Mijn verhaal: de verloofde van Myrthe verliet haar, kort voor hun bruiloft

Myrthe (29): “Hij trakteerde me op een weekendje uitwaaien aan de Normandische kust. Zomaar, zei hij, omdat hij daar zin in had. En ik vond het een fantastisch idee. Sinds enkele weken wist ik dat mijn mama kanker had. Ik was er kapot van. Een weekendje weg zou me goed doen. Drie dagen met Ben, de liefde van mijn leven, ver weg van alle rompslomp. Heerlijk. En het werd een weekend om nooit te vergeten. Ik had helemaal niets door totdat hij me op de laatste avond een prachtige doos vol chocoladeletters gaf. ‘Begin maar te puzzelen’, lachte hij. Even later las ik: ‘Wil je met me trouwen?’ Ik was totaal van de kaart, sprong recht en riep: ‘Ja, graag!’ De andere gasten in het restaurant begonnen spontaan te applaudisseren. Ik wist met mijn geluk geen blijf. Hij had het me gevraagd. Eindelijk.

We besloten de tijd te nemen om ons huwelijk tot in de puntjes voor te bereiden. Bovendien hadden we dan ook de ruimte om nog wat te sparen. Het moest de mooiste dag van ons leven worden, een dag om nooit meer te vergeten.
En toch werd ons grote geluk al snel overschaduwd door ongeloof en verdriet. Twee maanden na zijn huwelijksaanzoek kreeg mijn mama van de arts te horen dat ze terminaal was. Mama ging zienderogen achteruit, in een mum van tijd werd ze zo kwetsbaar en fragiel. Drie maanden later overleed ze. Plots moest ik verder zonder haar, mijn grootste steun en toeverlaat. Keihard was dat, ik miste haar verschrikkelijk. Ik huilde vaak, voor niets had ik nog energie. En Ben? Hij was er wel, maar zodra mijn emoties te heftig werden, ging hij op de vlucht. Ben kon mijn grote verdriet niet aan, net nu ik hem meer dan ooit nodig had. Pas achteraf besefte ik dat de afstand tussen Ben en mij toen is begonnen. We kregen ook steeds vaker ruzie. Ik was teleurgesteld in hem. Was dit de man met wie ik op trouwen stond?

“Ik had mijn trouwjurk al uitgekozen. De feestzaal was geregeld, de ringen waren besteld… Maar het grote geluk glipte door mijn vingers”

En toen ontdekte ik op een dag de sms die mijn leven in één klap op zijn kop zette. ‘Hoe lang nog, Ben?’, las ik. ‘Nog even geduld, alles komt goed. Ooit zijn we voorgoed samen’, antwoordde hij. Het ging om zijn collega op het werk. Op enkele seconden tijd stortte mijn wereld in. Toen hij thuiskwam, confronteerde ik hem er meteen mee. Ik was ervan overtuigd dat we met een goed gesprek de boel nog zouden kunnen redden. Het was vast maar een bevlieging, dacht ik. Zijn liefde voor haar kon nooit zo groot zijn als wat hij voor mij voelde. Maar Ben reageerde koel. Bijna gevoelloos. Hij bekende meteen dat hij verliefd was op haar en verdween. Die nacht kwam hij niet meer thuis. De volgende dag vertelde hij me dat ook zij haar relatie had beëindigd om hun liefde een kans te geven. ‘Ook’. Dat ene woordje volstond om te beseffen dat het over was tussen ons. ‘Je hebt me in haar armen geduwd’, zei hij. Hij gaf míj de schuld van onze breuk. Een week later trok hij bij haar in.

Vier maanden voor ons geplande huwelijk gingen Ben en ik uit elkaar. Intussen waren alle voorbereidingen al getroffen. Ik had mijn trouwjurk uitgekozen. De feestzaal was geregeld, de gastenlijst lag klaar, zelfs de trouwringen waren al besteld. En plots verliet hij mij. Alsof mijn grote geluk van de ene dag op de andere door mijn vingers glipte. Dag liefde van mijn leven, dag sprookjeshuwelijk. Ik moest niet alleen verder zonder mijn mama, ook Ben verdween uit mijn leven. Ik was zo teleurgesteld in de liefde. Hoe had ik me zo laten misleiden? Hoe kon ik zo goedgelovig zijn?

Weet je wat ik het allermoeilijkste moment vond? Toen ik mijn vader moest vertellen dat ons huwelijk niet doorging. Na de dood van mijn mama leefde hij daar zo naartoe. Hij had mijn jurk betaald. Hij had de zaal geregeld. Ons feest werd zijn grote project. Zo had hij weer een doel, kon hij even afstand nemen van het grote gemis. Ik vergeet zijn gezicht nooit meer toen ik hem vertelde dat Ben en ik uit elkaar waren. Hij kon het niet geloven. Pas toen de waarheid echt tot hem doordrong, begon hij te huilen. Ook hij brak. En dat deed me zoveel pijn. Maar ik had geen keuze, Ben ging verder met zijn leven en ik moest langzaamaan weer overeind zien te krabbelen.

We zijn nu een jaar verder. Gelukkig ben ik iets rustiger geworden. Ik leerde weer genieten van mijn vriendinnen. Ik heb zelf een huisje gekocht. Ik vind stilaan weer mijn draai in het leven. Maar één ding staat vast: ook al ontmoet ik mijn prins op het witte paard, toch plan ik nooit meer een huwelijksfeest. Dat boterbriefje en die ring aan mijn vinger hoeven voor mij niet meer. Omdat ik dankzij Ben ook heb leren beseffen dat liefde veel meer is dan dat. Bovendien wil ik het risico niet lopen om dit nog eens mee te maken, dat zou ik echt niet aan kunnen. Wat de mooiste dag in mijn leven had moeten worden, werd één grote nachtmerrie.”

Lees meer:

• Mijn verhaal: Ingrid werd zonder een woord uitleg onteigend

• Mijn verhaal: Irène leerde pas op haar 62ste lezen en schrijven

• Mijn verhaal: Sabine ging fulltime voor haar zieke moeder zorgen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!