In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 41, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (13) en Stina (10). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
#kindvanderekening
Hier in Zweden hebben we nog nooit een mondmasker gedragen. Elias en Stina konden al die tijd gewoon naar school, zonder thuisonderwijs of mondkapjes. Wat een privilege, heb ik meermaals gedacht. Ik trok dan ook grote ogen en heb heel hard meegeleefd toen ik hoorde dat jullie kinderen wel weer gemaskerd naar school trokken deze week, ondanks de lovenswaardige actie #kindvanderekening van Hanne Luyten, Nina Mouton en Kaat Nelles. Mijn respect hebben jullie dames!
België, we komen eraan!
Het boezemt me de nodige angst in, het feit dat er geen einde aan lijkt te komen. Toen we in de zomer beslisten om met kerst een tripje richting België te plannen leek er geen vuiltje aan de lucht. De vaccinatiegraad leek nergens zo hoog en iedereen ging ervan uit dat dit vieze coronabeestje voor eens en altijd verslagen was. We zouden eindelijk nog eens echt kerst kunnen vieren! Zonder afstand tussen mensen die elkaar al veel te lang moesten missen, met welgemeende knuffels en de hele familie rond de tafel.
zonder afstand, met welgemeende knuffels
We zouden ook bij vrienden langsgaan. Knuffels geven die een gemis van twee jaar goedmaken en bijkletsen tot in de vroege uurtjes. Dat alles zonder mondkapje of angst om de volgende dag naar oma en opa te gaan.
Alles onder voorbehoud?
Mijn maag krimpt in elkaar als ik de stijgende cijfers zie en de bezorgdheid neemt op alle fronten toe. Op het moment dat Steven van Gucht de onheilspellende woorden ‘duizend personen’ en ‘intensieve zorg’ in één en dezelfde zin uitsprak voelde ik dat een lichte paniek het van me overnam. De telefoontjes naar vrienden en familie veranderen opnieuw van toon en de plannen worden bekeken en herbekeken. Ik word misselijk van de woorden misschien en onder voorbehoud en hap naar extra lucht bij de gedachte aan dat mondkapje.
Ik krijg het eerlijk gezegd Spaans benauwd als ik denk aan het dragen van een mondmasker. Als in claustrofobisch, in veel te smalle straatjes, bloedheet en geen zuchtje wind. Ik ben naar Zweden verhuisd voor de natuur, het ruimtelijk gevoel, de weidsheid van de meren en de frisse lucht in de koele bossen. Opeens besef ik hoe belangrijk ik die vrijheid vind, zonder strenge regeltjes die enkel in stand gehouden worden door controles. En controles op controles. En boetes, om af te schrikken, maar ook om de kas te spijzen die leegloopt omdat die dubbele garde aan controleurs ook betaald moet worden.
Een mondmasker, wij?
Ik denk aan de kinderen die nooit eerder een mondmasker droegen. Behalve voor de foto hierboven en ik kan je zeggen dat mijn moederhart brak toen ik Stina zag prutsen, het masker half in haar ogen geduwd omdat ze anders niets zag door haar bril. Amper een minuut duurde het voor de foto, maar het protest was daarom niet minder groot.
Ik probeer hen moed in te praten, door te zeggen dat het zal wennen en dat het telkens maar even is. Maar ik merk dat ik vooral mezelf moet overtuigen. Dat ik na drie jaar misschien al Zweedser geworden ben dan ik gedacht had. En dat datgene waar ik die eerste keer in Zweden meteen verliefd op werd: het gevoel dat ik er kon ademen!
Frisse groetjes uit Zweden!
Sara
NOG MEER VERHALEN UIT ZWEDEN:
- Groeten uit Zweden: “Kijk eens wat een week stage met mijn 13-jarige deed!”
- Groeten uit Zweden: “Help, mijn kind wil game-ontwikkelaar worden”
- Groeten uit Zweden: “Het is zover: de moeilijke maanden komen eraan”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!