Koens column: “Of ik dan zelf zo’n held ben in het huishouden? Ik doe mijn best”

Koen Strobbe (57) keert na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Nu we bijna de lange natte winter overleefd hebben, mogen Ilse, Kwinten en ik stellen dat we écht weer helemaal ingeburgerd zijn in ons landje. We zijn dan ook al een tijdje op onze pootjes terechtgekomen. Kwinten voelt zich helemaal thuis in z’n nieuw college, Ilse heeft de draad van haar Franse leerlingenbegeleiding opgenomen in een toffe school in Lier en ik doe al een hele poos ‘iets creatiefs’ bij een mediabedrijf in Brussel.

In het begin was het wennen: na jarenlang het wijnboerritme van de zon en de seizoenen gevolgd te hebben, kondigt de wekker nu plots weer elke ochtend een dag aan met een vast stramien. Maar de twee belangrijkste voorwaarden om mijn job graag te doen zijn aanwezig: plezant werk en toffe collega’s, dus je hoort me niet klagen. Eén ding is natuurlijk wat onzekerder nu: waar haal ik voortaan de tijd vandaan om aan een volgende roman te werken? Daar ben ik nog niet uit. Gelukkig is er deze column, waarnaar ik elk weekend weer uitkijk om hem te schrijven. De inspiratie, die komt gegarandeerd wel tijdens de werkweek.

” ‘Die van mij helpt steevast mijn lievelingskledij naar de vaantjes bij het wassen’, zei hij. ‘Was ze dan zélf’, gromde ik binnensmonds”

Zo stapte ik deze week in de lift en belandde ik midden in een geanimeerde discussie tussen twee mannen van ergens eind de dertig. “Die van ons kan niet koken, dus veel takeaway”, ginnegapte de ene nog net voor hij uitstapte. De ander riep hem na dat het altijd erger kon, want dat “die van hem” steevast zijn lievelingskledij naar de vaantjes hielp bij het wassen. “Was ze dan zélf”, gromde ik binnensmonds, verbaasd dat gasten van zo’n jonge generatie nog steeds in dit soort clichés vervallen.

Eerlijk gezegd: ik had verwacht dat ons land méér veranderd zou zijn tijdens de twintig jaar dat we weg waren. In Frankrijk is het weliswaar erger gesteld. Daar laten de meeste vrouwen zelfs nog zonder morren hun eigen familienaam vallen als ze trouwen. Ilse en ik hebben echt moeten knokken om haar naam op zoiets essentieels als een bankuittreksel vermeld te zien. Maar soit, dat is een ander verhaal.

“Eerlijk gezegd ben ik toch wat ongerust dat de jongere generatie kansen laat liggen om de vruchten te plukken van datgene waarvoor de generatie vóór hen gevochten heeft”

Ik ben dus verbaasd dat er hier jonge mannen rondlopen met dit soort oude ideeën in hun hoofd. Is het gewoon stoerejongenstaal, of denken die dat echt? En als ze het denken, laten ze dat dan ook horen als hun lief, vrouw of hun vrouwelijke collega’s in de buurt zijn?Het verbaast me al even hard hoe weinig sommige vrouwen in het huishouden eigenlijk van hun partner verwachten. “Hoe aandoenlijk is het als hij op Moederdag voor een keer de held wil uithangen”, hoor je dan. “Nadien ben ik uren zoet om alles weer schoon te krijgen en de wanorde in de keukenkasten te herstellen.”

Goed voor hén, als het geen thema is, denk ik dan, maar eigenlijk ben ik toch wat ongerust dat de jongere generatie kansen laat liggen om de vruchten te plukken van datgene waarvoor de generatie vóór hen gevochten heeft. Ben je zelf dan zo’n held, hoor ik je denken. Wel, ik doe mijn best… Voor een deel doe ik dat ‘op de oude manier’: het meeste buitenwerk, zoals het gras maaien of zware vuilniszakken naar buiten dragen, en de klusjes in huis neem ik voor mijn rekening. En over het vullen en leegmaken van de vaatwasser ontfermt Kwinten zich. Daarnaast zijn er toevallig ook dingen die ik gewoon liever doe dan Ilse: koken en boodschappen doen, bijvoorbeeld.

Is dat de helft van wat er in een huishouden moet gebeuren? Natuurlijk niet, als ik zie hoeveel tijd er alleen al in wassen, strijken, ramen lappen en het huis netjes houden kruipt… Maar mag ik te mijner verdediging inroepen dat Ilse zelf ook liever heeft dat ik van die dingen afblijf? Misschien is daar nog wat werk aan: mannen een tijdje laten knoeien tot ze bepaalde huiselijke jobs in de vingers hebben?

Voor één ding is er de voorbije zestien jaar bij ons alvast nooit een ‘taakverdeling’ geweest, en dat is het zorgen voor Kwinten. Wat dat betreft doe ik dan ook graag een oproep aan alle mannen die hier meelezen: laat de tijd die je met je kinderen doorbrengt alstublieft geen taak zijn. Een kind is geen taak die verdeeld kan worden, een kind heeft gewoon een berg aandacht en liefde nodig. Van béíde ouders.

LEES MEER VAN KOEN STROBBE:

• Koens column: “De grote vraag die vrouwen zich stellen, is: kúnnen mannen luisteren?”
• Koens column: “Elke liefde is een loterij. Maar de kans om te winnen, blijft nog altijd veel groter dan de kans dat het misloopt”
• Koens column: “In Frankrijk ving hij schorpioenen. Hier staart Kwinten een halfuur naar een egel in het gras”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!