Lezeres in het buitenland: “Gelukkig zijn mijn ouders mee verhuisd. Onze kleine familiebubbel is dus compleet voor kerst”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Tinne woonde eerst vijf jaar lang met haar gezin in Amerika, om dan in 2013 haar grote droom waar te maken: een bed & breakfast in het zuiden van Frankrijk.
De grote test
Tinne (49): “Stiekem droomden mijn man Olivier en ik al langer van een leven onder de Franse zon. Het was de vakantieplek bij uitstek: het lag niet aan de andere kant van de wereld, het Frans hadden we beiden onder de knie en de prachtige zomers en winters wisten ons elke keer opnieuw te bekoren. Na een maand lang van bed & breakfast naar bed & breakfast reizen tijdens onze huwelijksreis, wisten we zeker dat het zuiden van Frankrijk ooit onze eindbestemming zou worden.
Een dikke twaalf jaar geleden kreeg Olivier de kans om vijf jaar lang naar de Verenigde Staten te gaan. Het was de uitgelezen kans om te testen of ons gezin wel gemaakt was voor een leven elders, want hoe je het draait of keert: het is een serieuze uitdaging. Vooral als je kleine kinderen in huis hebt. Gaan ze wel nieuwe vriendjes maken? Gaan ze de familie en vrienden niet te hard missen? Na vijf jaar waren al onze zorgen weggenomen en waren we hélemaal klaar om aan ons avontuur in Frankrijk te beginnen.
Liefde op het eerste gezicht
Olivier heeft honderden uren online gezicht naar het perfecte huis. In januari 2013 botsten we per toeval op Les Mirandes in Montmoreau, en het was liefde op het eerste gezicht. Enkele weken later is Olivier naar België gevlogen, om samen met mijn ouders het pand te gaan bezichtigen. Omdat er nog een andere koper in het spel was, is het allemaal héél snel gegaan. Wat was het schrikken toen ik op zaterdagavond een telefoontje van Olivier kreeg dat we de nieuwe eigenaars zouden worden. (lacht) Per slot van rekening had ik het huis alleen maar op foto gezien…
Oliviers contract liep op 16 augustus af, wat ons zes maanden de tijd gaf voor de verhuizing. Ons huis en dat van mijn ouders moesten verkocht worden, want mama en papa wilden samen met ons de grote sprong in het diepe wagen. Het was niet evident om de hele papierberg weg te werken, al helemaal niet omdat we duizenden kilometers verder woonden. Maar moeilijk gaat ook!
Een boerengat
Niemand had verwacht dat we rechtstreeks van de Verenigde Staten naar Frankrijk zouden trekken. Het nieuws sloeg dan ook in als een bom, maar de reacties waren alleen maar positief. Het was een droom die Olivier en ik al langer koesterden, iedereen wist dat het er ooit eens van ging komen. Het was misschien sneller dan verwacht, maar voor ons was er geen beter moment.
En de kinderen? Onze zoon Celle was net tien, en helemaal in paniek. (lacht) Hij dacht dat hij in een boerengat terecht ging komen, waar niets te beleven zou zijn. Dochter Sieke was nog maar zeven, en vond het allemaal prima. De snelcursus Frans, daar heeft ze nog steeds leuke herinneringen aan.
Dubbel afscheid
Midden augustus was het eindelijk zover. Eerst namen we afscheid van onze Amerikaanse vrienden. Dat was zwaarder dan verwacht, omdat we wisten dat het voorgoed was en we sommige mensen misschien nooit meer zouden zien. Ik kan je verzekeren: op vijf jaar tijd bouw je toch een sterke vriendschap op, en dan is het des te pijnlijker om iedereen los te laten…
Na een vlucht van acht uur en een serieuze jetlag als gevolg, werden we warm verwelkomd in België door vrienden en familie. Om drie dagen later al terug afscheid te moeten nemen. Het was een emotionele week, er zijn veel traantjes gevloeid, maar uiteraard stonden we ook te popelen om eindelijk ons ultieme avontuur aan te gaan.
Een authentieke manoir
De eerste dagen voelden werkelijk als vakantie. Elk hoekje in huis ontdekken, kennismaken met de buren, op verkenning in de streek. Maar als het gloednieuwe er af is, dringt de realiteit helemaal tot je door. Hier sta ik dan, er is geen weg meer terug, dacht ik bij mezelf. Dat is spannend en angstaanjagend tegelijk. Je mag dan nog zo goed voorbereid zijn, uiteindelijk weet je nooit wat je nog te wachten staat.
Maar na zeven jaar kennen we intussen het klappen van de zweep en voelen we ons hier hélemaal thuis. In onze authentieke manoir Les Mirandes hebben we vier karaktervolle kamers en drie gites met uitzicht over de vallei en het pittoreske dorpje Montmoreau-Saint-Cybard. Niet alleen onze gasten genieten, wij zelf misschien nog meer. Van de ruwe Dordogne tot de schilderachtige vissersdorpjes aan de kust en het prachtige glooiende landschap van de Charente, met z’n eindeloze wijngaarden en Romaanse kerken en kastelen. Alsof we al zeven jaar op vakantie zijn.
