Mijn verhaal: Sinds de man van Myriam gezonder leeft, vindt ze hem saai

Myriam (43): “Op de middelbare school was ik altijd verliefd op de tafelspringers. De jongens die iedereen lieten schaterlachen en een grote mond opzetten tegen de leerkracht. Zelf was ik verlegen en durfde ik niets te doen wat niet mocht. Maar ik droomde ervan om bij zo’n populaire jongen te horen en net zo vrij te worden als hij. Jammer genoeg zagen ze mij niet staan.

Toen ik ging studeren werd ik wat losser, maar toch was ik verbaasd toen Michel verliefd op mij bleek te zijn. Hij was een erg grappige jongen die altijd in het middelpunt van de belangstelling stond. Hij kon alle meisjes krijgen. Dat hij zijn pijlen op míj richtte, was bijna te mooi om waar te zijn. Wat was ik blij toen we een koppel werden. Michel was alles wat ik wenste, met hem was elke dag een feest. Letterlijk, de eerste jaren: van studeren kwam weinig in huis, we hadden veel vrienden en beleefden de wildste avonturen.
Later, toen we kinderen kregen, werd ons leven rustiger. Maar nog altijd zat Michel vol energie en zottigheid. Hij kookte graag uitgebreid en als de kinderen in bed lagen, zaten we nog lang na te tafelen, of belden we vrienden om aan te schuiven. Tegen alle wijsheid in werd het dan weleens vijf uur ‘s ochtends. Hoe slecht ik me de volgende dag dan ook voelde, ik lééfde. En daar genoot ik van.

“Hij praat enkel nog over sporten en eiwitten en shakes. Een glas wijn drinken of een feestje, dat kan niet meer. Waar is mijn gezellige man naartoe?”

Dat Michel een stevige drinker was, wist ik natuurlijk wel. Ook op werkdagen dronk hij zo een fles leeg. Maar ik heb dat nooit als een probleem gezien. Voor mij was hij een gezelligheidsdrinker. Hij werd er vrolijk van, nooit vervelend. Ik vond hem zelfs schattig als hij aangeschoten was. Ik dronk wel mee, maar met mate. Wel verdikten Michel en ik behoorlijk. In de twintig jaar dat we samen zijn, zijn we allebei twintig kilo bijgekomen. ‘Ach ja, wij zijn Bourgondiërs’, zei Michel dan, en hij klopte zonder gêne eens op zijn flinke buik. Ik vond hem heerlijk zoals hij was. Van mij moest er geen gram af.

Tot vorig jaar een goede vriend van ons, eenenveertig nog maar, een hartaanval kreeg. Ze waren er op tijd bij, maar het was schrikken. Vooral Michel was onder de indruk. Hij maakte meteen een afspraak bij de huisarts, om te laten onderzoeken hoe het met zijn gezondheid gesteld was. Onze huisarts maakte zich zorgen over Michels gewicht. Zijn bloeddruk en cholesterolgehalte bleken veel te hoog. En toen hij vroeg hoeveel Michel dronk en hij daar eerlijk op antwoordde, begon hij bijna te hyperventileren, zo vertelde Michel. Hij speelde het gesprek met de huisarts vol vuur en humor na, zoals hij dat zo goed kan. Mét zijn vertrouwde wijntje erbij. Maar de weken erna bouwde hij het drinken af tot nog maar twee glazen per dag. ‘Als ik dit kan, kan ik ook helemaal stoppen’, zei hij. En dat deed hij.

Ik vond het knap dat hij niet meer dronk. En dat hij begon te sporten. En doordat hij anders kookte, vielen we allebei een hoop af. Vooral Michel was daar blij om, hij stond trots voor de spiegel. Maar ik vond het stiekem jammer dat ik mijn zachte teddybeer, waar ik zo heerlijk tegenaan kon kruipen, zag verdwijnen. Maar hé: goed natuurlijk dat hij zo met zijn gezondheid bezig was. Alleen jammer dat hij zoveel weg was om te sporten. En als hij thuiskwam, was hij moe, zette zich met moeite nog eventjes naast mij in de zetel, met een glas water, en wilde vroeg naar bed. Heel andere koek dan onze gezellige avonden met een drankje en een hapje.

Maar ik steunde hem. Wat kon ik anders doen? En ik ging er toen nog vanuit dat het wel weer zou overwaaien. Dat hij een goede middenweg zou vinden. Maar dat gebeurde niet. Michel is totaal veranderd. Hij drinkt nooit meer en griezelt van heerlijkheden als kaasfondue. Hij praat continu over sporten, eiwitten en shakes. De gezellige man die ik had, heeft plaats gemaakt voor een gezondheidsfreak. Die vaak weg is en lang niet meer zo grappig, gezellig en uitbundig is dan vroeger. Spontaan vrienden optrommelen is er niet meer bij. Feestjes in het weekend? Michel heeft er geen zin meer in. Hij houdt niet van al die aangeschoten mensen, zegt hij. En hij wil zondag vroeg op om te trainen voor de marathon die hij wil lopen.

Natuurlijk gun ik hem zijn nieuwe passie. Ik wil graag dat hij gezond is en zou het afschuwelijk vinden als hij een hartaanval of diabetes krijgt. Ik wil honderd worden met die man. En ik ben het met Michel eens dat we nu een beter voorbeeld geven aan onze kinderen. Maar ik mis de persoon die ik twintig jaar heb gekend. De man met wie ik zoveel plezier had. Soms herken ik hem gewoon niet meer. Waar zijn al zijn grapjes? Kwam dat nu echt alleen door de drank? Natuurlijk zal ik trots zijn als hij straks die marathon uitloopt. Maar diep in mijn hart mis ik de man die met mij een fles wijn opentrekt, een uitgebreide kaasplank maakt en met geen stokken naar bed te krijgen is.“

(Tekst: Lydia van der Weide)

Lees meer:

• Mijn verhaal: De verloofde van Myrthe verliet haar, kort voor hun bruiloft
• Mijn verhaal: Ingrid werd zonder een woord uitleg onteigend
• Mijn verhaal: De broer van Charlotte pleegde zelfmoord