“Fietsen voor vrouwen werd vroeger gezien als een soort van ondeugend, zelfs een beetje rebels tijdverdrijf”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de 
brouwerij, met haar 
drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Kunstzen-nig

Afgelopen zondag zijn we met een paar vrienden ‘Kunstuur’ gaan bekijken in Hasselt. Ik wilde eens wat anders doen. Altijd voetbal op tv, darts of dat eeuwige wielrennen op de laatste dag van de week… Als ‘goed voornemen’ had ik dus bedacht om, na onze zondagse wandelingen met de hond, toch wat meer cultuur op te ­snuiven. Het was tijd om eens vaker een ­museum te bezoeken of naar een concert te gaan. Te beginnen dus met ‘Kunstuur’, want dat zouden we zeker allebei leuk vinden.

Koen en ik zijn geen grote kunstkenners, maar deze tentoonstelling bezochten we al drie of vier keer. We gingen al naar Mechelen en Roeselare en hebben ook de eerste keer in Hasselt niet gemist. Voor wie het concept misschien minder goed kent: je krijgt gedurende welgeteld één uur, in drie verschillende donkere zalen, een selectie schilderijen voorgesteld van verschillende kunstenaars. Bij ieder schilderij wordt een goed verhaal verteld, door een bekend ­persoon of iemand die er iets mee te maken heeft.

Dit is helemaal wat ik bedoel met ‘iets anders dan voetbal of wielrennen’. Je leert iets bij en het is ook erg rustgevend om even niks anders te doen dan te kijken en naar verhalen te luisteren. Zen dus. Kunstzen-nig. Met zo’n uurtje ben je even in andere sferen en sommige verhalen en schilderijen vergeet je ­gewoonweg niet. Zo was er nu eentje van Rik Wouters, waarop hij zijn vrouw Nel had ver­eeuwigd. Die Rik was duidelijk een romantische ziel die z’n vrouw erg graag zag. Het ­verhaal ging dat hij haar versierd had met een legendarische openingszin: “Uit welk schilderij ben jij gestapt?” Benieuwd of die nu ook nog zou werken.

Ook was er een schilderij met daarop een stukje Antwerpse haven, zo’n honderd jaar geleden geschilderd. Ergens waar nu het MAS staat, op het – nu hippe – ‘Eilandje’. Dit moest zowat het beeld geweest zijn dat m’n grootvader daar als kind kende. Grote boten die er kwamen laden en lossen. Wat is er toch ontzettend veel veranderd in een eeuw tijd!

Mijn persoonlijke favoriet was een portret van een oud vrouwtje, gerimpeld tot in de kleinste plooitjes. Het kleurrijke figuurtje stond muziek te spelen op een harp, in een volkscafé aan de haven, bloemenkroon op het hoofd. Een vroegere sopraan die de tand des tijds met trots droeg – al had ze geen tand meer in de mond. Het heette ‘De gevallen ster’ en ik had meteen sympathie voor haar.

Maar hét hoogtepunt van de middag voor Koen, en dus ook hét gespreksonderwerp met onze vrienden bij pot en pint achteraf, was het schilderij dat voorgesteld werd door Saartje Vandendriessche. Het stelde een vrouw voor die – hoe kan het ook anders? – fietste. Blijkt dat fietsen voor vrouwen vroeger gezien werd als een soort van ondeugend, zelfs een beetje rebels tijdverdrijf. Dat kwam vooral door het zadel, dat ontuchtige gevoelens zou opwekken. Saartje moedigde de vrouwen van nu dus vooral aan… om te gaan fietsen. ­Blijkbaar is het toch onmogelijk voor mij om die sport te ontlopen.

Lees ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!