Lezeres in het buitenland: “De eerste weken in ons huis was het écht kamperen, met de matrassen op de grond” (lacht)
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Nele verhuisde vier jaar geleden met haar man en haar drie kinderen naar Zuid-Australië.
Reizen ter compensatie
Nele (36): “Een leven in het buitenland, dat is iets waar ik altijd al van droomde. En dan liefst zo ver mogelijk! Als student geneeskunde liep ik stage in Zwitserland, en had ik de smaak goed te pakken. Maar om als huisarts buiten Europa aan de slag te kunnen, moest ik nog een opleiding volgen. Of tropische geneeskunde, of urgentiegeneeskunde.
Maar ik was het studeren zo beu. Mijn leeftijdsgenoten hadden allemaal al een job, en begonnen zich een voor een te settelen. En dat wou ik ook. De buitenlandse droom ging in de kast, en ik dacht dat een rits vakanties dat gevoel wel zou kunnen vervangen.
Wat begon als grap
Een paar jaar geleden ging ik op zoek naar een nieuwe uitdaging. Zonder al te veel inspiratie zocht ik op het internet naar vacatures voor huisartsen. Mijn oog viel meteen op een vacature, helemaal in het verre Australië. Diezelfde avond vertelde ik mijn man Wouter als grap dat ik de job van mijn dromen had gevonden. Die kreeg plots een heel wazige blik in z’n ogen, en mompelde: ‘Dat zou toch een geweldig avontuur zijn.’ Voor ik het goed en wel besefte, had ik gesolliciteerd en kreeg ik de job.
De beslissing is misschien in een opwelling genomen, maar we zagen het al helemaal zitten. Australië leek ons het ideale land om te wonen. We moesten geen moeilijke taal leren, de natuur is daar werkelijk prachtig, de kinderen zouden opgroeien in een veilige omgeving en ik moest me niet drastisch bijscholen. Enkel wat inlezen rond spinnen- en slangenbeten. We konden niet rap genoeg vertrekken.
Bergen papierwerk
Dat heeft uiteindelijk nog ruim vier jaar geduurd, enkel en alleen door al het papierwerk. Mijn diploma laten verifiëren, attesten opvragen, die laten vertalen en beëdigen. Ik moest een examen Engels afleggen om in Australië aan de slag te kunnen, en een medisch examen. Echt waar, af en toe heb ik serieus getwijfeld of het dat allemaal wel waard was.
Maar eind november 2017 kregen we dan eindelijk het verlossende nieuws dat het visum in orde was en dat we konden vertrekken. Drie weken later zaten we al op het vliegtuig.
En toen kwam het afscheid…
Omdat we lang geen exacte vertrekdatum hadden, verliep het afscheid met stukjes en beetjes. Van sommige mensen had ik drie maanden voor het vertrek al afscheid genomen, met andere mensen heb ik drie keer een afscheidsetentje gehad. (lacht)
Maar een keer de datum vastlag, werd het wel moeilijker en moeilijker. De kinderen kwamen thuis met een stapel tekeningen van hun klasgenootjes. Dat liet me niet onberoerd. En op de dag zelf trokken een paar vrienden en familieleden mee naar Zaventem. Ze bleven zwaaien tot ze ons niet meer zagen. Daar zijn natuurlijk wel wat traantjes gevloeid, want Australië is niet bij de deur.
Kangoeroes spotten
Op 20 december 2017, de dag dat we voet aan wal zetten in Australië, begon ons nieuwe leven. Die eerste weken waren heerlijk! Van de vrieskou kwamen we terecht in de Australische zomer. Omdat ik niet meteen begon te werken, en de kinderen nog niet naar school moesten, hebben we een vakantiehuis gehuurd aan de kust. Kangoeroes zoeken, een boottocht maken tussen dolfijnen, zalig!
