Sara
Groeten uit Zweden: “Af en toe eens echt met je handen werken doet goed. Het geeft mijn overactieve brein heel even rust…”
In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 43, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (15) en Stina (12). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
‘Hier gaan we weer’, zuchtte ik toen ik de immense hoeveelheid in stukjes gekapt hout op de oprit zag liggen. Ik zag in eerste instantie op tegen het werk om die hele berg enkele meters verder netjes te stapelen, maar het hout drukte me ook met de neus op de feiten: de zomer is voorbij.
De berg hout drukte me met mijn neus op de feiten: de zomer is voorbij, en dus ook de tijd van de bezoekjes
Ik hou nochtans van de verschillende seizoenen, die je hier in Zweden veel intenser beleeft. En toch blijft het afscheid van de zomer elk jaar pijnlijk. De zomer staat namelijk gelijk aan veel bezoek van de mensen die we het liefst zien en die bladzijde in het boek van 2023 kunnen we alweer omslaan. Het lijkt of het weer dit eerder sombere gevoel kracht wil bijzetten. De donkere dagen komen eraan.
Met je handen werken brengt rust
Meestal schrikt een berg werk me af, zeker als je het zo letterlijk mag nemen zoals bij deze hoeveelheid hout. Maar de realiteit is keihard: de auto moet opgeladen worden – op de oprit uiteraard – en alle weerapps zijn het voor een keer eens, er is regen op komst.
Er daalt een zekere rust over me heen. Mijn brein, dat normaal gezien amper stilstaat, bevindt zich in een nieuw soort modus
Geen gezeur dus, en aan het werk. Terwijl ik de houtblokken enkele meters verder in mooie rijtjes stapel, daalt er een zekere rust over me heen. Ik merk dat mijn brein, dat normaal gezien amper stilstaat, zich in een nieuw soort modus bevindt. Mijn gedachten dwalen niet af naar gepieker, maar vinden een bepaalde sereniteit.
Ik voel dat mijn lichaam moe wordt, maar mijn geest wil meer. Het repetitieve werk waarbij ik niet moet nadenken, voelt zo goed dat ik zelfs mijn pijnlijke rug negeer. ‘Had je enkele jaren geleden gedacht dat je zo met hout zou gaan slepen?, vraagt manlief opeens. Waarop we allebei beginnen lachen. Deze city-girl kon amper een vuurtje maken.
Een vuurtje is een vuurtje
En nu vind ik rust in deze dingen. Ik leg me toe op hoe ik het meest efficiënt kan stoken in onze kachel, om zo weinig mogelijk rotzooi de lucht in te pompen. Ècht, de Zweden weten hoe ze zoveel mogelijk warmte uit een blok hout kunnen halen. Een vuurtje is een vuurtje, dacht ik vroeger. Niet dus! Er zijn hele boeken over geschreven.
Hoe goed ik mijn best ook doe, echt milieuvriendelijk zal het nooit zijn, maar boy, wat hou ik van die dansende vlammen. Ik kan er minutenlang onophoudelijk naar staren, net zoals naar voorbijvliegende wolken aan de hemel of de golven van de zee. En terwijl ik mijn volgende blokken hout zorgvuldig op de stapel leg, besef ik nog maar eens hoeveel rust dit land me geeft en hoe dankbaar ik ben dat ik hier mag wonen.
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!