SOS relatie: “De voorspelbaarheid in onze relatie is groot. Vaak besluipt me een gevoel van ‘is dit het nu?'”

Tilly (37) en Marcus (35) zijn tien jaar getrouwd en hebben twee dochters van 7 en 5. Tilly vindt dat hun relatie indut. Ze mist passie en vuur in hun relatie.

Wat zegt Tilly?

“Ik ben nog jong, zit vol leven, maar bij Marcus voel ik me bijna bejaard, alsof we alles achter ons hebben liggen”

“Ik heb Marcus leren kennen op een feestje van het werk. Ik wist wie hij was en wat hij deed, vond hem een aantrekkelijke man en voelde ook zijn betrouwbaarheid en standvastigheid. Dat sprak me enorm aan. We raakten aan de praat en dat voelde meteen vertrouwd aan. Ik had net een turbulente relatie achter de rug. Ik was heel verliefd op die man, maar achteraf bleek dat hij nog niet gescheiden was en hij er meer dan één extra vriendin op nahield. Ook daarvoor was ik al vaak gevallen op aantrekkelijke mannen, maar totaal onbetrouwbaar. Ik zag dat een tijdje als een spel, maar zo rond mijn 25ste begon ik toch heel hard te verlangen naar een gezin, kinderen…

Ik heb altijd kinderen gewild voor mijn dertigste. Mijn doemscenario was: ouder zijn dan dertig, kinderen willen, maar geen partner hebben. Toen ik merkte dat Marcus interesse had in mij, heb ik heel bewust voor hem gekozen. Ik wilde een stabiele relatie, een goede vader voor de kinderen, iemand op wie ik kon vertrouwen. Ik wilde ook mijn kinderen besparen wat ik zelf in mijn jeugd meemaakte. Mijn vader heeft mijn moeder ettelijke keren bedrogen, had wel altijd ergens een vriendin en betrok me daarin ook, wat ik helemaal niet fijn vond. Het leidde ook tot heel wat conflicten, toestanden met zijn vriendinnen… Ik had mezelf daarom altijd voorgenomen; als ik zelf aan kinderen zou beginnen, moest het met iemand betrouwbaar zijn.

Een jaar na dat feestje zijn we getrouwd. We kregen twee dochters, die ondertussen al 5 en 7 zijn. En nu die kinderzorg wat minder wordt, besluipt me alsmaar meer een gevoel van ‘is dit het nu?’. Marcus is een bijzonder lieve man, helemaal zoals ik het had ingeschat, maar de voorspelbaarheid in onze relatie is ook heel groot. Ik ben iemand die graag buiten komt, met mensen dingen onderneemt. Ik ben ook uitgesproken sportief, probeer elk jaar een nieuwe uitdaging aan te gaan. Vorig jaar ben ik de Mont Ventoux opgereden, dit jaar ga ik voor een marathon.

Marcus vindt dat allemaal oké, maar doet zelf heel weinig. Hij wil het liefst ’s avonds wat televisie kijken, iets eten of drinken, een dekentje… dat is zijn beeld van een geslaagde avond. Ik ben nog jong, zit vol leven, maar bij hem voel ik me bijna bejaard, alsof we alles achter ons hebben liggen. Ik ben daardoor de laatste maanden alsmaar vaker dingen alleen gaan doen en merk ook dat ik sneller geïrriteerd ben door hem, zijn trage manier van zijn. Hij is op heel veel vlakken alles wat ik mag verlangen, maar ik vind ons leven zo saai en verlies ook langzaamaan interesse in hem, zelfs mijn respect. Een tijdje geleden kwam ik in de loopclub een man tegen tot wie ik me wel aangetrokken voelde. Er is niks gebeurd, dat zou ik nooit doen, maar ik leerde door hem wel wat ik zo hard mis in mijn huwelijk. Een beetje passie en vuur, samen dingen doen. Ik wil daaraan werken en ben blij dat Marcus inziet dat dit voor mij belangrijk is. Ik wil niet al slapend naast elkaar verder leven.”

Wat zegt Marcus?

“Is een avondje tv kijken echt onoverkomelijk? Waarom moet het altijd zo spannend, groots en boeiend zijn?”

“Toen ik Tilly leerde kennen, had ik nog niet zoveel relatie-ervaring. Seksueel was zij voor mij trouwens de eerste. Tilly is een vrouw die meteen opvalt. Ze is mooi, straalt en heeft heel veel energie. Ze is ook levendig en grappig gezelschap. Toen ik haar zag, dacht ik echt: ‘Wauw’, maar ook, ‘dat ligt ver buiten mijn mogelijkheden.’ Dat ze me opmerkte, het fijn vond om met mij te praten, vond ik al heel wat. Misschien lukte het omdat ik er toch van uitging dat de interesse enkel vriendschappelijk kon zijn. Ik was ongelofelijk blij dat zij in mij de man van haar leven zag.

Tilly zette in alles de eerste stappen: afspreken, de eerste aanraking en kus, de eerste keer… Ze vroeg me zelfs ten huwelijk. Het werd voor mij de mooiste dag van mijn leven. In Tilly trok me naast haar uiterlijk, toch ook vooral die eigengereidheid, die zelfverzekerdheid heel erg aan. Ze weet wat ze wil en gaat ervoor terwijl ze mij daardoor mee trekt. Ik heb dat wel een beetje nodig, iemand die me stimuleert en inspireert. Ik doe er alles aan om zo goed mogelijk voor mijn gezin te zorgen, onze kinderen, maar ook voor Tilly. Ik geef haar alle vrijheid om zich te ontplooien, ik begrijp dat ze de dingen nodig heeft die ze doet, en ik wil haar niet in een kooi vastzetten. Ik ben zelf veel rustiger en vind het prima als zij een avond op stap gaat en ik voor de kinderen moet zorgen. Alleen… het is nooit genoeg.

