Lezeres in het buitenland: “Voor het eerst Kerstmis en Nieuwjaar vieren in Frankrijk, dat heeft zo z’n charmes”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Dorien verhuisde in de zomer van 2017 met haar man Pieter, zoon Ilya en dochter Nina naar het pittoreske dorpje Callian in het zuiden van Frankrijk.
Een stiekeme droom
Dorien (44): “Als kind zei ik steevast: als ik later groot ben, dan ga ik andere oorden verkennen. Maar naar waar ik precies zou gaan, dat wist ik helemaal niet. Wel ging ik bewust voor verpleegkundige studeren, om nadien met Artsen Zonder Grenzen de wereld te zien. Jammer genoeg was het te hoog gegrepen en moest ik noodgedwongen mijn grootse plannen laten varen…
Gelukkig werkt mijn man Pieter in de maritieme wereld. En het water, dat is niet alleen in België te vinden natuurlijk. (lacht) Jaren geleden kreeg hij de vraag of hij naar Amerika wilde gaan. Maar dat sloeg hij af. We hadden nog maar net een bouwgrond gekocht en met twee piepjonge kinderen in huis, was het gewoon niet het juiste moment. En eerlijk gezegd was Amerika niet meteen de plek waar ik mezelf zag wonen.
Een tweede kans
In 2015 kwam er een nieuw voorstel. Of hij de Europese markt, en dan vooral in Frankrijk en Nederland, wilde arrangeren. Van de containerschepen naar de luxejachten! Wie droomt daar nu niet van? Pieter ging maar wat graag in op het voorstel, met het idee dat hij veel vanuit eigen land kon regelen. Maar dat bleek al snel ijdele hoop te zijn.
Pieter is altijd veel van huis geweest, maar dat jaar zat hij praktisch elke week in Frankrijk. Geen idee hoe ik het allemaal klaarspeelde. Ja, ik had wel meer structuur dan voordien, omdat ik wist dat hij maandagochtend vertrok en pas vrijdagavond weer thuis was. Dat gaf mij de vrijheid alles zorgvuldig te plannen, vooral voor de kinderen. En uiteraard kon ik altijd terugvallen op de hulp van mijn fantastische familie en geweldige vrienden. Maar ik bleef ook ontelbaar veel nachten wakker om te poetsen, te strijken, te koken, … Ik was cru gezegd een alleenstaande, werkende mama met twee kinderen en een echtgenoot. Zo kon het gewoon niet verder.
Drie maanden proef
De weekenden en de schoolvakanties werden te kort om het gemis op te vangen, dus wilden we het met z’n vieren in Frankrijk proberen. In juli 2017 zijn we twee weken gaan proeven van het Franse leven, om eind augustus met ons heel hebben en houden naar Frankrijk te gaan. Oorspronkelijk wilden we ‘maar’ drie maanden blijven, maar zoals je ziet, is dat net iets anders uitgedraaid. (lacht)
Ilya en Nina, onze twee kinderen, zagen het eerst als één lange vakantie. Maar na een tijdje hadden ze wel door dat we niet het plan hadden om nog terug te keren. Dat was een moeilijke tijd, maar nu zijn ze opgelucht dat we toen niet hebben opgegeven. En de familie? Die stonden allemaal achter ons. Ook al was het misschien halsoverkop, zonder een groot afscheidsfeest, ze bewonderden ons dat we de stap dúrfden zetten.
Niet langer alleen
Het eerste jaar woonden we met z’n vieren op een piepklein appartement in Les Adrets-de-l’Estérel. Zonder zitruimte, zonder tv. Slechts twee slaapkamers, een badkamer en een keuken en eetruimte in één. Maar misschien hadden we dat juist nodig. De avonden werden gevuld met een gezelschapsspel of een puzzel. En omdat niemand kon ‘vluchten’ als het wat moeilijker ging, moest er wel gepraat worden. Uren hebben we aan de tafel gezeten om ons hart te luchten. Dat heeft ons alleen maar dichter bij elkaar gebracht.
De grootste aanpassing was misschien wel dat Pieter plots veel meer thuis was. Hoewel… De eerste twee maanden ben ik zwaar ziek geweest. Een dubbele longontsteking die maar bleef aanslepen. Wat was het een verademing om er niet meer alleen voor te staan! Daar kon ik makkelijk aan wennen. (lacht)
Parfum van Dior
In augustus 2018 zijn we als een hecht gezin uit het appartement gestapt, klaar om onze intrek te nemen in onze eigen stek in Callian. En na meer dan twee jaar kan ik met volle overtuiging zeggen dat we in het zuiden van Frankrijk een nieuwe thuis hebben gevonden. Of we ooit terugkeren? Zo nu en dan gooien we het idee op tafel, omdat het belangrijk is dat we ons alle vier goed voelen. Dat is tot nu toe gelukkig nog altijd het geval.
