“Een doodgewone koffie, een ouderwets overschrijvingsformulier bij een boete… soms mis ik die tijd”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Elke maandagochtend gaat het, tijdens de eerste redactievergadering, even over het afgelopen weekend. Elke was zaterdag met haar bejaarde vader gezellig een koffie gaan drinken in de stad. Niks bijzonders, zou je denken, maar haar verhaal bleef de rest van de week in m’n hoofd hangen.

Vader en dochter waren naar een hip koffiebarretje getrokken. Zo eentje met koffie van een heuse barista, niet van madame Arabelle van ‘De Collega’s’. Ik stel mij die zaak voor met een interieur klaar voor menig foto op Instagram, en een krijtbord voor de deur waarop de ‘specials van de dag’ staan. Zo’n bar die mijn dochter en ik ook heel leuk vinden als we gaan shoppen.

Elke bestelde – dat doet ze altijd – een cappuccino, en haar vader een simpele koffie met melk. De barista vroeg daarop prompt aan hem: “Havermelk of sojamelk?” Elkes papa leek een beetje van zijn stuk gebracht en antwoordde: “Nee, gewoon, melk.” De vraag “Soja of haver?”, werd echter nog een keer, nu wat dwingender, herhaald. ‘Gewoon melk’ bleken ze, als vegan koffiehuis, niet te hebben.

Elkes papa keek naar haar in volle verwarring. Alsof hij de wereld niet meer begreep. Wat was er in godsnaam mis met een doodgewone koffie met melk? Het mocht gerust zo’n goudkleurig, plastic kuipje met koffiemelk zijn.

Enkele dagen later kreeg ik een brief met het logo van de politie op de envelop, een boete voor te snel rijden. De kinderen moesten ermee lachen: “Ons mama… te snel rijden? Of bestaat er nu ook een boete voor te traag? Een slakkenboete?” Enfin, het bleek op een plaats te zijn waar je vroeger 70 mocht rijden en het nu – op een deel van de weg – 50 was geworden. Fout van mij, dus.

Er stond een hele uitleg op het papier over hoe ik het allemaal moest regelen. Een soort stappenplan. Ik riep Koen er al bij, want administratieve zaken regelen, daar is hij beter in. Eerste stap was het scannen van een QR-code. Vervolgens kregen we een digitaal invulformulier waarop ik al m’n gegevens moest typen. Tot zover nog heel erg logisch, maar toen kwam stap 3. Bleek dat we dat online formulier… toch moesten printen en met de post terugsturen. Tuurlijk deed onze printer het net niet, moesten we eerst inkt bestellen om dan, enkele dagen later, alles in orde te kunnen maken.

Ik was er een beetje door geïrriteerd. Waarom zat er niet meteen zo’n invulbrief zoals vroeger bij die boete-post? Ik voelde me net als Elkes vader, begreep hem volledig. Waarschijnlijk was er wel een goede reden voor, of had ik iets gemist in dat stappenplan, maar ik vond het onbegrijpelijk.

Ook al lijkt een toekomst zonder smartphone of computer ondenkbaar, soms heb ik het gevoel dat het allemaal net iets te complex wordt gemaakt. Dan mis ik de tijd van een gewone koffie met melk in een ‘wafelhuis’ en een overschrijvingsformulier bij een boete. De tijd waarin ik ‘langs het tuinpad van m’n vader, de hoge bomen nog zag staan’. En dan zeggen m’n kinderen dat ik nu echt oud word.

Ontdek ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!