Ineens moet ik professioneel ambitieuzer worden, meer aan sport doen, socialer zijn, meer aandacht besteden aan mijn uiterlijk… De laatste tijd is ze alsmaar kritischer in haar bewoordingen. Ik heb het gevoel dat ik niets meer goed kan doen. Ik kan al de dingen die ze nu verlangt, niet waarmaken. Ik hou van een rustig leven, kan perfect verdragen dat zij het anders wil, maar vindt het moeilijk zoals het nu tussen ons loopt. Ze vindt onze relatie saai, maar ik zie dat helemaal zo niet. We hebben elk onze kwaliteiten. Ik heb altijd gedacht dat net dat aanvullende voor haar belangrijk was, ze in mij die rust en standvastigheid zo aantrekkelijk vond. En het is overal al wel eens voorspelbaar, zeker? Met kinderen kan dat ook niet anders.

Ik voel me nu erg onder druk staan, onzeker ook, omdat ik het gevoel heb dat ik haar niet gelukkig kan maken en ze dingen van mij verwacht die ik niet kan waarmaken. Ik wil veel doen voor haar en de kinderen, maar moet toch ook nog een beetje mezelf kunnen blijven en zijn. Ze zegt nu dat ze verbondenheid mist, we niets delen, maar dat ligt toch ook niet enkel bij mij. Zij kan toch ook eens een avond gewoon thuisblijven, zoals andere koppels doen. Is dat nu zo onoverkomelijk, eens een avond televisie kijken of eenvoudige dingen doen. Waarom moet het altijd zo spannend, groots en boeiend zijn?”

Hoe moet het nu verder?

“Een huis, een gezin, kinderen… nu die grote plannen gerealiseerd zijn, lijkt niets hen nog te verbinden”

Relatiedeskundige Rika Ponnet: “Al bij de eerste ontmoeting valt meteen op hoe verschillend Tilly en Marcus zijn. De spring-in-’t-veld die nieuwe dingen wil meemaken, alles uit het leven wil halen, en de bezadigde papa die het liever houdt bij eenvoud, routine en voorspelbaarheid.

Ook de dynamiek in hun relatie is snel duidelijk. Tilly plant en verwachtte lang dat Marcus meeging. Marcus volgde. Die complementariteit zagen ze eerst als een kracht, maar is nu voor Tilly een probleem. Ze wil dat Marcus leidt, haar levenstempo evenaart. Omdat dit niet lukt, doet ze alsmaar meer dingen alleen. Zo hebben ze de voorgaande week enkel samen gezeten om afspraken te maken over de kinderen en wie het eten haalt. Tilly’s grootste verzuchting is een gemis aan connectie. ‘Wij komen goed overeen, maar niets van wat mij beroert, kan ik delen met Marcus en omgekeerd. Wij zijn te verschillend om een goede relatie mogelijk te maken.’ Marcus spreekt dat tegen. ‘Er zijn zoveel dingen die wij wel delen. Ons huis en interieur, de kinderen, onze families, ons leven.’

Ik bespreek met hen dat ik ervan overtuigd ben dat een connectie niet samenhangt met gedeelde activiteiten of interesses, maar altijd opnieuw met emotionele afstemming en ontvankelijkheid. Dat gezamenlijke activiteiten een band kunnen voeden, maar er nooit de basis van zijn. We kijken naar hun band bij de start van hun relatie. Tilly erkent dat zij ging voor de veilige keuze, dat ze Marcus graag zag, maar er geen passie was, omdat ze dat gevoel bij zichzelf niet vertrouwt. Marcus zegt wel heel verliefd te zijn geweest, maar dat het ook met bewondering te maken had, en bevestiging. Beiden zien dat er ook toen geen sprake was van een gevoelsconnectie, dat hun verbintenis vooral een antwoord was op wat ze allebei graag wilden in het leven.

Nu die grote plannen gerealiseerd en ingevuld zijn, lijkt op het eerste zicht niets hen nog te verbinden. Dat inzicht zorgt echter bij beiden voor een verandering in hun houding tegenover elkaar. In de daaropvolgende gesprekken gaat het een aantal keren over uit elkaar gaan. Marcus wordt telkens heel emotioneel, heeft het over alles wat ze op het spel zetten, het leven van de kinderen. Tilly ondergaat die emotionaliteit.

Er komt een kentering in de sessie waarin Marcus ook zijn liefde verklaart. ‘Ik besef dat ik vaak al de praktische dingen aanhaal en eigenlijk het belangrijkste nooit zeg. Schat, ik zie je graag en wil om die reden dat we samen blijven, als jij dat tenminste ook wil.’ Hierop wordt Tilly emotioneel. ‘Het is de eerste keer dat je dit zegt en dat raakt me enorm.’ De daaropvolgende drie sessies slagen we erin vaker af te zakken naar wat er bij elk van hen gevoelsmatig leeft, hoe ze de andere ervaren, wat ze graag willen en nodig hebben. Ze geven aan dat dit ook thuis lukt en ze vaker tijd uittrekken om echt te praten. Op die manier kunnen we de therapie mooi afsluiten.”

Uit: Libelle 43/2019 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “Dat ze nu alleen wil gaan wonen, vind ik pijnlijk. Ik voel me letterlijk bij het huisvuil gezet”
• SOS relatie: “Dat hij ondanks mijn leeftijd voor mij koos, gaf me het gevoel dat ik waardevol ben”
• SOS relatie: “Als ons kind twintig is, is Marnix al ruim in de zeventig. Kunnen we dat wel maken?”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!