“Ik zie er netjes uit, ik kom zelfbewust over. Niemand ziet een kleptomaan in mij. Maar ze moesten eens weten…”
Chloé heeft een groot geheim: ze kan het stelen niet laten. Hoewel ze niets tekort komt, steelt ze allerlei spullen uit de winkel. Ontdek het eerlijke verhaal van een kleptomaan.
Chloé (30): “Vorige zaterdag heb ik het weer gedaan. In de supermarkt heb ik in de rayon met make-up een lipstick in mijn rechterjaszak laten glijden. In mijn andere jaszak verdween even later een dure handcrème. Het was druk in de winkel, niemand merkte iets op. Bij de kassa rekende ik mijn volle kar af terwijl ik een babbeltje sloeg met de caissière. Toen ik met mijn boodschappen naar buiten wandelde, kwam er een soort euforie over mij. Het was weer gelukt.
Ik werk voltijds en kom goed rond, en toch kan ik het niet laten
Ik steel wel vaker. Soms goedkope spullen, zoals sokken, een boek of een geurkaars. Maar het kan net zo goed gaan om kleren, parfums of een portefeuille. Spullen die ik me best zou kunnen veroorloven. Ik werk voltijds en kom goed rond, en toch kan ik het niet laten om af en toe dingen mee te nemen zonder ervoor te betalen.”
Eerst de kick, dan de kater
“De eerste keer dat ik iets gestolen heb, was als tiener in een drogisterijketen, samen met een vriendinnetje. Ik weet nog precies wat onze ‘buit’ was: een pakje kauwgom en oorbelletjes. We zijn naar buiten gelopen terwijl de zenuwen door ons lijf gierden en hebben achter de hoek staan gieren van het lachen. Dat het zo makkelijk gegaan was, ongelooflijk! Achteraf heb ik weleens gedacht: was ik toen maar op heterdaad betrapt, dan was het misschien ineens afgelopen geweest.
Vooral in mijn studententijd, toen ik krap bij kas zat, ben ik regelmatig dingen gaan stelen. Die gewoonte is er daarna nooit meer uitgegaan. Periodes waarin ik ‘braaf’ ben, wisselen af met tijden dat ik regelmatig een slag sla. Niet dat ik mijn diefstallen zo bewust plan. Het gebeurt gewoon, als de gelegenheid zich voordoet. Dan sta ik in een winkel met een dure trui in mijn handen en denk ik: zoveel geld, als ik ze nu eens gewoon meepakte? Het is sterker dan mezelf. Een winkel uitwandelen met iets wat ik gepikt heb, ook al heb ik het niet eens echt nodig, geeft me telkens weer een kick. De sensaties van spanning en opwinding die ik dan ervaar, vallen met niets anders te vergelijken.
Achteraf komt steevast de kater: dan voel ik me schuldig en beschaamd en neem ik me voor dat het nu echt de laatste keer is geweest. Want natuurlijk besef ik dat het helemaal fout is wat ik doe. Ik mag er ook niet aan denken dat mijn omgeving erachter zou komen… Ik zou door de grond zakken van schaamte.
Als het alarm afgaat, kijk ik verbaasd om me heen. Waarna ik gewoon naar buiten wandel
Het is niet iets om trots op te zijn, maar ik kan echt wel zeggen dat ik er goed in ben geworden. Ik weet perfect welke winkels minder goed beveiligd zijn en in welke supermarkten ik door de poortjes kan buiten wandelen zonder dat de boel gaat piepen. Ik weet ook waar ik nieuwe kleren kan pikken door ze onder mijn eigen outfit aan te trekken. Meestal sla ik toe als het heel druk is en de winkelmedewerkers hun handen vol hebben. Als het alarm afgaat, kijk ik verbaasd om me heen, alsof ik me afvraag wat er aan de hand is. Waarna ik gewoon naar buiten wandel.
Wat zeker helpt: ik zie er netjes en goed gekleed uit, ik lach vriendelijk naar de verkopers, ik kom zelfbewust over. Niemand ziet een winkeldievegge in mij. Ook mijn eigen entourage niet. Familie, vrienden en collega’s zouden geshockeerd zijn als ze het wisten. Ik steel dan ook geen superdure spullen die hun argwaan zouden kunnen wekken.”
Betrapt
“Eén keer ben ik betrapt, vorige zomer. Met een bikini en drie slipjes. De politie werd erbij gehaald, maar ik kwam ervan af met een geldboete van 250 euro en een waarschuwing: bij een volgende diefstal zou ik voor de strafrechter moeten verschijnen. Dat heeft effect gehad; sindsdien zit de schrik er veel meer in. Ik steel nog wel af en toe, maar niet meer zoveel als vroeger. En na afloop voel ik me, meer dan ooit, zo slecht en waardeloos dat ik me afvraag of het de kick wel waard was.
Sowieso wil ik er graag voorgoed mee kappen. Want dat strafblad, dat wil ik echt niet
Ik sta nu ook meer stil bij de momenten waarop ik de drang voel opkomen om iets te stelen, in een poging om er meer grip op te krijgen. Is het vooral als ik me wat depri of eenzaam voel, of als ik veel stress heb? Als er een probleem is op het werk? Als ik baal omdat ik geen lief heb, geen gezin? Geen idee, het zal allemaal wel een stukje meespelen. Ik denk weleens: misschien moet ik wat actiever gaan daten en ervoor zorgen dat ik een leuke relatie krijg, want voor een partner zou ik het onmogelijk kunnen verstoppen. Sowieso wil ik er graag voorgoed mee kappen. Want dat strafblad, dat wil ik echt niet.”
