Lezeres in het buitenland: “Ik haalde een kat in huis, dat deed het toch net iets meer als ‘thuis’ aanvoelen”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Saar is één van hen. Begin dit jaar verhuisde ze naar het paradijselijke Sint-Maarten, waar ze werkt als leerkracht Nederlands.

Reiskriebels

Saar (28): “Als kind heb ik heel veel van de wereld gezien: Oostenrijk, Noorwegen, Frankrijk, Tenerife, … Samen met mama en papa de mooiste plekjes op aarde ontdekken, dat was heerlijk. Vóór ik alleen op pad ging, heb ik met mijn moeder nog een paar onvergetelijke reizen gemaakt. Thailand, Cuba, China, Vietnam, Sri Lanka, Indonesië, Marokko, we zagen het allemaal. Eerlijk waar, ik had het geluk om al die prachtige landen samen met mijn moeder te ontdekken. Herinneringen om nooit meer te vergeten.

Op mijn negentiende had ik honger naar méér, en ik schreef me in voor een groepsreis naar India. Niet veel later vertrok ik op uitwisseling naar Ecuador. Twee reizen die de aanzet waren voor alles wat volgde. Het reizen werd meer dan gewoon een passie: het werd mijn leven. Meer en meer trok ik er alleen op uit. Drie jaar geleden vloog ik naar Sint-Petersburg, om van daaruit de Trans-Mongolische route te volgen richting China. En vorige zomer trok ik twee maanden lang met m’n backpack door Indonesië: opnieuw een onvergetelijk avontuur.

Een droom die werkelijkheid werd

Al die jaren heb ik altijd gezegd: ‘ooit ga ik als leerkracht aan de slag, hier ver vandaan’. Járen heb ik het volgehouden, tot na mijn laatste soloreis naar Indonesië. Pas toen wist ik zeker: ‘ik ben er klaar voor’. Stiekem ben ik beginnen solliciteren, maar ik besefte dat de kans bestond dat het allemaal bij een droom bleef. Leerkrachten in het buitenland zijn vaak vrijwilligers, maar ik had écht wel een inkomen nodig om te overleven.

Maar plots ging het allemaal héél snel. In oktober vorig jaar begon mijn zoektocht naar een job, en niet veel later kreeg ik het nieuws dat ik kon beginnen in een school in Sint-Maarten. Een kans die ik met beide handen heb gegrepen.

Klaar voor een nieuw avontuur

Wat was het spannend! Gelukkig had ik meer dan drie jaar in een Brusselse school gewerkt, en had ik een vaste benoeming op zak. Mijn job opgeven was dus niet moeilijk, want ik wíst dat als ik zou terugkeren, ik opnieuw in die school aan de slag kon. En toeval of niet, maar net op het moment dat ik ging vertrekken, liep mijn huurcontract van mijn appartementje in Gent af.

Verder had ik het geluk dat de school waar ik ging werken, alles voor me regelde. Ze zorgden ervoor dat ik wat spullen kon laten overbrengen met een containerschip. Dus zelf had ik bitter weinig te doen: het enige wat moest gebeuren, was me uitschrijven bij tal van instanties: de gemeente, de telefoonmaatschappij, de verzekeringen, … Ik was dus helemaal klaar om aan een nieuw avontuur te beginnen.

‘Kleine’ afscheidsborrel

Dat ik mijn leven in België opgaf om elders opnieuw te beginnen, dat verbaasde niemand. De jaren voordien was ik al meerdere keren ‘vertrokken’, al was het nooit langer dan drie maanden. En toch maakte dat het afscheid minder emotioneel.

Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik niet op gepaste manier afscheid wilde nemen van mijn familie, en mijn vrienden. Een kleine afscheidsborrel was het plan, maar dat is uitgedraaid in iets groters. Maar ik moet eerlijk toegeven: het was overweldigend om al die mensen nog een laatste keer te zien. Dat deed me zo’n deugd. Vooral om te weten dat, als je voor zo’n grote verandering in je leven staat, je thuis een geweldig vangnet hebt waarop je altijd kunt terugvallen.

En toen kwam het vertrek…

Zondag 20 januari 2019 stapte ik op het vliegtuig in Schiphol, met bitter weinig bagage. Mijn backpack en handbagage, dat was het. De rest van mijn persoonlijke spullen werd met een containerschip de oceaan overgebracht. Dat waren dan vooral de praktische spullen: mijn bed, een tafel, een paar stoelen, een kastje, … Wat ben ik dankbaar dat ik in mijn eigen kamer slaap aan de andere kant van de wereld! (lacht) En natuurlijk mochten foto’s, wat versieringen en mijn gitaar niet ontbreken.