In de greep van corona
Naast de bed & breakfast heb ik mijn eigen keramiekatelier en maak ik unieke stukken die wereldwijd tentoongesteld worden. Elk jaar organiseer ik vier keer een workshop papierporselein, waarbij de gasten zich kunnen onderdompelen in de magische wereld van kunst. En Olivier? Die helpt als makelaar in de wintermaanden ‘lotgenoten’ die net als ons op zoek zijn naar een plek onder de zon.
Jammer dat alles nu een beetje stilgevallen is, want ook Frankrijk bleef niet gespaard van het coronavirus. Momenteel ziet de toekomst er somber uit, maar we laten het hoofd zeker niet hangen. Mijn man, mijn kinderen, mijn ouders en ik zijn gelukkig nog gezond, en hoe cliché het ook klinkt, dat is waar het allemaal om draait.
Een bijzondere kerst
Met de feestdagen in zicht is het natuurlijk jammer dat we door de hele coronacrisis geen bezoekje aan de familie van Olivier kunnen brengen. Niet dat we élk jaar naar België gaan om te vieren, want zo’n tripje staat meestal gelijk met een overvloed aan feestjes, extra kilo’s en oververmoeidheid. (lacht) Zo nu en dan slaan we al eens een jaartje over. Gelukkig zijn mijn ouders mee verkast naar Frankrijk, waardoor we de feestdagen in onze kleine familiebubbel kunnen doorbrengen.
De buurman zorgt alvast voor wat kerstsfeer. Zijn huis is misschien wel het meest gedecoreerde van héél West-Europa, inclusief een verlichte Eifeltoren van zes meter hoog. (lacht) Enkele jaren geleden verraste hij ons met een prachtig lichtspel: op onze gemeenschappelijke omheining verscheen bij valavond de prachtige boodschap Prettige feestdagen (effectief in het Nederlands). Zo voelt België nooit veraf!”
La douce France
Het grootste cultuurverschil: “Savoir vivre! De Fransen genieten met volle teugen van het leven, zelfs van de kleinste dingen.”
Het grote voordeel: “De rijkdom, en dat bedoel ik zeker niet letterlijk. In onze bed & breakfast ontvangen we elk jaar mensen van over de hele wereld. Het verruimt je horizon, en dat kan alleen maar positief zijn.”
Het grote nadeel: “Even binnenspringen bij familie en vrienden die je door en door kent, dat kan niet. We missen ook veel: huwelijken, verjaardagsfeestjes, jubileums, …”
De grootste blunder: “Een avondje naar de sauna, heerlijk! Olivier en ik waren op zoek naar een fijne wellness in de buurt, en kwamen de hele tijd op vreemde dingen uit. Ook bij de buren en kennissen hadden we al meermaals gepolst of zij een gezellige sauna wisten zijn. Maar als je weet dat de Fransen het eigenlijk een spa noemen, en een sauna een ontmoetingsplaats voor libertijnen is waar ze vrije seksuele contacten kunnen hebben, dan staat het schaamrood je wel op de wangen.” (lacht)
De mooiste kersttraditie: “Elk jaar staat een repas des ainés op de agenda: een feestmaaltijd voor alle zeventigplussers van het dorp. Dat kan nu jammer genoeg niet, maar de ouderen worden zeker niet vergeten. Zij krijgen allemaal een kerstpakketje vol lokale lekkernijen. Een mooi kerstcadeautje, toch?”
Het moeilijkste moment: “De allereerste winter in Frankrijk. Er leek maar geen einde te komen aan een veel te lange to-dolijst…”
De mooiste herinnering: “Zo moeilijk om er maar eentje uit te pikken. Zo waren we nog geen maand open, en werd het héle domein gereserveerd door een voor ons onbekende naam. Wat bleek? Het was een bende gekke Belgen die we in Amerika hadden leren kennen, en ons wilden verrassen. Zalig, toch?”
De aangenaamste verrassing: “We zijn hier met open armen ontvangen, en voelen ons zeker niet les petits Belges.” (lacht)
De levenskwaliteit: “We wonen in een prachtig huis, in een fantastische streek waar files, drukte, criminaliteit en ongezonde lucht ons totaal vreemd zijn. Tel daar nog eens het mooie weer en het feit dat we als gezin alleen maar naar elkaar toegegroeid zijn bovenop, dan kan het toch niet beter zijn?”
Het grootste gemis: “Een café op elke hoek van de straat, waar je met vrienden kunt genieten van een goeie trappist en een fijne babbel.”
Spijt? “Absoluut niet! Al denk ik dat de kinderen op een dag nog meer van de wereld willen zien. Wie weet volgen we een van hen ooit in zijn of haar avontuur. Zeg nooit nooit.”
Wil je meer lezen? Op www.lesmirandes.com en www.tinnedebruijne.com kom je nog meer te weten over haar Franse avonturen.
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- “Spanje is niet het einde van de wereld, maar nu voelt het wel zo”
- “Ik voel me nergens meer thuis dan aan de zee”
- “Na veertien jaar van elkaar gescheiden te zijn, hadden we nood aan een leven samen”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!