Intussen ga ik opnieuw naar school. Het is te zeggen, ik volg les op afstand. (lacht) Dat combineer ik met een job in een Frans bedrijf dat inventarissen opmaakt. Gelukkig heb ik flexibele uren, waardoor ik in het seizoen van de druiventeelt en de rozenpluk ook het veld op kan. De rozenblaadjes die ik pluk, daar maakt Dior parfum van.
In de greep van corona
Het enige wat me momenteel zwaar valt, is het gemis van vrienden en familie. Sinds de uitbraak van het coronavirus hebben we niemand meer gezien. En daar zal de komende weken weinig verandering in komen… Voorlopig mogen we maar drie uur op één dag weg zijn van huis, en dat binnen een straal van twintig kilometer. We geraken zelfs niet tot in een kledingwinkel!
2020 zal het eerste jaar zijn dat we de feestdagen spenderen in Frankrijk. Normaal keren we voor kerst en Nieuwjaar altijd enkele dagen terug, om tijd door te brengen met onze geliefden. Maar daar stak het coronavirus natuurlijk een stokje voor. Het gemis naar vrienden en familie is dubbel zo groot, maar we maken er het beste van. De Fransen zijn meesters in het decoreren, dus genieten we met ons vieren van een prachtig Frans lichtspektakel. En dat heeft zeker ook z’n charmes.”
La douce France
Het grootste cultuurverschil: “Het je-m’en-foutisme van de Fransen. En dan vooral als het om gemaakte afspraken gaat. (lacht) Wat me nog opvalt is dat ze minder sociaal zijn dan ze laten uitschijnen. Iedereen leeft achter hun goed afgesloten poorten…”
De aangenaamste verrassing: “Dat de kinderen zo goed zijn opgevangen op school, en dat het onderwijs wel beter georganiseerd is. Ilya en Nina hadden een kleine lesachterstand op hun klasgenootjes, die al meer leerstof hadden gezien, maar gelukkig hebben ze dat intussen ingehaald.”
Het grote voordeel: “De organiserende mama van vroeger, die bestaat niet meer. Omdat we véél meer tijd hebben voor elkaar, kan ik nu gewoon mama zijn. Heerlijk!”
Het grote nadeel: “Het gemis van familie en vrienden. Ons sociaal leven staat op een laag pitje, wat in tijden van corona dubbel zo zwaar weegt.”
De gekste kersttraditie: “Gewoon al Kerstmis vieren in Monaco, als het twintig graden is en je perfect in T-shirt kunt rondlopen. Een vreemd gevoel!”
De grootste blunder: “De kinderen op zeilkamp sturen, en dat terwijl ze geen enkel woordje Frans spraken. Gelukkig zijn ze veilig terug aan wal geraakt, maar als zelfs de kinderen het een dom idee vonden, dan weet je genoeg.” (lacht)
De levenskwaliteit: “Zon en frisse lucht, wat wilt een mens nog meer? Omdat we tussen de bergen en de zee wonen, heeft iedereen het naar z’n zin. De ene dag gaan we wandelen, om de volgende dag naar het strand te gaan. De ideale plek voor ons gezin.”
Het grootste gemis: “Ilya mist de échte icetea, Nina de mellowcakes van Milka en eclairs met vanillepudding en Pieter een lekkere kriek van Boon. En ik? Mij kun je altijd plezieren met letterkoekjes en chips, en vooral de pickles van Lays.” (lacht)
Spijt? “Als we de stap niet hadden gezet, dan hadden we hoogstwaarschijnlijk spijt gehad. Of we ooit terugkeren? Wie weet. Maar zolang we ons alle vier goed voelen in Frankrijk, zie je ons niet snel vertrekken.”
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- “Een zomerse kerst went maar niet. Maar vieren in België, dat is weer net té koud” (lacht)
- “Gelukkig zijn mijn ouders mee verhuisd. Onze kleine familiebubbel is dus compleet voor kerst”
- “Spanje is niet het einde van de wereld, maar nu voelt het wel zo”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!