Het moment dat ik op het vliegtuig stapte, voelde ik zo’n ontlading, omdat het écht aan het gebeuren was. Omdat ik na al die jaren ging doen wat ik écht graag wou doen. Omdat ik mezelf niet meer kwalijk kon nemen dat ik het nooit geprobeerd had. Maar vooral omdat ik – of het hele gebeuren nu een gigantisch succes of een complete flop ging worden – het toch maar gedaan had. Mijn avontuur was nog niet eens begonnen, en ik vond het al helemaal geweldig.

Emotionele rollercoaster

Begrijp me niet verkeerd: ik was enthousiast dat ik aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven begon, maar de eerste maanden waren absoluut een opeenvolging van schommelende emoties. Ik leerde heel veel nieuwe mensen kennen, waarvan ik goed genoeg besefte dat die mensen zowel collega’s, vrienden én familie gingen zijn. In België koos ik mijn vrienden, op Sint-Maarten niet. Het eiland is zó klein dat ik maar beter iedereen te vriend kon houden. Maar na zeven maanden kan ik zeggen dat ik een mooie vriendenkring heb opgebouwd. Stuk voor stuk mensen om wie ik geef!

Het enige wat stroef verliep, was de zoektocht naar een woning. Na orkaan Irma vlogen de huurprijzen de hoogte in, waardoor ik gewoon heel wat huizen en appartementen niet kón betalen, zeker met het loon dat ik als leerkracht krijg … In al die tijd ben ik een aantal keer verhuisd, maar na vier maanden vond ik dan eindelijk een eigen stekje waar ik nu nog altijd woon. Ik heb zelfs een kat in huis gehaald, dat doet het toch net iets meer als ‘thuis’ aanvoelen. (lacht)”

HET VEERKRACHTIGE EILAND

Het grootste cultuurverschil: “Sowieso de mentaliteit. In Sint-Maarten denkt iedereen: komt het vandaag niet, dan morgen wel. Op tijd zijn, deadlines halen, … daar ligt niemand wakker van.”

De aangenaamste verrassing: “De stranden zijn net als in de reisbrochures. (lacht) Gewoonweg prachtig! En de locals zijn héél vriendelijk. Of je nu in de winkel, op straat of op het werk iemand tegenkomt, je zal altijd met een lach begroet worden. Zalig!”

Het grote voordeel: “Het is een ongelooflijke ervaring die niemand me nog afneemt.”

Het grote nadeel: “Ondanks dat ik elke dag mag vertoeven onder de palmbomen en het zonnetje, is het financieel niet altijd makkelijk. Het vliegtuig nemen, een appartementje huren, … Ik moest zelfs een auto kopen, want zonder geraak je hier niet ver. Een grote kost die ik eigenlijk niet wou maken …”

De levenskwaliteit: “Heel basic. Ik woon in een appartementje waar maar één kamertje is, zonder wifi. Het eiland is ook best duur… Maar het leven gaat hier wel een stuk trager, dat is dan weer de andere kant van de medaille.”

Het moeilijkste moment: “Soms voel ik me weleens eenzaam. Na een aantal maanden heb ik wel al vrienden gemaakt, maar het is toch anders. Het duurt even voor je échte vriendschappen opbouwt, en je sociale leven weer op gang komt.”

Het grootste gemis: “Misschien niet meteen wat je zou verwachten, maar een boekenwinkel! En natuurlijk een concertje, een theatershow, een festival, … Allemaal dingen die je op het eiland praktisch niet vindt.”

Spijt? “Absoluut niet, maar de kans is groot dat ik ooit weer terugkeer. Al zal dat niet voor lang zijn … Tot ik een nieuwe uitdaging gevonden heb. (lacht)”

Wil je meer weten? Op Instagram kom je nog meer te weten over de avonturen van Saar.

LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE BELGIË ACHTERLIETEN:

• Lezeres in het buitenland: “Er is maar één weg naar Los Cocoteros, en die was vroeger niet eens aangeduid”
• Lezeres in het buitenland: “Neranjan droeg me de berg af, en ik viel als een blok voor mijn stoere redder”
• Lezeres in het buitenland: “Pas als mijn man me definitief achterna reist, zal mijn geluk compleet zijn”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!