Lezeres in het buitenland: “Mijn vader gaf me een foto-atlas en toen wist ik het: ik wilde de wereld zien!”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Isabel is één van hen. Zij verhuisde negen jaar geleden voor de liefde naar de bruisende stad Hamburg.  

De zin voor reizen

Isabel (42): “Papa heeft de nieuwsgierigheid naar de wereld in me aangewakkerd. Of beter gezegd: het boek dat hij me gaf. Als kleuter was er geen allergie die ik niet had. Op prachtige zomerdagen kon ik soms niet eens naar buiten, en moest ik noodgedwongen binnen spelen. Mijn vader gaf me op zo’n momenten een groot en zwaar ‘grote mensen’-boek vanop het boekenrek: het Foto-atlas van Landen en Volkeren. Zo fascinerend, die mensen met hun speciale klederdracht, de stranden met palmbomen, de bergen en vulkanen. Ik dacht bij mezelf: dat wil ik allemaal zélf zien. Reizen en de wereld ontdekken, dat werd mijn droom.

In de lagere school vertrok dan ook mijn buurmeisje op uitwisseling. Een jaar naar Amerika… Zo lang en zo ver weg, zelfs ik vond het spannend! Na een paar maanden stak er een kaartje in de bus, met de Golden Gate Bridge op. De rotsen, het water … die kaart was zó prachtig. Op dat moment sprak ik met mezelf af dat ik ‘later’ ook naar Amerika zou gaan.

De Zuid-Amerikaanse liefde

Op mijn zeventiende schreef ik me in voor een uitwisselingsproject. Het liefst van al ging ik naar Zuid-Amerika, naar een land met bergen. Want één ding had ik geleerd: huisstofmijt overleeft niet op een hoogte van meer dan tweeduizendvijfhonderd meter. Een droom! Uiteindelijk koos ik voor Bolivia, en belandde ik op een plek die meer dan drieduizend meter boven de zeespiegel lag. Ik heb in heel mijn leven nooit beter geslapen als toen. (lacht)

Een kleine stoffige mijnstad was mijn nieuwe thuis voor een jaar. Natuurlijk moest ik naar de les, en ik kwam terecht in een Duitse school. Daar leerde ik Erich kennen. Niets bijzonders, want ook al zaten we in hetzelfde jaar, we kenden elkaar alleen maar bij naam. Het is pas jaren later, tijdens een vakantie bij een Boliviaans klasgenootje van toen dat in Spanje studeerde, dat we elkaar beter leerden kennen. Maar ik moet toegeven: op voorhand keek ik er stiekem al naar uit om hem terug te zien. Waarom weet ik niet, misschien was er toen al meer, zonder dat ik het zelf wist.

Ik weet nog goed hoe we op een dag met z’n tweeën zaten te ontbijten. De vriendin die we bezochten, was naar het werk dus besloten we om samen iets gezelligs te doen. En wat was het gezellig. Het praten ging zo makkelijk, zo relaxed. Ik kon maar niet begrijpen dat we elkaar nooit eerder hadden gesproken.

Een langeafstandsrelatie

Maar de vonk sloeg pas echt over toen we elkaar opnieuw zagen op een reünie, opnieuw enkele jaren later. En ja, het was Erich die de eerste stap zette en duidelijk maakte dat er méér was dan vriendschap. Het was niet simpel, maar we wilden elkaar absoluut beter leren kennen en dus stortten we ons in een langeafstandsrelatie.

We probeerden elkaar zo veel mogelijk te zien. Of Erich kwam een weekend naar Londen, waar ik toen woonde, of ik bezocht hem in Hamburg, waar hij woonde. En als we elkaar niet zagen, dan skypeten we uren aan een stuk en praatten we over duizend-en-één dingen. Al snel hadden we door dat we in dezelfde richting keken, én dezelfde dingen in het leven wilden. Juist dat maakte het makkelijker om de tijd apart te overbruggen, wetende dat het tussen ons helemaal goed zat.

Steun en liefde

Uiteindelijk kwam het moment dat Erich en ik voor een leven samen wilden gaan. Na vier jaar in Londen te wonen, had ik het gevoel dat ik een nieuwe stap in mijn leven wou zetten. En die stap was verhuizen naar Hamburg, naar mijn grote liefde.

Mijn ouders moesten even wennen aan het idee. In het begin wilden ze liever niet dat ik mijn job in Londen opgaf, maar uiteindelijk draaiden ze bij. Gelukkig. Mijn grootmoeder was in het begin ook wat sceptisch. Ik herinner me haar reactie nog goed toen ik haar vertelde over hem. In haar ogen was hij niet meer dan een Duitser. Eerst zei ze niets, en keek ze me zwijgend aan. En dan kwamen de woorden: ‘Ja, dat is allemaal al lang geleden.’ Ze draaide zich om en deed verder waarmee ze bezig was. Maar een keer ze Erich ontmoette, was ze even enthousiast als alle anderen.

