, dat zeker niet. Het Amerikaans avontuur heeft ons verrijkt in heel wat opzichten, en ons als gezin dichter bij elkaar gebracht. Dat zal ik mijn leven lang koesteren.”
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- “De eerste weken in ons huis was het écht kamperen, met de matrassen op de grond” (lacht)
- “Na anderhalf jaar kregen we eindelijk het bericht: ‘Welcome to Canada’”
- “Het klinkt als iets wat in werkelijkheid niemand overkomt, maar blijkbaar zijn niet alle dromen bedrog”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!