Na een paar weken trokken we dan in ons eigen huurhuis, ging ik werken en de kinderen naar school. Heel wat meubels, kledij en speelgoed lieten we overkomen met de boot. In het begin was het kamperen in huis, met een minimum aan meubels en matrassen op de grond. Toen de container dan eindelijk was aangekomen, leek het wel Kerstmis. Dat is ook meteen het moment dat ons huis onze thuis werd.”
Het land van de backpackers
Het grootste cultuurverschil: “Aussies hechten heel veel belang aan the community, en zijn heel nationalistisch. Elke vrijdagochtend komt de hele school samen om alle nieuwtjes uit te wisselen, en daarna zingen ze het volkslied. En als je op de bus stapt en niet betaalt, dan zal iemand je gegarandeerd aanspreken. Maar evengoed helpen ze je verder als je wel wilt betalen, maar je kaart niet werkt. Geweldig!”
De aangenaamste verrassing: “Het verkeer. Minder drukte op de weg, en er is veel minder agressie. Aussies kunnen écht bijzonder goed ritsen. Ik heb nooit meer zweethanden als ik achter het stuur zit. Ik vond mezelf altijd een vriendelijke chauffeur, maar in vergelijking met de Aussies ben ik toch redelijk ‘boertig’. Maar ik doe mijn best. (lacht)”
Het grote voordeel: “Als huisarts moet ik niet ’s avonds, ’s nachts en in het weekend werken. Dat is helemaal vrijblijvend. Daardoor heb ik veel meer tijd voor mijn gezin.”
En het nadeel: “Familie en vrienden die zo ver weg zijn. Je bent al een dag onderweg, én het kost handenvol geld. In het begin vond ik ook niet snel een babysit voor de kinderen. Gelukkig kennen we intussen wel wat mensen.”
Het moeilijkste moment: “Het blijft lastig als familie of vrienden in België het moeilijk hebben, of als er iets gebeurd is. Het liefst van alles zou je ze eens goed willen vastpakken, maar dat gaat niet. Omgekeerd geldt net hetzelfde.”
De grootste blunder: “Een klassieker: eerst links kijken bij het oversteken. We zijn hier al vaak bijna van onze sokken gereden. En de restaurants werken hier met een eigenaardig systeem. De eerste keer hebben we heel lang gewacht tot iemand onze bestelling kwam opnemen. Wat bleek: je moet aan de toog alles doorgeven én onmiddellijk betalen. Natuurlijk moest ik snel terugrennen, want de bankkaart zat nog in mijn handtas. (lacht)”
De levenskwaliteit: “Beter kan bijna niet. Het land is niet zo overbevolkt, en je kunt genieten van de prachtige natuur die het land in overvloed heeft. De lucht is ook een stuk zuiverder, de luchtwegproblemen van Wouter zijn opmerkelijk beter. En natuurlijk houden we van die typische Aussie-vibe. Let wel: in de outback is het een heel ander verhaal. De meerderheid van de Aboriginals moet het met veel minder doen.”
Het grootste gemis: “Chocolade! En de aardbeien van Hoogstraten! En de aardbeien van Hoogstraten mét chocolade. De kinderen missen vooral hagelslag, want die in Australië smaakt meer naar suiker dan naar cacao. Gelukkig sturen de grootouders regelmatig een doosje op.”
Spijt? “Absoluut niet. En zelfs al viel het tegen: Liever spijt van de dingen die ik heb gedaan, als van dingen die ik niet eens heb geprobeerd.. Of we ooit terugkeren naar België? Voorlopig heeft niemand van ons daar zin in. De kans is groter dat we gewoon verder trekken. We dromen al van Nieuw-Zeeland!”
Wil je meer lezen? Op www.australieavonturen.blogspot.be kom je nog meer te weten over de avonturen van Nele en haar gezin.
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- “Na anderhalf jaar kregen we eindelijk het bericht: ‘Welcome to Canada’”
- “Het klinkt als iets wat in werkelijkheid niemand overkomt, maar blijkbaar zijn niet alle dromen bedrog”
- “Op Madonna’s Instagram herkende ik plots mijn vroegere living, en mijn uitzicht van weleer op de Taag” (lacht)
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!