En toen kwam het vertrek…

Heel even, kort voor het vertrek, heb ik getwijfeld of ik wel de juiste beslissing nam. Vooral omdat ik wist wat ik allemaal opgaf, en geen idee had wat me te wachten stond. Maar tegelijk besefte ik dat het niet anders was dan toen ik naar Londen verhuisde, of op uitwisseling ging naar Bolivia. Elke keer viel alles in z’n plooi, dat kon nu toch niet anders zijn?

In februari 2010 reed ik dan samen met Erich, en een paar valiezen en wat vuilniszakken vol spullen in de koffer, met de auto naar Hamburg. Natuurlijk keek ik heel erg uit naar ons leven samen, maar ik vroeg me ook af wanneer ik nog zou terugkomen, naar de plek die altijd mijn thuis was. Maar na negen jaar heb ik er een nieuwe thuis bij. Het leuke is dat zowel mijn man en ik niet in Hamburg, niet eens in Duitsland geboren zijn en dat er voor ons nog heel wat te ontdekken valt.

Dat is na al die jaren nog steeds niet veranderd. Een paar uur rijden en we bevinden ons in een heel andere wereld. Net alsof we op reis zijn, maar eigenlijk vlakbij huis zijn. Nu niet meer met z’n tweetjes, maar wel met z’n vijven, want intussen zijn we de trotse ouders van Noa, Emma en Marie. Het perfecte bewijs dat ik negen jaar geleden de beste beslissing van mijn leven heb gemaakt.”

HET VERRASSENDE HAMBURG

Het grootste cultuurverschil: “In Hamburg betekent ‘op tijd’ tien minuten vroeger aankomen dan afgesproken. Als we vrienden uitnodigen, dan herinnert Erich me eraan dat ze sowieso wat vroeger komen. Of ik hem. Dát, en de auto’s die aan meer dan tweehonderd kilometer per uur aan je voorbijrazen op de autostrade. (lacht)”

De aangenaamste verrassing: “Het is een grote, maar groene stad: parken, bomen, … Zelfs een meer in het midden van het centrum, waar het in de zomer krioelt van de zeilbootjes, roeiers en peddelaars. Heerlijk!”

Het grote voordeel: “De twee kleinsten gaan naar een ‘Waldkindergarten’, vrij vertaald: de woudschool. Een kleuterschool in het bos waar kindjes van drie tot zes jaar oud in dezelfde groep zitten en de hele dag buiten doorbrengen. Ongelooflijk! De meeste mama’s blijven trouwens na de geboorte van hun kind één tot drie jaar thuis… Wat ben ik blij dat mijn drie dochters in Duitsland geboren zijn. Elke keer bleef ik twee jaar thuis, en die tijd had ik voor geen geld van de wereld willen missen.”

Het grote nadeel: “Ergens opnieuw beginnen, betekent ook veel achterlaten, en dan vooral mensen met wie je een ‘geschiedenis’ hebt.”

De levenskwaliteit: “Wat ik geweldig vind aan Duitsland: de gezondheidszorg. Ga je naar de dokter, de tandarts of een of andere specialist, dan toon je gewoon je verzekeringskaart. Geld of administratieve rompslomp, dat kennen ze hier niet. Wat ik ook niet meer kan missen: de schooluren. De eerste bel gaat om acht uur ’s morgens, en om één uur ’s middags de laatste. Genoeg tijd dus om samen te spelen, huiswerk te maken, gezellig samen te eten.”

Het moeilijkste moment: “In het begin was het natuurlijk spannend, maar tegelijk ook moeilijk. Ik kon nog niet vlot Duits praten, ik moest een nieuwe job zoeken én een nieuwe vriendenkring opbouwen. In Londen ging alles vlot, maar in Hamburg moest ik wat meer geduld oefenen.”

Het grootste gemis: “Frietjes van de frituur, zonder twijfel. (lacht) En in Duitsland gaat het leven nog iets sneller, dus soms mis ik de relaxte sfeer van België wel. Maar dat compenseren we thuis dan weer.”

Spijt? “Nee, integendeel. Vorig jaar kreeg mijn man de kans om te gaan werken in België, maar na wat getwijfel, heeft hij dat aanbod afgeslagen. Heel wat dingen houden ons voorlopig in Hamburg, en zolang dat het geval is, zit een terugkeer er niet in.”

LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE BELGIË ACHTERLIETEN:

• Lezeres in het buitenland: “Wat Nick en ik hadden, dat was méér dan een simpele vakantieromance”
• Lezeres in het buitenland: “Ik haalde een kat in huis, dat deed het toch net iets meer als ‘thuis’ aanvoelen”
• Lezeres in het buitenland: “Er is maar één weg naar Los Cocoteros, en die was vroeger niet eens aangeduid”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!