Koens column: “Vakantie, dat is dingen doen waar je op dat moment zin in hebt, niet omdat je er tijd voor hebt”

Koen Strobbe (58) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Zo midden in de zomervakantie kun je de mensen met wie je aan de babbel geraakt, makkelijk in twee types indelen: zij die net terug zijn van vakantie en zij die nog moeten vertrekken. De enen zien er wat gebruinder uit, met een relaxte air over zich, de anderen zijn nog gejaagd en bleek.

Vroeger waren dát onze typische klanten. Ze kwamen witjes en moe in onze B&B aan en hadden er vaak een lange autorit opzitten die al om vier uur ’s ochtends was begonnen. Ilse was een kei in het doen ontdooien van zulke vakantiegangers, die hun rugzakje stress niet meteen van zich af konden schudden. En een glas wijn op het terras, of de eerste lange avondmaaltijd tussen de wijnranken deden de rest.

Als ik nu met collega’s of vrienden praat die met de handen in het haar zitten omwille van al het werk dat ze nog moeten gedaan krijgen vooraleer ze eindelijk met hun gezin naar de zon kunnen vertrekken, dan hoop ik stiekem dat er op de plek van bestemming iemand als Ilse op hen wacht om hen snel van hun stress te verlossen.

“Voor veel van onze B&B-gasten waren we gelukzakken die ‘altijd’ met vakantie waren”

Zelf hadden we in onze Frankrijktijd maar weinig vakantie, zoals zoveel mensen die in de gastronomische of toeristische sector actief zijn. Bij ons kwam daar natuurlijk nog bij dat op het ogenblik dat het toerisme naar zijn einde liep, de oogst begon. Voor je het wist, was het november, waardoor we, met onze schoolgaande Kwinten, maar toekwamen aan één weekje vakantie per jaar, dat ons meestal een kleine duizend kilometer verder, naar Spanje, bracht, waar we op onze beurt afgepeigerd aankwamen.

Maar dat zagen onze vrienden en kennissen in België natuurlijk niet. Voor hen, en ook voor veel van onze B&B-gasten, waren we gelukzakken die ‘altijd’ met vakantie waren. Ilse en ik konden vertellen zoveel we wilden over hoe hard we werkten en hoe druk het wel was, meestal was het resultaat een ongelovige grijns en een blik die verraadde dat ze geen gram van ons verhaal geloofden.

Nu we terug in België zijn, verwachten veel vrienden dan ook dat we met de wildste plannen komen wat vakantiebestemmingen betreft, want het kan toch niet anders dan dat we na onze eerste lange winter in België zo snel mogelijk enkele weken naar de zon willen reizen? Maar we moeten ze teleurstellen, want we blijven deze zomer dus gewoon thuis en gaan eindelijk ook die laatste verhuisdozen nog uitpakken, dat ultieme likje verf geven dat hier of daar nodig is, en lekker uitblazen met een boek en de barbecue in de tuin.

Echt grootse vakantieplannen zijn pas iets voor volgend jaar, als Kwinten achttien wordt en een door hem gekozen vakantie een deel van zijn verjaardagscadeau wordt. Als het ons lukt, muizen we er toch een paar dagen vantussen naar Zeeland. Niet dat we iets tegen onze eigen Vlaamse kust hebben, maar Zeeland is doorgaans rustiger, de stranden zijn er breed en er is plaats. Want dat is wat we misschien nog het meeste gemist hebben sinds we terug zijn: ruimte. We waren vergeten met hoevelen we in ons mooie landje op een kluit leven.

Vakantie betekent voor mij vooral tijd nemen om dingen te doen die er tijdens het jaar weleens bij inschieten. Het is een state of mind: anders leven dan normaal, er een ander, spontaner, ritme op nahouden, dingen doen op ogenblikken dat je er zin in hebt, niet als je er tijd voor hebt. Ik vond het dan ook bijzonder raar toen ik onlangs aan tafel zat met een pas gepensioneerde bedrijfsleider die met nauwelijks verholen trots in z’n stem verkondigde dat hij zijn hele professionele leven lang geen dag vakantie had genomen.

Toen ik hem vroeg of hij dat achteraf dan niet erg dom vond, begreep hij niet wat ik bedoelde. Ik begon over het opgroeien van zijn kinderen, de gezellige familiemomenten, en hoe een jaarlijkse vakantie bij de meeste mensen toch een vast ingrediënt is om het cement tussen iedereen van het gezin weer wat dikker te maken en van elkaar te genieten. Maar daar kon hij enkel om lachen. Als ik dat nadien aan Ilse vertel, zegt zij lachend: “Sommige mensen verdíénen helemaal geen vakantie.”

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Koens column: “De man maakt luid misbaar, dat zo’n ‘wicht-zonder-rijbewijs’ niets op straat te zoeken heeft”
• Koens column: “Ik vraag hoe het met boer Marcel gaat. Dat had ik beter niet gedaan”
• Koens column: “De auto zoeft voorbij en de man achter het stuur toont me een woedende middenvinger”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!